Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝ. ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΝΝΑΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ(ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ/EUROKINISSI)
Ο Κωνσταντίνος Τασούλας εγκαινίασε το Μουσείο Άννας Συνοδινού στο Λουτράκι
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας εγκαινίασε, νωρίτερα σήμερα, το Μουσείο Άννας Συνοδινού στην τελετή, που πραγματοποιήθηκε στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου, ως φόρος τιμής στη μνήμη και το έργο της σπουδαίας Ελληνίδας τραγωδού και πολιτικού.
Αναφερόμενος στην Άννα Συνοδινού, ο κ. Τασούλας τόνισε μεταξύ άλλων ότι «Το δικό της μεγαλείο διαφυλάττουμε σήμερα με τη δημιουργία αυτού του Μουσείου. Και αν ο θάνατος μας στέρησε «το πιο τίμιο, τη μορφή της», για να παραφράσω ελαφρά τον στίχο του Καβάφη, οι αξίες που πρέσβευε – η αλήθεια, η πειθαρχία, η ευθύνη – παραμένουν σταθερές και εξακολουθούν να μας εμπνέουν».
Παράλληλα, ο Πρόεδρος επισήμανε την σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε, τόσο στο Θέατρο, όσο και στην πολιτική και υποστήριξε ότι «το μουσείο Άννας Συνοδινού που εγκαινιάζουμε σήμερα, αποτελεί έναν τόπο ζωντανού διαλόγου με την μεγάλη μας τραγωδό».
Ακολουθεί ο χαιρετισμός του κ. Τασούλα:
«Με συγκίνηση και αίσθημα τιμής βρίσκομαι σήμερα εδώ, στη γενέτειρα της μεγάλης τραγωδού μας, της Άννας Συνοδινού, για τα εγκαίνια ενός χώρου αφιερωμένου στη μνήμη και στην πνευματική παρακαταθήκη της. Στη μνήμη της έξοχης ηθοποιού, της πολιτικού που λάμπρυνε τα βουλευτικά έδρανα εκλεγόμενη αδιάλειπτα με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 ως το 1989, της προσωπικότητας που ακτινοβολούσε ακεραιότητα, συνέπεια και ήθος. Και την πνευματική παρακαταθήκη μιας οραματίστριας του θεάτρου, που πίστευε βαθιά στη δύναμη της σκηνικής τέχνης να διδάσκει και να καλλιεργεί τους πολίτες και τάχθηκε με όλες τις δυνάμεις της και αφοσιώθηκε σ’ αυτή την αποστολή.
Ξεκίνησε από εδώ, από το Λουτράκι, όγδοο παιδί μιας οικογένειας που τη μεγάλωσε, όπως έλεγε, με αγάπη, αρχές και χριστιανική αγωγή. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου, διδάχθηκε μπαλέτο και μουσική, ξεχώρισε με την ερμηνεία της στο αρχαίο δράμα, σ’ όλους τους σπουδαίους γυναικείους ρόλους. Ως Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Άλκηστις, Ανδρομάχη, Λυσιστράτη, Ελένη, Κλυταιμνήστρα, Εκάβη. Δημιούργησε τον δικό της θίασο, την Ελληνική Σκηνή, και τίμησε τον ελληνικό λόγο με τη «θαυμαστή σ’ εκφραστικότητα και λάμψη φωνή της», όπως έγραφε ο Γεράσιμος Σταύρου τον Ιούνιο του 1962 για την ερμηνεία της στην ‘Ελένη’ του Ευριπίδη. Η φράση που τη συνόδεψε στη μακρά σταδιοδρομία της ήταν εκείνη της Μαρίκας Κοτοπούλη, με την οποία την υποδέχτηκε το 1950, ως μέλος του Χορού στις «Χοηφόρες»: «Εσύ, κορίτσι μου, άσε όλα τα άλλα και να μελετάς τα αρχαία κείμενα». Αυτό και έπραξε. Έσκαψε και έσκυψε βαθιά στα μεγάλα κείμενα και τάχθηκε στην υπομονετική ανασκευή ενός μακρινού και συνάμα τόσο κοντινού μας κόσμου, που ήθελε τον άνθρωπο, άνθρωπο στην ολότητά του, πολιτικό, δηλαδή ελεύθερο, αδούλωτο στους θεούς αλλά υπάκουο στη θεϊκή φύση, «εύνουν τη πόλει».
