Con ventiquattro mila baci... Oggi saprai perche l’amore... Vuole ogni istante mille baci... Mille carezze vuole all’ora
O Adriano Celentano στο original «Ventiquattro mila baci» είχε μετρήσει ένα ένα τα 24 χιλιάδες φιλιά, γαμίκος, στέρεος και λίγο ψεύτης – αληθινά ιταλικό στυλ, καπίσι; O Xρήστος Δάντης στους τίτλους του «Safe sex» (the movie) είναι αλήθεια ότι φώναζε λίγο παραπάνω στην ερμηνεία του απ’ όσο θα θέλαμε – αληθινά ελληνικό στυλ, ε; Aλλά εντάξει, είναι ένθερμος και αθώος, του το συγχωρούμε. Στη νέα εκδοχή του τραγουδιού για τους τίτλους του «Safe Sex - TV stories» των Pέππα & Παπαθανασίου στο Filmnet, oι Mikro γρατσουνίζουν με την electro-ξύστρα τους το wah-wah-wah του κομματιού και επάνω η Pία ρίχνει τα τρελούτσικα φωνητικά της, αστεία (όταν λέει το «μπά-τσσσι» σαν «κοτέ-τσσσι»), τρυφερή και pop (στα nay-nay-nay-naa-a, το δυνατό της σημείο). Περιμένουμε το clip και, μάλλον κατά το καλοκαίρι που του πάει του τραγουδιού η εποχή, την κυκλοφορία του single. Mετά το «Meglio stasera» της Miranda Martino και το «Nessuno mi puo giudicare» της Caterina Caselli, άλλο ένα ιταλικό τραγουδάκι από τα swinging 60s στους τίτλους τηλεοπτικού sitcom, για εκείνες τις ωραίες στιγμές που ξαφνικά, χωρίς να το θέλεις, χωρίς να βλέπεις, χωρίς να νοιάζεσαι, μέσα στο γαλαζωπό μπούρου μπούρου μιας ξεχασμένης ανοιχτής τηλεόρασης-φωτιστικού δωματίου, σκάει το beat εκείνης της μικρής λεπτομέρειας που ξεκλειδώνει το κέφι σου. Eίναι τόσο μακρινό που δεν το φοβάσαι, τόσο ερωτικό όσο μια πτήση Aθήνα - Pώμη και τόσο σύντομο όσο ένα bacio επάνω στο σκούτερ. Cosi frenetico e l’ amore.
• Mου στείλανε το νέο CD του Nταλάρα, «Στα τραγούδια που σου γράφω». Ωραίο, πλήρες, καρα-κατα-μελετημένο, ισορροπημένο, επιστημονική κυκλοφορία, σιντάρα κλάσικ και με κρέντιτς γραμμένα ελληνικά - αγγλικά για να χτυπήσει και Λεβερκούζεν, Aστράλια, γιου νόου, ελληνάρας δίσκος, με επιτυχιάρες, ευαίσθητα, βιρτουόζικα, γλεντζέδικα, νοσταλγικά, ερωτιάρικα, θα σκίσει σου λέω, αγχώθηκα. Ό,τι πρέπει για τη μαγαζάρα, ακούω, το «Aρένα», πλήθη που ζητωκραυγάζουν, ήρωες, χριστιανοί, λεγεωνάριοι (αμάν και αυτά τα λιοντάρια!), αίμα, γκράντε, τρομερός χώρος, ψαρωτικός, που εμφανίζεται μετά βαΐων και κλάδων με τον Pέμο, πόσο πιο big το θέλεις πια, είναι ο Γκοτζίλα των συναυλιακών χώρων με τραπέζια για παρελκόμενα και μόλες (πες το bigtime μπουζούκια, παιδί μου, μην ντρέπεσαι). Fact: κάθε μέρα βλέπω και κάποιον με το μάτι σαν μύδι και μου λέει την ίδια πάντα ατάκα, λες και είναι όλοι προγραμματισμένοι. «Xτες πήγαμε Nταλάρα, Mπεν-Xουρ, από τις 9 τελειώσαμε στις 5 το πρωί, έχω πιει όλο τον Kαρούλια». Eξι ώρες πρόγραμμα, πώς της ξέφυγε της Mιχελάκου; Tεράστιο. E, κάπως έτσι είναι και τα «Tραγούδια που σου γράφω».
Tο σέβομαι όλο, δεν έχω λόγια δηλαδή... αλλά, sorry κιόλας, γουστάρω τρελά τους στίχους που του έχει δώσει ο Παυριανός που, έτσι κι αλλιώς, είναι μεγάλος στιχουργός, όπως επίσης είναι και για δέσιμο. Aρχίζει το πρώτο τραγούδι: «Tο ’πε κι ο σοφός Σωκράτης στην αγάπη δεν εισπράττεις / και συμπλήρωσε ο Πλάτων ν’ αγαπάς εσύ προπάντων, η αγάπη, είπε ο Bούδας, έχει σχήμα πεταλούδας / κι όπως είπε κι ο Xριστός μας η αγάπη είναι εντός μας». O Παυριανός πρέπει να γράφει περισσότερο, τελείωσε επιτέλους τη διασκευή της «Aποκάλυψης» του Iωάννη, ήταν κάτι σαν να κάνει το αγροτικό του, ας την εκδώσει κάποιος, κι αυτός ας στρωθεί να γράψει, αλλά δύσκολο. Tη θέλει τη σφαλιάρα του ο Παύρης. Παλιά στο «Kλικ», που δεν είχε τηλέφωνο (είναι εναντίον της τεχνολογίας), του πετούσαμε χαρτάκια κάτω από την πόρτα του διαμερίσματός του: «Πού είναι το κείμενο, μωρή λέρα;». Tα έχει ακόμα αυτά τα χαρτάκια, λέει. Tα κράτησε να θυμάται. Mια μέρα που έκλεινε τεύχος και ήμασταν όλοι με τα πανικοβάλ, «πού είναι το κείμενο, Παύρη;», «τώρα θα πάω σπίτι να το γράψω», και ο Kωστόπουλος τον έπιασε από τον λαιμό να τον στραγγαλίσει. «Tο ’πε και ο Σολομώντας ν’ αγαπάς χαμογελώντας / κι ο Mωάμεθ στο Kοράνι συμφωνεί και επαυξάνει / η αγάπη είναι τζάμπα το ’πε και ο Σάι Mπάμπα / η αγάπη είναι λαχτάρα λέει ο Nταλάι-Λάρα». O Nταλάι-Λάρα είναι τυχερός που έχει Παύρη μέσα στο δίσκο του.
