Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από την επεισοδιακή συναυλία των Sex Pistols στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2008, στον Πειραιά.
Ένα τέταρτο του αιώνα πέρασε από τη νύχτα που οι Sex Pistols δήλωσαν σε συνέντευξη τύπου την επανένωσή τους στο 100 Club του Λονδίνου. Ήταν 16 Μαρτίου του 1996. Όταν λοιπόν το θρυλικό σχήμα επανενώθηκε ξανά το Νοέμβριο του 2007 για πέντε και μόνο ζωντανές εμφανίσεις στα πάτρια του εδάφη, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε φανταζόμασταν πως θα είχαμε και μεις εδώ χάμω την τύχη να τους απολαύσουμε. Κι όμως. Εν τέλει γλυκάθηκε η γριά στα σύκα, έφαγε και τα συκόφυλλα! Έτσι λοιπόν το 2008 αποφάσισαν να περιοδεύσουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη επονομάζοντας το τουρ αυτό Combine Harvester. Η ευκαιρία πιάστηκε από τα μαλλιά από το δίδυμο διοργανωτών Λαγουβάρδου/Μιχαηλίδη εν τω μέσω μπυροποσίας στην πόλη του Μονάχου και έτσι η δεύτερη ημέρα του Fly Beyond Festival ήθελε την αυθεντική σύνθεση των ιδρυτικών μελλών του Λονδρέζικου κουαρτέτου να ηγείται μιας -κυριολεκτικά- εκρηκτικής βραδιάς!...
Κι αν η βασιλεία των Sex Pistols διήρκησε μονάχα δυόμιση χρόνια, τούτα τα τσογλάνια κατάφεραν να ανατρέψουν κάθε τι στον διάβα της λιλιπούτιας δισκογραφικής πορείας τους. Κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Σε βαθμό που να θεωρούνται δικαίως μια από της επιδραστικότερες μπάντες στην εξηνταπεντάχρονη ιστορία του Rock’n’Roll. Του λόγου μου ως κλασικοροκάς ουδέποτε υπήρξα πάνκης και μοϊκάνος. Ίσα-ίσα μάλιστα που τότενες ήμουν κι εγώ από αυτούς που θεωρούσαν την punk μια απρόσμενη, αδυσώπητη κατάρα που τσάκισε (εποχιακά) το προοδευτικό ροκ που τόσο εκτιμούσα. Αυτά στα πρώτα δυο χρόνια της εφηβείας μου. Διότι με το που ξεκίνησα το αέναο ταξίδι της αναζήτησης και (περι)συλλογής στον ατέρμονο κόσμο της Μουσικής, απέκτησα καταρχάς το διπλό «The Great Rock’n’Roll Swindle» όσο παράξενο/στριφνό κι αν έμοιαζε στα αυτιά μου. Χρόνια μετά πήρα και το μνημειώδες «Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols» που δεν μπορούσε να λείπει από μια δισκοθήκη που θέλει να λέγεται ενημερωμένη.
FLY BEYOND FESTIVAL: Sex Pistols, New York Dolls, The Courteeners, 63 High - ΣτάδιοΚαραϊσκάκη, Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008
Η παρουσία μου στο γήπεδο ήταν φυσική και επόμενη από κάθε άποψη λοιπόν. Δεν υπάρχει ετήσιο φεστιβάλ της χώρας μας που λείπει από το φωτογραφικό μου αρχείο. Εξαιρούνται ελάχιστα που συνέπεσαν με αντίστοιχα ευρωπαϊκά που με ήθελαν εκτός Ελλάδος (Monsters Of Rock, Dynamo, Wacken, Sweden Rock, Bang Your Head κ.λ.π.). Η εικόνα του ποδοσφαιρικού γηπέδου του Ολυμπιακού όταν κατέφθασα το απόγευμα ήταν άκρως απογοητευτική έως και σοκαριστική από πλευράς συμμετοχής. Τόσο που οι Θεσσαλονικείς 63 High αναγκάστηκαν να αποδώσουν μπροστά σε καμιά πενηνταριά μόνον ένθερμους νοματαίους… Η διασκευή του «Britzkrieg Bop» των Ramones για κλείσιμο μας θύμισε πού βρισκόμασταν και τι μας περίμενε στη συνέχεια.
«Εμβόλιμοι» σε αυτό το πολύχρωμο billing στάθηκαν οι τότε δημοφιλέστατοι στη Μεγάλη Βρετανία Courteeners, που όμως στα μέρη τα δικά μας και δεδομένων των συνθηκών απέσπασαν ελάχιστη από την προσοχή μας, πόσο μάλλον από το χειροκρότημά μας. Όμως για τη συνέχεια είχαμε άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο της παγκόσμιας punk, κι ας το εκπροσωπούσαν εδώ μονάχα δυο από τις μορφές της πρωτότυπης σύνθεσής τους. Ήμουν από τους τυχερούς που είχα απολαύσει μα και απαθανατίσει τον Johnny Thunders μόνο του επί σκηνής του Club Tessera της λεωφόρου Πειραιώς το Φεβρουάριο του 1989. Το να «συμπληρώσω το καρέ» με τον «σωσία» του Mick Jagger και τον Sylvain Sylvain ήταν ως εκ τούτου επιβεβλημένο. Με το που πάτησε το πόδι του στη σκηνή, ο David Johansen ξεκούνησε το (λιγοστό για τις περιστάσεις) πλήθος στο λεπτό. Μορφή μοναδική! Αλλόκοτη. Μα ΤΟΣΟ Rock’n’Roll!
