Ο Χρήστος Κισατζεκιάν θυμάται τη συνάντησή του με τον frontman των Skid Row, Sebastian Bach, που γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1968
Θα να είναι ζόρικο πολύ να βλέπεις στον καθρέφτη τα σημάδια από τον αδίστακτο βούρδουλα του χρόνου να χαρακώνουν/τσαλακώνουν την πάλαι ποτέ παντοκρατορία σου ως Σύμβολο του Σεξ… Θυμήσου πόσοι και πόσοι επώνυμοι δεν το άντεξαν, με κάποιους από αυτούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους.
Τούτος ο δίμετρος καουμπόης πάντως φαίνεται πως το χειρίστηκε σοφά το πράμα ως και σήμερα που κλείνει τα πενηντατρία του, οπότε υποκλίνομαι διπλά στην αφεντιά του. Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που να έχουν ζήσει τα μεγαλεία και το θαυμασμό που έχει εισπράξει ο Καναδός γόης της hard ‘n’ heavy rock. Το γεγονός του ότι δε μπόρεσε να επαναλάβει τον θρίαμβο αυτό μετά την υπέρλαμπρη ηγεσία του ως βιτρίνα και κινητήρια δύναμη των πολυπλατινένιων Skid Row στα χρόνια 1987-1996, είναι φαινόμενο συχνό. «Η Ισχύς εν τη ενώσει» λέγανε οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, και οι Skid Row αποτελούν άλλο ένα απτό παράδειγμα του σοφίσματος αυτού, εκατέρωθεν. Συμβαίνουν και εις Παρισίους. Πάντως οι τρείς του προσωπικές κυκλοφορίες εντός στούντιο, μονάχα ευκαταφρόνητες δεν κρίνονται. Άσε που έγινε και ηθοποιός όχι μόνο σε τηλεοπτικές σειρές, μα και στο Broadway.
Μπήκα λοιπόν σήμερα που γιορτάζει να δω την επίσημη ιστοσελίδα του για κάνα νέο. Το μετάνιωσα πικρά. Με το που αντίκρισα πάνω-πάνω τις ημερομηνίες της περιοδείας του («Bach On The Road») λες κι ένα τούβλο κάθισε στο λαιμό μου, υπενθυμίζοντάς μου μονομιάς τη ζοφερή πραγματικότητα που με θέλει και του λόγου μου δυστυχή: μια και μόνο ημερομηνία, ορφανή, αυτή του «Rock The Dam Festival»…
Επόμενη κίνηση πρώτων βοηθειών εκ μέρους μου για άλλη μια φορά λοιπόν, να σκάψω στα κιτάπια μου και να’ βρω εικόνες και γραπτά και να τα μοιραστώ μαζί σου. Βλέπεις έχει αποδειχθεί φέτος ότι το φάρμακο αυτό δρα διττά: μου υπενθυμίζει α) να μην είμαι αγνώμων ως τυχερός κι ευλογημένος με όσα έχω ζήσει και β) ότι «ρόδα είναι και γυρίζει», πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ναι.
Bang Your Head Festival, Μπάλινγκεν, Γερμανία, Σάββατο 26 Ιουνίου 2004
«…πάντως ρε φίλε ανατρίχιασα ολόκληρος με την υποδοχή του κοινού σήμερα! Αυτό είναι. Να βγαίνεις σε 15.000 άτομα και να δέχεσαι ένα κύμα αποδοχής που σου παίρνει τα μαλλιά πίσω! Και φαντάσου ότι αυτό που είδες πριν από λίγο ήταν μόλις η τέταρτη ζωντανή εμφάνιση αυτού του σχήματος- το πιστεύεις;»
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η πιο ψυχεδελική συνέντευξη όλης μου της πορείας, κάνα μισάωρο μετά τη ζωντανή εμφάνιση του ψηλέα τη δεύτερη από τις τρεις μέρες του ετήσιου Γερμανικού Φεστιβάλ όπου βγήκε επί σκηνής ανάμεσα στους UFO και του Testament. Ε, λοιπόν ο Bach παραμένει ως σήμερα ο πιο κυκλοθυμικός συνεντευξιαζόμενος μου, μακράν! Μέσα σε εικοσιτέσσερα λεπτά ο ξανθός γίγας έκλαψε με λυγμούς, γέλασε μέχρι δακρύων, έβγαλε καπνούς από τα αυτιά και μίλησε παθιασμένα. Στοιχεία σχιζοφρένειας; Ίσως, μα δεν είμαι ειδικός ώστε να αποφανθώ.
