Συνήθως τις πόλεις που βλέπουμε σε ταινίες νιώθουμε να τις αγαπάμε. Τις συνδέουμε με την ιστορία του σεναρίου, με τους πρωταγωνιστές και τις συναισθηματικές τους φάσεις σαν να είναι δρόμοι που αγαπήσαμε, πλατείες που περπατήσαμε, στιγμές που τις ζήσαμε μαζί τους. Πολύ περισσότερο αν η πόλη που βλέπουμε στην ταινία είναι «η δική μας».
Η Ένωση Σκηνοθετών και Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου μας χαρίζει στην κινηματογραφική της λέσχη, ένα απολαυστικό φλασμπάκ σε ωραίες ταινίες που έχουν αγαπήσει την Αθήνα. Και το ονομάζει «Αθήνα, σ’ αγαπάω να της λες» (τίτλος δανεισμένος από τους στίχους του κομματιού «Σ’ αγαπάω να της λες» του The Boy) μια και το αφιέρωμα μοιάζει με μια ερωτική επιστολή για αυτή την πόλη που «μας πονάει και μετά κλαίει και θέλει χάδια και αγκαλιές και Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες».
Οι προβολές γίνονται στον κινηματογράφο Άστορ και το πρόγραμμα είναι:
Τις τρεις πρώτες της 20ής Μαρτίου θα συστήσουν στο κοινό η Δώρα Μασκλαβάνου και ο Γιάννης Σακαρίδης και την τέταρτη, της 24ης Μαρτίου, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής.
Βραβεία|Διακρίσεις: Βραβείο Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1966, Ειδικό Βραβείο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λοκάρνο 1967, Επίσημη Συμμετοχή Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας & Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λωζάνης, Υέρ, Πέζαρο, Ουτρέχτης
Σύνοψη: Ένας νεαρός καθηγητής Αγγλικών κάνει ιδιαίτερα στην κόρη μιας οικογένειας εύρωστων Αθηναίων. Η πρόσκαιρη σχέση του με την κοπέλα, αλλά και όλη την οικογένεια θα τον βυθίσει μέσα στις παραξενιές της μεγαλοαστικής τάξης. Η συντριβή των ονείρων της νιότης, ο συμβιβασμός, η υποκρισία του περιβάλλοντος, το αδιέξοδο μιας γενιάς γίνονται το υλικό για να αποδοθεί με προσωπική και μοντέρνα κινηματογραφική γραφή το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της Αθήνας του 1966.
Είπαν για την ταινία: Το «Πρόσωπο με πρόσωπο» κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας και ένα ενθουσιώδες νεανικό κοινό στεφάνωσε τον Μανθούλη ηθικό νικητή του Φεστιβάλ. Η ταινία αξίζει να αναλυθεί και να μελετηθεί τόσο για τις ιδιαίτερες συνθήκες της παραγωγής της, όσο και για το περιεχόμενο και το ύφος της. Ένα περίεργο μίγμα Αντονιόνι, για το εικαστικό στυλιζάρισμα, και Γκοντάρ, για το κομμάτιασμα της αφήγησης, μας κρατάει συνεχώς σε απόσταση από τα γεγονότα. Ένα φιλμ έξυπνο και οξύτατο.
Louis Marcorelles, LE MONDE
Το άλλο γράμμα του Λάμπρου Λιαρόπουλου | 1976 | Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Λάμπρος Λιαρόπουλος | Σενάριο: Λάμπρος Λιαρόπουλος | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χρήστος Μάγκος, Σταύρος Χασάπης | Αφηγητής: Κώστας Καστανάς | Μουσική: Μἀνος Λοΐζος
Σύνοψη: Η ταινία είναι μια αυτοβιογραφική καταγραφή και σχόλιο πάνω στην κρίσιμη δεκαετία 1965-1975, για τον χρόνο που έρχεται και φεύγει, για τον κόσμο γύρω μας που αλλάζει, για την Αθήνα και την Ελλάδα. Ενσωματώνοντας μέσα στο «Άλλο γράμμα» τις δύο μικρού μήκους ταινίες «Γράμμα από το Σαρλερουά» (1965) και «Αθήνα, πόλη χαμόγελο» (1967), ο σκηνοθέτης μιλά για τη σχέση του με μια χώρα που μέσα από πολιτικές διεργασίες και αγώνες προσπαθεί όπως και η κάμερα να προσαρμοστεί στη νέα δεκαετία.
