Ο κόσμος της μουσικής (αλλά και της τέχνης γενικότερα) είναι γεμάτος από «συμπαθητικές δουλειές» που η σχέση μαζί τους ξεκινάει μόλις αρχίσεις να ακούς, να διαβάζεις, να βλέπεις και τελειώνει σχεδόν μόλις ολοκληρωθούν. Δεν έχεις τίποτα κακό να πεις αλλά δύσκολα θα επιστρέψεις σ’ αυτά. Τέχνη προορισμένη να ζήσει λίγο και να ξεχαστεί νωρίς.
Future Islands - The Far Field
Κλασική περίπτωση «συμπαθούς τίποτα» που καλύπτει επαρκώς τις προδιαγραφές της εποχής μας που εύκολα δικαιώνει το μέτριο. Το αμερικάνικο synth-pop τρίο μπορεί να ακουστεί «ευχάριστα» σε καφέ, σε μαγαζιά που πουλάνε νεανικά ρούχα, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς απ’ αυτούς που νομίζουν πως παίζουν «μοντέρνα» και δεν παίζουν τίποτα, σε πάρτι δίπλα στην πισίνα εκεί που όλοι κουνιούνται στο ρυθμό αλλά κανείς δεν χορεύει (ούτε καν είναι εκεί), αν όμως ξαφνικά τους αποσύρεις από παντού κανείς δεν θα τους αναζητήσει, ούτε ένα κεφάλι δεν θα ανασηκωθεί να ρωτήσει γιατί και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν χιλιάδες τέτοια συγκροτήματα.
Δεν λέω, μια ενόχληση από τα κλισέ, την τυποποίηση, την άποψη ότι «η μουσική είναι για να διασκεδάζουμε», τον προβλέψιμο τρόπο που αναπτύσσονται τα τραγούδια και την –όσο πατάει η γάτα– «εναλλακτικότητα» για να είναι φίλοι και με τους indie, θα την έχεις. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν μπορείς να μην εκτιμήσεις ότι τη δουλειά (γράφω ένα τραγούδι) την ξέρουν και την κάνουν καλά. Μετά από 25 χρόνια και 9 άλμπουμ οι Τεξανοί Spoon δίνουν ένα ικανοποιητικό μάθημα για το πώς είναι τα συμπαθή, ευρείας κατανάλωσης, radio friendly τραγούδια όπου χωράνε pop, rock, electro και dance υλικά χωρίς να γίνονται αχταρμάς. Το θέμα είναι πόσα τυποποιημένα «τρόφιμα» αντέχεις.
Είτε μόνη της είτε ως μέλος του γυναικείου τρίο Pistol Annies είναι μία τυπική μουσικός και τραγουδίστρια της country που ούτε ονειρεύεται να ανανεώσει το είδος ούτε έχει μία εναλλακτική οπτική. Κι όμως αυτή η γυναίκα από το Kentucky που έφτασε στο Nashville και άργησε πολύ να βρει μια πόρτα ανοιχτή σε αυτό το αλλόκοτο, ανταγωνιστικό, ιδεοληπτικό και περίκλειστο σύμπαν της country μουσικής, τολμάει –έστω και σποραδικά– να δοκιμάσει πράγματα που ξέρει ότι θα ενοχλήσουν τον «μέσο ακροατή» του είδους αλλά θα τη διαφοροποιήσουν από το σωρό, αποκαλύπτοντας έτσι μία δημιουργική ανάγκη που δεν συναντάς εύκολα στο είδος. Και δεν είναι η μόνη…
Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Είναι η 2η φορά που ο (πρώην Drive by Trucker) Jason Isbell συνοδεύεται από τους 400 Unit για το 6ο σόλο άλμπουμ του. Αφού έζησε μέρες δόξας και παράκμασε το Nashville, στις μέρες μας έχει γίνει κάτι σαν Μέκκα όπου οι νεότερες γενιές έχουν τάμα να φτάσουν γονατιστοί για να προσκυνήσουν και να ηχογραφήσουν στα μυθικά (πλέον) αναλογικά στούντιο που υπάρχουν στην πόλη, ίδια και απαράλλαχτα από τον περασμένο αιώνα.
Ο Isbell κάνει χρήση εδώ και ενός πιο ηλεκτρικού ήχου παραμερίζοντας εν μέρει τη folk τραγουδοποιία που τόση αποδοχή του χάρισε στις ΗΠΑ (και όχι μόνο) ακριβώς πριν από 2 χρόνια με το: «Something More Than Free» και δημιουργεί ένα rock/americana άλμπουμ που θυμίζει λίγο παλιό Van Morrison και γενικά ευφορείται από το παρελθόν. Συμπαθές αλλά όχι ερωτεύσιμο.
11°
