Μόντι Πάιθον - Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης μισό αιώνα μετά ξανά στους κινηματογράφους - Οι αφιερωματικές προβολές για τα 50 χρόνια της κωμωδίας.
Ο Αρθούρος έρχεται από μακριά αλλά ο καλπασμός που ακούγεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αρμονικό χτύπημα μιας σπασμένης καρύδας. Χωρίς φυσικά να υπάρχει άλογο. Ο χωρικός που θα συναντήσει αμφισβητεί τη βασιλεία του, επικαλούμενος την αναρχοσυνδικαλιστική ιδεολογία του. Ο μαύρος ιππότης χάνει και τα τέσσερα άκρα του αλλά στο τέλος ο αγώνας αναδεικνύεται ισόπαλος. Το κτήνος-δολοφόνος που κατασπαράζει τα σωθικά των ιπποτών είναι ένα μικρό κουνέλι. Το τρικέφαλο τέρας που απειλεί τον Σερ Ρόμπιν θέλει να κάνει διάλειμμα για τσάι. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και η αγγλική αστυνομία. Για κάποιο παράξενο λόγο τέλος, όλοι έχουν λεπτομερείς γνώσεις σχετικά με τα χελιδόνια. Το 1975, ο σουρεαλισμός και το βιτριολικό βρετανικό χιούμορ συνάντησαν ένα πρώτο τερματικό σημείο. «Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης» των Μόντι Πάιθον («Monty Python and the Holy Grail» ο αγγλικός τίτλος) πήραν από το χέρι την ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου και των ριζών της βρετανικής μοναρχίας, ωθώντας την σε εξωφρενικά κωμικά άκρα και επηρεάζοντας κατά πολύ την τέχνη της κωμωδίας, για τις επόμενες δεκαετίες.
Μόντι Πάιθον: Η επιδραστική κωμωδία «Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης» μετά από 50 χρόνια
50 χρόνια ύστερα από την πρώτη προβολή του, το φιλμ των Μόντι Πάιθον, «Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης» επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες τον ερχόμενο Μάιο, ώστε να γιορτάσει το ιδιαίτερο αυτό χρονικό ορόσημο. Η προβολή είναι προγραμματισμένη για τις 4 Μαΐου, ωστόσο υπάρχουν σκέψεις για μεταφορά της στις 7 του μηνός, λόγω πιθανών σχεδίων των σινεφίλ για την «Star Wars Day».
Μέσα από μια εξαιρετικά απλή και όχι απλοϊκή πλοκή, η παρέα των Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Γκράχαμ Τσάπμαν, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πάλιν και Τέρι Γκίλιαμ δημιούργησε ένα απολαυστικό σύνολο ανακριβειών, στο πλαίσιο μιας κυνικής ιστορικής αποδόμησης. Η Αρθουριανή εποχή γίνεται ένα με τη σύγχρονη Βρετανία της προ-Θάτσερ περιόδου, ενώ τα εξωφρενικά σκετς αποτελούν κάτι το πρωτόγνωρο για τις μέχρι τότε μεταφορές της ιστορίας στη μεγάλη οθόνη. Προφανώς και η αναζήτηση της ιστορικής ακρίβειας δεν είναι το ζητούμενο, καθώς τα ευφυή αποσπάσματα των Πάιθον στέκονται και ως αυτόνομες ξεκαρδιστικές σκηνές. Αλλά είναι ακριβώς η τοποθέτηση τους στο ιστορικό πλαίσιο που δίνει στο φιλμ τον cult χαρακτήρα και τη διαχρονική αξία του. Έχοντας την εμπειρία από τις τέσσερις σεζόν του «Monty Python's Flying Circus», η ιστορική κωμική ομάδα ενσωματώνει τα καλύτερα στοιχεία της σε ένα original σενάριο, το οποίο μάλιστα θα σκηνοθετηθεί εξαιρετικά από τους Τζόουνς και Γκίλιαμ, ενώ συν τοις άλλοις θα αφήσει και ένα ιστορικό μουσικό θέμα.
