Κριτική για την ταινία Νοσφεράτου, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Εγκερς, με πρωταγωνιστές τους Mπιλ Σκάρσγκαρντ, Νίκολας Χουλτ, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον, Γουίλεμ Νταφόε.
Στο Βίσμποργκ του 1830 ο νεαρός Τόμας Χάτερ, παρότι νιόπαντρος υποχρεώνεται από το διευθυντή του μεσιτικού γραφείου όπου εργάζεται να ταξιδέψει μέχρι τα άγρια δάση της Τρανσυλβανίας προκειμένου να κλείσει ένα επικερδές συμβόλαιο με τον κόμη Όρλοκ. Ο αφελής Τόμας δεν συμμερίζεται τις αγωνιώδεις συμβουλές που του δίνουν οι ντόπιοι αλλά και οι τσιγγάνοι της περιοχής («ξένε γύρνα πίσω στο σπίτι σου»), με συνέπεια να παγιδευτεί στο τρομακτικό πύργο του αριστοκράτη βρικόλακα.
Η ιστορία του κόμη Δράκουλα είναι δημοφιλής λόγω της έκρηξης συναισθημάτων που προκαλεί. Πνευματικό τέκνο του συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, ευτύχησε να μεταφερθεί για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1922 με το «Νοσφεράτου, μια συμφωνία τρόμου» από τον εξπρεσιονιστή Φρίντριχ Bίλχελμ Μουρνάου. Η δημιουργία του Έγκερς έχει εμφανή κοινά σημεία με το βωβό έργο του γερμανού που γυρίστηκε πριν από ένα αιώνα και διατηρεί αποστάσεις από τις επόμενες ταινίες που φτιάχτηκαν με γνώμονα μια συντηρητική ανάγνωση του λαϊκού μύθου του απέθαντου βρικόλακα. Ο νέος «Nosferatu» δεν αρνείται την ρομαντική προέλευση του αρχετυπικού μύθου αλλά την αξιοποιεί με μια δραματουργική φόρμα που ενώ ξενίζει καταφέρνει να οδηγηθεί σε μια εικαστική μεγαλοπρέπεια που μαγεύει. Ο Έγκερς αρχίζει την αφήγηση του με μια ασυνήθιστη ονείρωξη που διαλύει μεμιάς την προσδόκιμη αίσθηση οικειότητας. Τα ανεξήγητα ερωτικά οράματα της Έλεν αντιμετωπίζονται από την ιατρική επιστήμη ως κρίσεις επιληψίας καθώς η πατριαρχική άρχουσα τάξη αδυνατεί να «συλλάβει» τις ιδιομορφίες της γυναικείας σεξουαλικότητας.
Με μια σκηνοθετική ευαισθησία που εξερευνά τα πάθη και τις εμμονές των βασικών χαρακτήρων, ο Έγκερς («Η μάγισσα», «Ο φάρος») παρουσιάζει διάσπαρτες ιδέες που ακόμη κι αν δυσκολεύονται να δέσουν όλες υποδειγματικά μεταξύ τους, καταφέρνουν να συνθέσουν μια ασυναγώνιστη ατμόσφαιρα τρόμου όπου η γοτθική αισθητική έχει τον κυρίαρχο λόγο. Η στιβαρή φεμινιστική ανάγνωση του μύθου του απέθαντου βρικόλακα ανεβάζει την ένταση καθώς ο τολμηρός σεναριακός συμβολισμός (θύτης και θύμα γίνονται ένα στην ταινία) συμπληρώνεται από ένα προφητικό πολιτικό σχόλιο για την έλευση του Κακού. Η πανώλη από το πλοίο «Demetria» που θερίζει την πόλη συμβολίζει το σκοτάδι που θα απλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη τον επόμενο αιώνα ενώ η σύγκρουση μεταξύ πνεύματος (ο ρόλος της επιστήμης) και ενστίκτου δεν φαίνεται να βγάζει νικητή. Εξαιρετική η Λίλι-Ρόουζ Ντεπ στο ρόλο της Έλεν ενώ με οφειλόμενη απόδοση τιμών στους προκατόχους του μοιάζει η παρουσία του αγνώριστου Μπιλ Σκάρσγκαρντ στο ρόλο του παγανιστή και δέσμιου της καρδιάς του Ορλόκ.
17°