Θέατρο και πολιτική ήταν οι δύο πόλοι της ζωής της Άννας Συνοδινού. Από το αρχαίο δράμα – πυρήνα δημόσιου στοχασμού και συλλογικής συνείδησης – και το σύγχρονο θέατρο – καθρέφτη, όπου η κοινωνία βλέπει το πρόσωπό της – μεταπήδησε με φυσικότητα και με την ίδια ηθική στιβαρότητα στην ενασχόληση με τα κοινά, ως βουλευτής και υφυπουργός κοινωνικών υπηρεσιών. Εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και των ατόμων με ειδικές ανάγκες, επέτυχε την εισαγωγή μαθημάτων καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση εκπαίδευση, πρότεινε την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής τέχνης. «Για τη δική μου ιδιοσυγκρασία» είχε πει σε μια συνέντευξή της το 1977, «κανένα ένστικτο και καμιά λάμψη εμπνεύσεως δεν μπορεί αληθινά ν’ αξιοποιηθεί, αν δεν έχει προηγηθεί κοπιαστική εργασία, πνευματική, ψυχική και σωματική. Επομένως, η πολιτική, αναγκαιότητα κοινωνική, με τονρεαλισμό και τον ορθολογισμό της, προϋποθέτει τη γνώση και την ενασχόληση με πολλές πλευρές του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου. Μόνο έτσι η πολιτική θα οργανώσει με ταλέντο μια καλύτερη ζωή για την ανθρώπινη κοινωνία».
Πολιτική, λοιπόν, ήταν η πρωτοβουλία της να δημιουργήσει το 1965, στο παλιό λατομείο του Λυκαβηττού, ένα υπαίθριο θέατρο «στα πρότυπα των αρχαίων, με πάρα πολλές θέσεις για το πλατύ κοινό και με φθηνό εισιτήριο», όπως έλεγε, με άλλα λόγια έναντόπο καλλιτεχνικής δημιουργίας, ψυχικής ανάτασης και κοινωνικού προορισμού. Εκδήλωση υψηλού πολιτικού ήθους το να εγκαταλείψει τη σκηνή, δύο χρόνια αργότερα, με την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Πολιτικός και ο τρόπος που προσλάμβανε το θέατρο, ως «αγώνα», ως αγώνισμα, με την αρχαία σημασία της λέξης, δηλαδή ως τόπο συνάθροισης για την παρακολούθηση μιας δημιουργικής πράξης, ικανής να μετατρέψει τον κάθε θεατή, αποσπώντας τον από τη μάζα και κάνοντάς τον βαθιά σκεπτόμενη μονάδα.
Ας είναι, λοιπόν, το μουσείο Άννας Συνοδινού που εγκαινιάζουμε σήμερα, ένας τόπος ζωντανού διαλόγου με την μεγάλη μας τραγωδό. «Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που την καταργεί», είχε γράψει η ίδια στο βιβλίο της «Αίνος στους αξίους». «Έζησα πλάι σε μεγάλες ψυχές. Στη βαθιά κρύπτη της μνήμης και του συνειδότος, φύλαξα τη μεγαλειότητά τους». Το δικό της μεγαλείο διαφυλάττουμε σήμερα με τη δημιουργία αυτού του Μουσείου. Και αν ο θάνατος μας στέρησε «το πιο τίμιο, τη μορφή της», για να παραφράσω ελαφρά τον στίχο του Καβάφη, οι αξίες που πρέσβευε – η αλήθεια, η πειθαρχία, η ευθύνη – παραμένουν σταθερές και εξακολουθούν να μας εμπνέουν».
13°
