Daft Punk: Τα ρομπότ που αγαπήσαμε στο ψηφιακό ηλιοβασίλεμα

Αν υπήρχε μια λίστα με τα ονόματα που κάθε millenial θα ήθελε να δει ζωντάνα στην Αθήνα, εικάζω ότι πιθανόν στην κορυφή της να βρίσκοταν το δίδυμο των Daft Punk και η περίφημη πυραμίδα τους.  

Ο απόηχος της 2007 περιοδείας τους, όπως καταγράφτηκε στο album “ALIVE” έμελλε να αλλάξει μια για πάντα τα στερεότυπα σε αυτό που αντιλαμβανόταν ο μέσος ακροατής ως ζωντανή εμφάνιση ηλεκτρονικού συγκροτήματος και ας αφήσουμε τους φίλους των Kraftwerk να υπερασπιστούν την live τιμή των Γερμανών “μπαμπάδων" της electronica. 

Ασφαλώς και δεν ήταν η πρώτη ή η τελευταία φορά που οι Daft Punk θα έγραφαν ιστορία. 
Οι μουσικοί πρωτοπόροι Thomas Bangalter και Guy-Manuel de Homem-Christo από το Παρίσι, μπορεί να σφράγισαν τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου σχεδόν τρεις δεκαετίες μουσικής καινοτομίας, αλλά είναι θεμιτό να πει κανείς ότι τα είχαν κάνει όλα και θα μείνει ανεξίτηλο το σημάδι τους τόσο στην ποπ όσο και στην ηλεκτρονική μουσική, μέσα από την δισκογραφία τους, που θα είναι για πάντα συνώνυμη της Γαλλικής φινέτσας και της υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής που τους διέκρινε. 

Μπορεί να είναι άγνωστο στο ευρή κοινό, αλλά η πορεία τους ξεκινά τον Απρίλιο του 1994, με το “The New Wave ep” στo Γλασκωβέζικo techno label Soma Records. Είναι το διάστημα όπου οι Γάλλοι djs με αρχηγό τον Laurent Garnier ταξιδεύουν όλο και πιο συχνά στην Μεγάλη Βρετανία και οι Daft Punk πέραν του ζηλευτού ονόματός τους δεν έχουν ακόμα καταστρώσει την στρατηγική για παγκόσμια κυριαρχία. 

Τα πρώτα αφιερώματα του Βρετανικού και του Γαλλικού μουσικού τύπου θα μετατραπούν στις σπάνιες περιπτώσεις όπου το διδύμο εμφανίζεται χωρίς μάσκες και όλα θα αλλάξουν με την πρώτη έκδοση σε βινύλιο του single “Da Funk” τον Απρίλιο του 1995. 

Το τηλέφωνο παραγγελιών της Soma Records θα πάρει φωτιά και οι Γάλλοι ευχαρίστως θα επωμιστούν τον ρόλο του “σωτήρα” της Ευρωπαικής χορευτικής μουσικής. Η μεταγραφή στα πολυεθνικά σαλόνια της τότε Virgin Records για το ντεμπούτο “Homework” του 1997 θα φέρει το πρώτο κύμα ριζοσπαστικών κινήσεων.

Για αρχή, θα σταματήσουν να φωτογραφίζονται και να εμφανίζονται δημόσια μέχρι να γιγαντωθεί και να γίνει παγκόσμια η επιρροή τους. Ειδικά αυτό το τελευταίο, όπως αποδείχτηκε δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο. Το καλοκαίρι του 1997 το MTV παίζει ασταμάτητα την μοναδική video σύλληψη του Michel Gondry για το “Around The World” που κάνει “λιανά” στο νεανικό κοινό της σημασία της λούπας για την χορευτική μουσική και προετοιμάζει το έδαφος για την επέλαση της γαλλικής χορευτικής μουσικής, ένα κίνημα γνωστό και ως French Touch.  

Eίχε προηγηθεί το επίσης μνημειώδες video με άνδρα σκύλο του Da Funk σε σκηνοθεσία Spike Jonze και θα ακολουθούσε αρχές του 1998, το “Revolution 909” του Roman Coppola  που θα υμνούσε την rave κουλτούρα και θα θεμελίωνε δύο πολύ σημαντικά συμπεράσματα γύρω από το “Homework” album. 

Oι Daft Punk από το πρώτο κιόλας άλμπουμ  είχαν αποδείξει ότι διαθέτουν βαθιά γνώση της ιστορίας της χορευτικής μουσικής και επιδραστικούς φίλους σε σημαντικές θέσεις με αισθητική ανάλογη του μουσικού τους οράματος. Καθόλα δίκαια από το 1998 και μετά μετατράπηκαν σε παίχτες κλειδιά για την παγκόσμια αποδοχή της ηλεκτρονικής μουσικής. 
Μια λιγότερο γνωστή ιστορία από αυτή την περίοδο σχετίζεται με την στρατηγική της μπάντας. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι οι Daft Punk υπήρξαν από τα πρώτα "μεγάλα” ονόματα που επέβαλαν στην πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία που τους εκπροσωπούσε του το καθεστώς απόλυτου δημιουργικού ελέγχου. Κοινώς, η συμφωνία ήταν ότι οι μασκοφόροι Παριζιάνοι θα παραδίδουν καλλιτεχνικό περιεχόμενο όποτε και όταν οι ίδιοι το έχουν απόλυτα έτοιμο και σε αντάλλαγμα η εταιρεία που τους εκπροσωπεί θα το διανείμει εισπράτοντας μόνο το ελάχιστο (10%) ποσοστό διανομής των ηχογραφημάτων τους. 