Όμως γύρω στις εννιάμιση γνώριμοι κρότοι με ήθελαν να τρέξω στις παρυφές των κερκίδων ώστε να δω από πού προέρχονταν. Η συμπλοκή μεταξύ κρανοφόρων και Μ.Α.Τ. που είχε φουντώσει στο υπαίθριο παρκινγκ του γηπέδου δεν άργησε να τρυπώσει και εντός, από τη θύρα των επισήμων. Εδώ πλέον τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν, επιβεβαιώνοντας τους φόβους που είχαμε κάποιοι για αυτή την κατά τα άλλα πολυπόθητη συναυλία… Πλέον οι κρανοφόρες ομάδες ήταν δυο και αντίπαλες. Πλέον κρατούσανε καδρόνια και λοστούς. Πλέον το στάδιο δεν ήταν τόσο «άδειο». Πλέον δεν ήθελες να βρεθείς ανάμεσά τους άθελά σου. Τα θλιβερά γεγονότα συνεχίστηκαν έτσι που το soundtrack της ταινίας που παρακολουθούσαμε απετέλεσαν τα «Trash», «Jet Boy» και «Personality Crisis».
Στις έντεκα το βράδυ ο σκατζοχοιροειδής Johnny Rotten Lydon κατέλαβε την πελώρια σκηνή μαζί με τη δική του συμμορία και στο «Pretty Vacant» όλοι οι θεατές έσκουζαν αυτομάτως πώς τίποτα πλέον δεν τους νοιάζει (ρεφρέν). Το γεγονός του ότι στα παρασκήνια οι συμμορίτες δεν ήθελαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον, τριάντα χρόνια μετά, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!... Τι θλιβερό.
Στα δέκα μέτρα μακριά από τον φακό μου, τρισδιάστατοι, ζωντανοί, οι Sex Pistols όπως στα ξεκινήματά τους. O τρικυμιώδης, ουσιαστικός Steve Jones. Ο θεμελιώδης Glen Matlock που σε αντίθεση με τον εμβληματικό Sid, ξέρει να παίζει μπάσο βρε αδερφέ! O Paul Cook πίσω του αριστερά, στα τύμπανα, όπως στα γεννοφάσκια τους. Και ο αλαφροΐσκιωτος Rotten να γουρλώνει οριακά τα μάτια του ωσάν παλιάτσος που το έσκασε από το Δαφνί.
Όμως παρέα με τους ύμνους της αναρχίας ξεκίνησε και η βροχή από ιπτάμενα αντικείμενα που σημάδευαν τους προσκεκλημένους μας. «Ρε ηλίθιο μουνάκι, μη πετάς μπουκάλια, είμαστε φίλοι σου, μην το ξεχνάς αυτό και τότε θα είναι ένα τέλειο απόγευμα» ξεφώνισε μεταξύ άλλων από μικροφώνου ο ηγέτης μπας και καταφέρει να συνεχίσει το έργο του εκ του ασφαλούς. Αυτό από τη μια. Όμως από την άλλη αυτός ο ίδιος μας έβαζε «φωτιές» κάθε τόσο με ερωτήματα όπως «είναι αλήθεια Ελλάδα, είστε όλοι σας τρελοί για δέσιμο;». Και να λοιπόν που στα μέσα της εκτέλεσης του «Liar», ένα άδειο μπουκάλι μάτωσε το κούτελο του Lydon ο οποίος άφρισε από το κακό του απειλώντας να σταματήσει τη συναυλία. Αν δεν ήταν ο φίλτατος Μάρκος Μιχαηλίδης να τον καλμάρει επί τόπου, θα είχαμε βιώσει το πιο μικρό headlining της ζωής μας!... Η στεναχώρια μου τεράστια που δε βρισκόμουν πια στα photo pits ώστε να βάλω την εικόνα αυτή δίπλα σε κείνη του αφιονισμένου, ματωμένου Iggy όταν δώδεκα χρόνια πριν, δυο χιλιόμετρα πιο νότια, είχε συνεπάρει το κοινό του Rock Of Gods… Και για δες, ρε συ, που συγκυριακά ακολούθησε εδώ η διασκευή του «No Fun» των Stooges, λες και το ’ξεραν, αν έχεις τον θεό σου.
Στο «God Save The Queen» επήλθε εξέγερση. Οι φωτοβολίδες έκαναν τη νύχτα μέρα. Και ενώ το «E.M.I.» έκλεισε το πρόγραμμα προσχεδιασμένα, στο έμπα του encore το δίδυμο ασμάτων «Bodies» και «Anarchy In The UK» ξανάβαλε φωτιά στην αρένα. Για κλείσιμο της αυλαίας το γκρουπ μας είχε δυο εκπλήξεις: μια απρόσμενη διασκευή του ψυχεδελικού «Silver Machine» από Hawkwind, όπως και το «Roadrunner» των Modern Lovers, με τους στίχους άλλ’ αντ’ άλλων φυσικά.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