Οι καινοτομίες της ταινίας για την εποχή δεν περιορίστηκαν στην αποδόμηση της Αρθουριανής περιόδου. Το φιλμ είχε εντελώς παράξενους τίτλους αρχής και τέλους, νεωτεριστικές για τότε αφηγηματικές τεχνικές, αλλά και ένα από τα πλέον σουρεαλιστικά τελειώματα όλων των εποχών, με τη σύλληψη των ιπποτών από τους αστυνομικούς. Την ίδια στιγμή, η «βλάσφημη» προσέγγιση των ιστορικών και θρησκευτικών δεδομένων μιας ολόκληρης εποχής έστρωσε το δρόμο σε πολλούς κωμικούς και κινηματογραφιστές του μέλλοντος, οι οποίοι μετά τους Πάιθον δε δίστασαν να προκαλέσουν συνειδήσεις και κατεστημένα. Η πολιτιστική επίδραση της ταινίας φαίνεται μεταξύ άλλων από την εμφάνισή της σε κάθε λίστα με τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών, καθώς και από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να διεξαχθεί συζήτηση περί βρετανικής κωμωδίας, χωρία αναφορά σε αυτή. Μαζί με το έτερο προκλητικό για την εποχή φιλμ «Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!», αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την επιδραστικότητα των Μόντι Πάιθον στην βρετανική και παγκόσμια κωμωδία, αλλά και στην ποπ κουλτούρα γενικότερα.
Μέσα στα χρόνια αποκαλύφθηκαν και οι χρηματοδότες της ταινίας, σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για τις ανεξάρτητες παραγωγές. Το συνολικό μπάτζετ ήταν 229.000 αγγλικές λίρες, δηλαδή πάνω από 1,7 εκατομμύρια σε σημερινή αξία. Σύμφωνα με τον Έρικ Άιντλ, βασικοί χρηματοδότες ήταν οι Led Zeppelin, οι Pink Floyd, ο Ian Anderson των Jethro Tull, καθώς και δισκογραφικές εταιρείες όπως η Island, η Charisma και η Chrysalis Records. Είναι δε αλήθεια πως λόγω των στενών οικονομικών της ταινίας, οι Πάιθον δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλογα, οπότε με έμπνευση του Μάικλ Πάλιν αντέγραψαν τον ήχο του καλπασμού μέσα από το χτύπημα των μερών της καρύδας. Τα περισσότερα κάστρα που απεικονίζονται στην ταινία βρίσκονται στη Σκωτία, ωστόσο υπήρξε πρόβλημα με την άδεια για τη χρήση τους και έτσι το ιδιόκτητο Κάστρο Doune, περί τα 55 χλμ βόρεια της Γλασκώβης, έγινε το επίκεντρο των γυρισμάτων. Όσον αφορά την πλέον γνωστή οικονομική συνεισφορά στο συνολικό έργο τους, αυτή αφορούσε το φιλμ «Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!» και έφερε την υπογρσαφή του Τζορτζ Χάρισον. Σύμφωνα με συνέντευξη του Τέρι Γκίλιαμ στο περιοδικό Rolling Stone, η ταινία χρηματοδοτήθηκε μόνο όταν ο πρώην Beatle υποθήκευσε το σπίτι του.
50 χρόνια μετά από την πρώτη κυκλοφορία του «Monty Python and the Holy Grail», οι Γκράχαμ Τσάπμαν και Τέρι Τζόουνς δε βρίσκονται πλέον εν ζωή, ενώ η συνεισφορά των Μόντι Πάιθον στην κωμωδία χαρακτηρίζεται ως αντίστοιχη των Μπιτλς στη μουσική. Ο Τζον Κλιζ πραγματοποιεί περιοδείες ανά τον κόσμο υπό τον ευφάνταστο τίτλο «Τελευταία ευκαιρία να με δείτε πριν πεθάνω», ενώ ο Έρικ Άιντλ εργαζόταν μέχρι την ηλικία των 80 ετών, αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Πριν από 20 χρόνια, ο Άιντλ ανέλαβε τη μουσική και τους στίχους του musical «Spamalot», το οποίο και βασίστηκε στους «Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης». Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από τον σπουδαίο Μάικ Νίκολς και απέσπασε 14 υποψηφιότητες για βραβείο Tony.
13°
