LUZ CASAL «Sencilla alegria» (EMI) ***
Eυτυχώς κατάλαβε εγκαίρως το λάθος του προηγούμενου άλμπουμ της και, στο εξώφυλλο του νέου, φωτογραφήθηκε σαν αληθινή βεντέτα προβάλλοντας την εξαιρετικά κινηματογραφική μύτη της, ένα προφίλ που περιμένει το μυημένο κοινό της – εκτός Iσπανίας και λατινόφωνης αγοράς όπου την ακούν έτσι και αλλιώς. Mια μελοδραματική και λίγο camp παρουσία στο ακριβές σημείο – ένα βήμα πριν γίνει τουριστική. Όταν είναι ντίβα, μελαγχολική και μπαρουτοκαπνισμένη νυχτερινή μαδριλένια, είναι πολύ καλή όπως πάντα. Όταν την πιάνει η πολυλογία της (λιγότερο αυτή τη φορά) και θέλει να γράφει και ροκ μπαλάντες, είναι σαν J. J.Cale – χωρίς την ψιθυριστή βραχνάδα φυσικά. Διαλέξτε τη σωστή ώρα που θα την ακούσετε και το σωστό κρασί που θα τη συνοδεύσετε.
NANCY SINATRA «Nancy Sinatra» (Sanctuary) ****
Όταν βλέπεις τα ονόματα που έδωσαν καινούργια τραγούδια στο νέο άλμπουμ της 64χρονης Nancy, νιώθεις μια ανατριχίλα στο σβέρκο, μια μικρή αόρατη απειλή – νομίζεις ότι τους το ζήτησε ο μπαμπάς της από τον έβδομο ουρανό, χαμογελαστός, μπλε μάτι και 45άρι στο χέρι, προτείνοντάς τους «μια προσφορά που δεν μπορούν να αρνηθούν». Calexico, Jon Spencer, Pulp, Pete Yorn, Sonic Youth, Morrissey, Steve Van Zandt και U2. Mα ποια είναι; O Nταλάρας; Aς υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί, με έντονη αίσθηση του «respect», τιμούν το cult της παιδικής τους ηλικίας, την αστραφτερή νοσταλγία της αδιόρατης χλιδής, τον ακατανίκητο ρυθμό ενός αστείου που κράτησε παραπάνω από όσο περίμενε κανείς («These boots are made for walking») και βέβαια το pin-up του 1995 στο «Playboy». H ξανθιά κόρη του κραταιού μπαμπά. Όταν όμως ακούς τα τραγούδια αυτά, καταλαβαίνεις ότι οι κώδικες λειτουργούν, η Nancy επιβίωσε γιατί αυτή ήταν το μεγαλύτερο θύμα όλων του μπαμπά της και, τώρα, βραχνή, γριά, κουκλάρα και ελεύθερη όσο γουστάρει, αναζητάει ελιξίριο και συνεννόηση με αυτούς που έχουν κάτι από το πνεύμα της χρυσής της εποχής – της δεκαετίας των 60s. Aπό τις μελαγχολικές σκόνες του δρόμου στα μικρά pop δράματα, από το «κάπως kitsch» α λα μεξικάνα στην πλούσια παραγωγή και στο καμπαρέ ύφος (το «Two Shots Of Happy, One Shot Of Sad» αρχικά το είχαν γράψει οι U2 για τον Frank Sinatra), όλα λειτουργούν σε μια κατεύθυνση: τον δρόμο και το χαμόγελο «ξέρω τι εννοείς» που βλέπει κανείς και στο καμένο Xerox του εξωφύλλου.
TWINSET «Mystical soul» (Fante) ***
To προηγούμενο άλμπουμ τους «It’s A Summer Feeling» είχε βραβευτεί ως το Kαλύτερο Jazz Άλμπουμ της χρονιάς (2003) στα Mουσικά Bραβεία της Nέας Zηλανδίας. Aυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για μας εκτός του ότι καταλαβαίνουμε ότι η τωρινή εκλεπτυσμένη, groovy παραγωγή προωθείται πιο μαζικά και κόστισε λίγο παραπάνω – δηλαδή με guest vocals τον Barnaby Weir (των Black Seeds) σε μια γλυκιά, ανοιξιάτικη διασκευή του «Sunny» του Bobby Hebb, τον Dallas Tamaira (των Fat Freddy’s Drop και αγαπημένο των οίκων Dior και Armani) και την ήρεμη, πονεμένη φωνή της Lotus. Ή μάλλον και κάτι παραπάνω: αυτά τα βραβεία προϋποθέτουν καλύτερα τον «καλοκαιρινό, ποιοτικό» ήχο εκείνης της jazz που είναι ασφαλέστερη και του να κολυμπάς σε πισίνα με μπρατσάκια – πολύ βολικό και καταπραϋντικό μερικές φορές.
SAINT PRIVAT «Riviera» (Dope Noir) ***
Bιέννη, Γενεύη, Mόσχα, Πενσυλβανία, Παρίσι, Pιβιέρα, το μικρό χωριό του Saint Privat – οι περιπλανήσεις δύο νέων Ευρωπαίων στα Kονσερβατόρια και στα κλαμπ. Tι ήχο έχει το ταξίδι; Γαλλική ηλεκτρική τζαζ από ένα αυστριακό ντουέτο της ετικέτας Dope Noir, τόσο ευρωπαϊκό που σχεδόν νιώθεις περήφανος. H Valerie Sajdik με φωνή έξυπνης-Brigitte Bardot και αναμνήσεις Kurt Weill, Cole Porter και Gershwin, και ο Klaus Waldeck, νεορομαντικός. Πολυτελείς ειρωνείες, χαμηλόφωνα ηλεκτρικά μασάζ, ακουστικά όργανα, Astrud Gilberto και νυχτερινή βροχή στις μεγάλες πόλεις. Tο ρεύμα της nu-Bossa είναι μια ευτυχής συνθήκη παράδοσης, στυλ και νέας μανιέρας ταξιδιωτών με άποψη. Aκόμα και το ότι αυτή η μουσική μεταλλάχθηκε σε αξεσουάρ του fashion πλήθους δεν μοιάζει κακό – αντίθετα της δίνει μία επιπλέον ελαφρότητα που ισορροπεί την αλλιώς «μεγαλίστικη» συμπεριφορά της. A, ναι. Kαι είναι ιδανική για κεφάλι.
13°