Στα μέσα των 90s με την φούσκα των δισκογραφικών να μεγαλώνει υπογράφοντας κάθε δήθεν indie μπάντα που θα μπορούσε να γίνει το επόμενο Nirvana προτζεκτ, το να απαιτήσει κανείς ένα συμβόλαιο που στην ουσία αντιστρέφει τα νούμερα, με 90% για τον καλλιτέχνη και 10% για την εταιρεία, διατηρώντας παράλληλα τα πνευματικά δικαιώματα αλλά και τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο, φαντάζεστε πόσο επιδραστική κίνηση ήταν. 

Και αν υπήρχε κάτι που σίγουρα τους έπαιρνε χρόνο, αυτό ήταν η τελειομανία που χαρακτήριζε τις παραγωγές των δίσκων τους. Το “Discovery” μπορεί να χρειάστηκε 4 χρόνια για να τελειοποιηθεί, κυκλοφόρησε το 2001, αλλά ήταν και για πολλούς παραμένει το magnum opus τους. Από το εναρκτήριο “One More Time” που σύστησε τον μοναδικό κόσμο των anime στη μουσική δημιουργία μέχρι το "Veridis Quo”, έναν άτυπο φόρο τιμής στη μουσική ιδιοφυία που είναι ο Vangelis Papathanasiou, το “Discovery’ εμφανίστηκε σαν το συμπαγές πακέτο ήχου και εικόνας (για το anime film "Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem”) που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα αξεπέραστο concept album τόσο για τους φίλους των κινουμένων σχεδιών όσο και της χορευτικής μουσικής κουλτούρας. Στην ουσία, το δίδυμο έφτιαξε το απόλυτα μαζικό ποπ δίσκο που ενώ συντηρούσε τις dance αρχές που τους μεγάλωσαν, παράλληλα με την βοήθεια των anime και τις ποπ μελωδικές γραμμές ήταν άμεσα προσβάσιμο σε όλους, από παιδιά μέχρι ηλικιωμένους. 

Για τέσσερα ακόμα χρόνια, οι Γάλλοι δεν είχαν λόγο να αγχωθούν προκειμένου να μας τροφοδοτήσουν με νέο υλικό. Τα κομμάτια του “Discovery” είχαν γίνει κλασικά, σε βαθμό που αρκετά ραδιόφωνα τα παίζουν ακόμα, οι ίδιοι είχαν τροφοδοτήσει την χορευτική μουσική με άπειρα remixes μέσα από το Daft Club άλμπουμ τους και ειλικρινά ακόμα και αν αποφάσιζαν να σταματήσουν τότε, ο κόσμος θα τους χρωστούσε ήδη αρκετα. 

Το 2005 όμως, στην εποχή που ο κόσμος διαβάζει blogs, ακούει τη γαλλική electro των Justice (που οι Daft Punk και ο κοινός μάνατζερ τους Pedro Winter είχαν ευλογίσει πριν απ' όλους) και περνάει ώρες στο myspace, οι Παριζιάνοι επιστρέφουν με ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στη δισκογραφία τους. Το “Human After All” ακούγεται σαν το στιλιζαρισμένο electro pop άλμπουμ με κοινωνικές προεκτάσεις που ήταν, ακόμα και αν επανέφερε στην μόδα το vocoder. Για πολλούς και μάλλον δίκαια από αυτό το album του 2005 έμειναν μόνο οι τίτλοι, αλλά παράλληλα ήταν η εποχή που η μπάντα έπρεπε να επιστρέψει τόσο στις live εμφανίσεις όσο και στην αμερικάνικη αγορά που με την εκ νέου επέλαση της ραπ είχε ξαναγίνει η σημαντικότερη μουσική αγορά του κόσμου. 

Και εγένετo “Alive”. To 2007, οι Daft Punk αποφασίζουν να γυρίσουν τον κόσμο μέσα από τη μοναδική live εμπειρία που ήταν η διαστημική πυραμίδα τους και που θα υποστηριζόταν επικοινωνιακά από τον σημαντικότερο εκπρόσωπο της αμερικάνικης ραπ / ποπ μουσικής τότε. Στα 50ά βραβεία Grammy, o Kanye West θα περφορμάρει μαζί με τους Daft Punk, το “Stronger” ένα κομμάτι που είχε στηριχτεί κυρίως στο “Harder, Better, Faster, Stronger” τoυ Discovery. To κλειδί για την μεγαλύτερη βιομηχανία του κόσμου, είχε περάσει στα χέρια τους και μάλιστα ανοίγοντας παράλληλα παρτίδες με τον ραπ κόσμο που πλέον ήταν το μοναδικό τμήμα της βιομηχανίας που δεν είχε βιώσει τόσο έντονα την κρίση που επέφερε η εναλλαγή από το φυσικό εμπόριο μουσικής στις ψηφιακές πλατφόρμες. 