«Η χημεία φίλε» συνέχισε, «και ο τσαμπουκάς! Τούτη η μπάντα μου είναι πάρτα στα μούτρα λέμε. Heavy fucking metal mommas! (σκάει στα γέλια). Ακόμη και στην πιο βαριά τους περίοδο, οι Skid Row μοιάζουν φλώροι μπροστά σε αυτόν εδώ τον χείμαρρο (σ.σ.: κόψε κάτι, μάστορα). Βέβαια τίποτε δεν είναι τυχαίο… Με τον ντράμερ είμαστε παρέα από την εφηβεία μας, συνάδελφοι στους Madame X, και να τώρα που ανταμώσαμε ξανά. Είμαστε αδέλφια. Μάλιστα του άρεσε και η αδελφή μου με την οποία είμαστε σα δυο σταγόνες βροχής να ξέρεις, σα δίδυμοι. Είναι μοντέλο. Κουκλί! Έχουμε χαθεί τα τελευταία χρόνια…»
Πραγματικά η ζωντανή εμφάνιση του σχήματος υπήρξε καταιγιστική. Παρότι φανερά πιο χοντρός και πλαδαρός, επέλεξε ξανά-μανά τη γύμνια του κορμιού του αποδεικνύοντας περίτρανα πως δε έχει το παραμικρό κόμπλεξ. Ο Sebastian Briek είχε έρθει να μας πάρει το σκάλπ επί της ουσίας: με τις ερμηνείες και την αχαλίνωτη πυγμή του. Και τα κατάφερε μια χαρά. Ήταν πολλές οι φορές που ανατρίχιασε το είναι μου με το αειθαλές γρέζι της φωνής του, με μια από αυτές να ξεχωρίζει, στο «18 And Life». Σαν οστικό κύμα, τα καμώματά του κατέκλισαν οκτώ χιλιάδες θεατές (σ.σ.: κι ας είπε αυτός δεκαπέντε, τόσοι ήμασταν) με ένα set list ονειρικό, αφού ξεκίνησε με το «Slave To The Grind» και τελείωσε με το «Youth Gone Wild».
Όμως εγώ θέλω να σε πάω ξανά λιγάκι πίσω, στα παρασκήνια, στο isobox που φιλοξένησε την χορταστική κουβέντα μας. Διότι μέσα εκεί παίχτηκε φάση… εξωπραγματική! Και πού ’σαι. Έχω αυτόπτη μάρτυρα να με επιβεβαιώσει.
Πραγματοποιώντας λοιπόν την «εκσκαφή» πληροφοριών για τα έργα και τις ημέρες του όπως το συνηθίζω εδώ και εικοσιτρία χρόνια (βλέπε «One By One»), έφτασε η στιγμή που του ζήτησα να μου μιλήσει για το ζωγραφικό έργο του πατέρα του που κοσμεί το αγαπημένο μου «Slave To The Grind» του 1991. Θυμίζω, είμαστε Ιούνιο του 2004. Δες τι συνέβη!
«Ο πατέρας μου εδώ και δύο χρόνια δεν είναι πια μαζί μας… Έφυγε σε ηλικία πενηνταοκτώ χρονών από λευχαιμία. Και δεν αντέχω πλέον να το κοιτώ...» μου απαντά.
Στο σημείο αυτό ο γιγαντόσωμος επιβήτορας σταματά να μιλά, τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα που δεν μπορεί να συγκρατήσει και σηκώνεται από τη θέση του κατευθυνόμενος προς το μικρό παράθυρο της ορθογώνιας τροχοβίλας όπου λάμβανε χώρα η συζήτηση. Αυτό που ακολούθησε είναι αλλόκοτο, κι όμως αληθινό:
Έξω από το παράθυρο αρχίζει και του μιλά ένας άγνωστος περαστικός σε τόνο φιλικότατο και ο Sebastian παρότι βουρκωμένος, τον χαιρετά εγκάρδια σκουπίζοντας τα μάτια του με το μανίκι. Του προτείνει το χέρι του, τον τραβά και τον βάζει μέσα, από το παράθυρο! Όμως από ότι αποδείχθηκε πολύ γρήγορα, ο τύπος δεν ήξερε καν το όνομα του rock star και έτσι σε λιγότερο από εξήντα δευτερόλεπτα, εκπαραθυρώθηκε με μπινελίκια τέτοια που δυσκολεύομαι εδώ να μοιραστώ.
«Ας είναι καλά το αρ@#$@δι, με έκανε και ξεχάστηκα. Όπως σας έλεγα λοιπόν, θεωρώ πως ο πατέρας μου συνέβαλε με τη ζωγραφιά του στο θρίαμβο του συγκεκριμένου δίσκου που έφτασε στην πρώτη θέση του Billboard. Αυτός είναι ο αδελφός μου ο Zak (δείχνει τον πεσμένο τύπο στη ζωγραφιά). Για να καταλάβεις πόσο δεμένοι ήμασταν οι τρεις μας, όταν έπαιξα για έξη μήνες το ρόλο του Ιησού στην rock opera “Jesus Christ Superstar”, ο πατέρας μου εμπνεύστηκε και ζωγράφισε τον εσταυρωμένο. Ο οποίος εσταυρωμένος όμως δε φάνηκε να συγκινείται θα έλεγα!… Του έφτιαξα μετά θάνατον ένα website, το www.davidbierk.com, ώστε να βλέπει κανείς τα έργα του».
Η επόμενη στιγμή τον ήθελε να βγάζει μια άναρθρη κραυγή. Και η μεθεπόμενη, να λύνεται στα γέλια!... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