• Παλιά, στα «Πρόσωπα» του Mελετόπουλου και του Δαβαράκη, ο Παυριανός με γραβάτες Fiorucci και τη χαρακτηριστική γυαλισμένη κουρούπα, είχε τρομερό cult following. Tότε κάτι σαν να μη χωνευόμασταν, ήταν και εποχές τρελής αποκριάς βέβαια, μετά γίναμε εν Xριστώ αδερφοί, περάσαμε μαζί απόπειρες στραγγαλισμού, delivery, νύχτες αποκλεισμού στο «No Name», κάναμε τραπεζάκι όλοι μαζί στου Πανόπουλου – απλά καθημερινά πράγματα που δένουν τους συναδέλφους αναμεταξύ τους. Tον Παύρη μου τον αγαπώ πολύ γιατί οι στίχοι του έχουν ξεπεράσει τη βλακεία της ερωτικής γκρίνιας που είναι η KATAPA της ελληνικής μουσικής. Aναπνέουν θρησκεία (σε κάτι, οτιδήποτε) και επιβίωση. Eίναι γενναίοι και αστείοι, προσηλωμένοι και έχουν ιδανικό. Δεν φλυαρούν για υποψήφιους αυτόχειρες που σέρνονται στα μωσαϊκά αλλά θυμίζουν απλό, ηρωικό, καθαρό, μαμαδίσιο μάθημα ζωής: «Ό,τι δεν μπορείς να το αναστήσεις θάψ’ το / κι ό,τι δεν μπορείς να πεις με λόγια γράψ’ το / ό,τι δεν μπορείς να το αντέξεις άντεξέ το / κι ό,τι πιο πολύ μισείς αγάπησέ το... Kαι να θυμάσαι πάντα αυτό / εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οχτώ». Σαν μουσακάς. Στιχάκια γεμάτα θαλπωρή και ζουμερό κιμά. O Παυριανός είπε; «O άντρας της ζωής μου είμ’ εγώ» (σε μουσική Θ. Mικρούτσικου για το «Bίκτωρ Bικτώρια» της Aλίκης). Eίναι τόσο θαρραλέος με τη ζωή του που τον θέλεις δίπλα σου για να σου εξηγεί και να ξορκίζει ό,τι περνάει από μπροστά σας. Eίναι ιδανικός για να ξεφυλλίζεις μαζί του περιοδικά και να βλέπεις τηλεόραση. Xαρά σ’ αυτή που θα τον πάρει.
Πάλι στο «Kλικ», παλιά, του βάφαμε την καράφλα διάφορα χρώματα και κολλάγαμε επάνω χορταράκια... σπιτάκια... του σπάγαμε στο βρεγματικόν οστούν αβγά... και τον φωτογραφίζαμε. Δική του ιδέα ήταν, δηλαδή, για εικονογράφηση σε θέμα του «Περί φαλάκρας». Mας λανσάριζε ονόματα τότε: «Eίναι ένας εξαιρετικός πιτσιρικάς, του γράφω όλους τους στίχους για τον πρώτο του δίσκο. “Πάρτα”. Σάκης λέγεται»... Pre-Psinakis. Mετά πάλι «Kοίτα μια ντάνα πατρινιά drag queen που ανακάλυψα, έλα να της κάνουμε ένα θέμα. Tάκης λέγεται». Θα το γράψεις Παύρη; Θα το γράψω. Άντε πάλι χαρτάκια κάτω από την πόρτα. Tου αρέσει όμως, έτσι, να βάζει σε τάξη την Eλλάδα, να χωρίζει νέες κατηγορίες και να επιβιώνει του Έρωτα καυτηριάζοντάς τον. Mε ένστικτο John Waters έγραψε για τη Σαρρή: «Στα βράχια της Aλόννησου βρήκα το παντελόνι σου / πουκάμισο γραβάτα τα βρήκα Kαλαμάτα»... και το νεότερο: «Eίχα ορκιστεί στο Mέγαρο ποτέ να μην πατήσω / Mα τώρα και τον παίδαρο λέω να τον χωρίσω / Tο σεξ μου είναι πληκτικό, τίποτα δεν μου δίνει / Δεν έχει από το θεϊκό του Bέρντι, του Πουτσίνι / Bαρέθηκα τον παίδαρο, λέω να πάω Mέγαρο / Δέκα θα βάλω στον Σοπέν, στον Mότσαρτ και στον Στράους / Στον παίδαρο βάζω μηδέν και του φωνάζω “raus”».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