Το L.A. και η βιομηχανία κινηματογράφου, είχε επίσης μια θέση για το δίδυμο που δέκα χρόνια πριν είχε στήσει το Discovery / Interstella 5555 anime concept και έτσι το "Tron: Legacy” του 2010 ακούστηκε και φάνηκε αναμενόμενη εξέλιξη, συμβατή με τις επιβεβαιωμένες φήμες ότι οι Thomas Bangalter και Guy-Manuel de Homem-Christo μετακόμισαν μόνιμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. 

Με τον τελευταίο πραγματικά μουσικό δίσκο του σχήματος να χρονολογείται το 2005, τα νέα για το Random Access Memories έτσι όπως έγιναν viral μέσα από το single “ Get Lucky” με την συμμετοχή των Pharrell Williams και Nile Rodgers ήταν ανέλπιστα καλά. Βλέπετε, μέχρι το 2013 οι Daft Punk είχαν κάνει σχεδόν τα πάντα, αλλά δεν είχαν παραδώσει ακόμα ένα ολοκληρωμένο ποπ album. Το “RAM” ακόμα και αν δυσκολευτήκαμε να το καταλάβουμε απόλυτα την στιγμή που συνέβη, ήταν ακριβώς αυτό. Σχεδιασμένο πάνω στο υπερβολικό budget του 1 εκατομμυρίου δολλαρίων και βάλε, χρήματα που ξοδεύτηκαν σε Αμερικάνικα στούντιο και κονσόλες που είχαν καταγράψει στο παρελθόν την μαγεία των αγαπημένων τους καλλιτεχνών, οι Παριζιάνοι έστησαν τον ποπ δίσκο των ονείρων τους με μια σείρα από guests που έκοβαν την ανάσα. Ο θρύλος της (Italo)disco Giorgio Moroder, είδε την καριέρα του να ξαναζωντανεύει μετά το κομμάτι "Giorgio by Moroder”, o Pharrell επέστρεψε στην κορυφή των charts μετά τα χρυσά χρόνια των Neptunes στις αρχές των 00s και ο Niles Rodgers έκανε ξανά cool τις φανκ κιθάρες. Στο πρώτο μεγάλο peak των socials όπου οι πληροφορίες ταξίδευαν πλέον με αστρική ταχύτητα και ένα viral κρατούσε μόλις 24ωρα, οι Daft Punk για μία τελευταία φορά, διαβάζοντας το παρών και το μέλλον της μουσικής, είχαν δημιουργήσει ένα ακόμη κλασσικό album. 

Aυτή θα ήταν και η παρακαταθήκη τους. Στην εποχή που ο άρχων της ψηφιακής μουσικής πλατφόρμας (ο Daniel Ek, CEO του Spotify) καλεί τους μουσικούς να κυκλοφορούν όσο πιο συχνά μουσική γίνεται για να παραμένουν επίκαιροι, οι Daft Punk επέλεξαν να σωπάσουν για πάντα. Πριν φύγουν, μας είχαν κυριολεκτικά χαρίσει μουσικές πραγωγές για όλες τις ώρες και όλα τα γούστα (συνεχίζοντας να βάζουν την χορευτική ποπ σφραγίδα τους σαν παραγωγοί στα κομμάτια καλλιτεχνών όπως ο Weeknd) και σαν από πάντα να γνώριζαν ότι έχουν έρθει στην γη για να εκπληρώσουν την αποστολή για δημιουργία φινετσάτης μουσικής που ανεβάζει την διάθεση και γεμίζει συναισθήματα τον ακροατή, αποχωρούν, σαν τα καλά προγραμματισμένα ρομπότ που ξέρουν πότε έρχεται η ώρα να αποσυρθούν. Σαν τα ρομπότ που ήταν οι Daft Punk. Ένα μουσικό σχήμα, δημιούργημα πρότζεκτ από έναν άλλο πλανήτη. Δύο οργανισμοί που αν αναρωτηθεί κανείς για το αν είναι όντως ανθρώπινοι (“we ’re only humans after all”) δεν θα μπορεί να τους ξεχωρίσει ακόμα και αν πίνουν καφέ δίπλα του. Γιατί στ’ αλήθεια οι Daft Punk ήταν ρομπότ και ως τέτοια άλλαξαν για σχεδόν 30 χρόνια τον τρόπο που μάθαμε να ακούμε, να βλέπουμε και να χορεύουμε την μουσική. Thank you Robots.