Σημείωμα σκηνοθέτη: «Η ταινία δεν έχει υπόθεση, ούτε ηθοποιούς. Πρωταγωνιστής είναι ο χρόνος που έρχεται και φεύγει και ο κόσμος γύρω μας που αλλάζει. Η κινηματογραφική μηχανή γράφει εικόνες απ’ την καθημερινή ζωή και αποτυπώνει πάνω στο φιλμ τη σημασία τους. Αυτές οι εικόνες δεμένες η μια με την άλλη θα γίνουν το άλλο γράμμα. Που θέλουμε να μιλάει για τη σχέση μας με τη ζωή και την Ελλάδα.»
Βραβεία|Διακρίσεις: Βραβείο Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α’ Ανδρικού Ρόλου & Τιμητική Διάκριση Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1973, Συμμετοχή στο Forum του φεστιβάλ Βερολίνου 1974
Σύνοψη: Αθήνα, μεσάνυχτα. Μια όμορφη κοπέλα μαχαιρώνεται θανάσιμα από έναν άγνωστο που εξαφανίζεται τρέχοντας στο σκοτάδι. Η ανακριτική διαδικασία οδηγεί σε συνεχή flash back μέχρι να αποκαλυφθεί...η αλήθεια. Κάποια αλήθεια. Παράλληλα ο νεαρός, Ιωάννης Ζάχος, χωρίς ψυχική και σεξουαλική ισορροπία, φαντάζεται συχνά τον εαυτό του να σκοτώνει όμορφες γυναίκες. Είναι άραγε ο δολοφόνος; Ή όταν ομολογεί απλά διευκολύνει την αστυνομία που έχει κατηγορηθεί για αναποτελεσματικότητα;
Είπαν για την ταινία: Θεωρώ τον «Ιωάννη τον βίαιο», χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, ως την ειλικρινέστερη, ωριμότερη και σημαντικότερη ελληνική ταινία που έχω τύχει να δω. Όσο κι αν κάτι τέτοιο μπορεί να ηχεί σαν μεγάλη και παραφουσκωμένη κουβέντα, επιμένω μ᾽ όλη μου την πίστη σ᾽ αυτή την αξιολόγηση. Πρόκειται για μια μοναδική ταινία, που θέτει υπό αμφισβήτηση βασικές παραδοσιακές συνταγές κι «αξίες» ετοιμόρροπες, χωρίς όμως να υποτιμήσει ούτε στιγμή το θεατή της, κάνοντας νεωτερίζοντα κηρύγματα ή υποστηρίζοντας συνταγές ανακατατάξεων.
Σύνοψη: Μια προγραμματίστρια ηλεκτρονικών υπολογιστών αντιμετωπίζει μια περίοδο άγχους και κρίσεων, τόσο στην απαιτητική δουλειά της, όσο και στη σχέση με τον σύζυγό της. Μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο και η γνωριμία της με έναν κηπουρό, που έχει κάτι από τον μυθολογικό Πάνα, θα ανασύρει μέσα της ένα αρχέγονο πάθος.
Είπαν για την ταινία: Μέχρι τώρα είχαμε ηθοποιούς, τεχνικούς, σκηνοθέτες. Χάρη στον Γιώργο Πανουσόπουλο και τη Μανία διαθέτουμε τον πρώτο κινηματογραφιστή, δηλαδή κάποιον που αντιλαμβάνεται την ταινία του σαν προέκταση του σώματός του, του βλέμματός του, της άμεσης σχέσης του με τα πράγματα.
Χρήστος Βακαλόπουλος, Αντί, τχ. 306, 1985
Στο τέλος του αφιερώματος θα ακολυθήσει DJ set: Felizol vs Νίκος Πάστρας
* Η Χαμένη Λεωφόρος του Ελληνικού Σινεμά είναι μια πρωτοβουλία της Ένωσης Σκηνοθετών-Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου (ΕΣΠΕΚ). Μια Δευτέρα και μια Παρασκευή κάθε μήνα “Παράξενα, Παραγνωρισμένα, Παραμελημένα, Παραπονεμένα Ελληνικά Φιλμ” των δεκαετιών1960 – 1980, επιλεγμένα από τους σκηνοθέτες Αλέξη Αλεξίου, Γιάννη Βεσλεμέ και Ελίνα Ψύκου και την ιστορικό κινηματογράφου Αφροδίτη Νικολαΐδου, θα προβάλλονται στον Κινηματογράφο Άστορ σε κόπιες 35mm.
18°
Το άλλο γράμμα του Λάμπρου Λιαρόπουλου | 1976 | Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Λάμπρος Λιαρόπουλος | Σενάριο: Λάμπρος Λιαρόπουλος | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χρήστος Μάγκος, Σταύρος Χασάπης | Αφηγητής: Κώστας Καστανάς | Μουσική: Μἀνος Λοΐζος
