Τι Να Δω Σήμερα: «Gattaca» του Άντριου Νίκολ, με τους Ίθαν Χοκ, Τζουντ Λο, Ούμα Θέρμαν, Γκορ Βιντάλ - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας
Νέα εβδομάδα ξεκίνησε με την κινηματογραφική επικαιρότητα να τρέχει καθώς το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκληρώθηκε μόλις προχθές και έδωσε τα βασικά βραβεία του στους Κένεθ Μπράνα (για το σχεδόν αυτοβιογραφικό «Belfast»), την Τζέσικα Τσαστέιν, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και τον Ντενί Βιλνέβ για το πολυσυζητημένο «Dune». Καθώς περιμένουμε λίγο ακόμα για να έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε και στη χώρα μας, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε μια άλλη πολύ αγαπημένη μας ταινία που έκανε πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο του 1997, σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αναγνωρισμένα κινηματογραφικά φεστιβάλ στον κόσμο. Σήμερα βλέπουμε ξανά την ταινία «Gattaca» του Άντριου Νίκολ.
Σε ένα «όχι και τόσο μακρινό μέλλον», όπως προτείνεται από το «Γκάτακα», η τεχνολογία της γενετικής μηχανικής παράγει ανθρώπους με προεπιλεγμένα γενετικά χαρακτηριστικά. Τα επιτεύγματα της ευγονικής προκρίνουν ανθρώπους έξυπνους, σωματικά επαρκείς και με υψηλό προσδόκιμο ηλικίας. Πνευματικά και βιολογικά ανώτεροι εκ προοιμίου, θεωρούνται κοινωνικά ευνοημένοι, σε σχέση με εκείνους που γεννιούνται με τον παραδοσιακό τρόπο. Οι τελευταίοι προορίζονται για ευτελή επαγγέλματα και είναι αποδέκτες γενετικού ρατσισμού. Ο γονότυπος έχει προαποφασίσει το πεπρωμένου κάθε μονάδας-ανθρώπου και μια οθόνη προβάλλει κάθε τόσο βάσει βιομετρικών στοιχείων, ποιος είναι «έγκυρος» και ποιος όχι. Ο «μη-έγκυρος» Βίνσεντ (Ίθαν Χοκ) αρνείται να δεχθεί το προδιαγεγραμμένο του μέλλον και υποδύεται τον γενετικά τέλειο, αλλά παράλυτο Τζερόμ (Τζουντ Λο), με σκοπό να γίνει αστροναύτης στην θέση του. Ο δεύτερος, τον βοηθά από μένος απέναντι σε ένα σύστημα που τον απορρίπτει μετά από ένα ατύχημα.
Το ευφυές σενάριο του Άντριου Νίκολ πρωταγωνιστεί σε μια ταινία που αποδεικνύει πως η πιο συναρπαστική επιστημονική φαντασία, είναι αυτή που βασίζεται στην «όχι και τόσο μακρινή» πραγματικότητα. Απουσία της καταστροφολογίας και της εξωγήινης απειλής που λοιδορούν αυτό το κινηματογραφικό είδος, δημιουργεί ερωτηματικά για τη χρήση της τεχνολογίας, την κοινωνική ανισότητα και τον προσωπικό αγώνα του προσδιορισμού του εαυτού. Προτάθηκε για Όσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης το 1998.
17°
