O Ζανγκ Γιμού είναι σκηνοθέτης που κατασκευάζει εικόνες μοναδικής εικαστικής ομορφιάς. Τα μυστικά της κινηματογραφικής αφήγησης τα γνωρίζει όσο λίγοι και μεγαλουργεί είτε καταπιάνεται με επικές ιστορίες («Ήρωας», «Ιπτάμενα στιλέτα») είτε με χαμηλόφωνα ανθρωποκεντρικά δράματα («Coming home», «Ζου Ντου»). Στο νέο του φιλμ που είναι η ακριβότερη κινεζική παραγωγή όλων των εποχών, το προσχηματικό σενάριο (όλο σχεδόν το φιλμ είναι απορροφημένο με την πολιορκία του Τείχους από τα μυθικά τέρατα) θεωρητικά εξυπηρετεί την ανάδειξη ιδεών όπως η γενναιότητα, η αυτοθυσία και η πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που ενδιαφέρει τον εικονοκλάστη σκηνοθέτη στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του είναι η ενορχήστρωση ενός θεάματος που δεν έχει προηγούμενο. Σε αυτό τον τομέα ο Γιμού κάνει θαύματα. Επιβλητικές εικόνες, πανσπερμία χρωμάτων και ήχων (το παραμικρό τρίξιμο ξύλου ή αλυσίδας πριν από κάθε μάχη ακούγεται σαν ήχος βγαλμένος από θρίλερ που συντείνει ακόμη περισσότερο το σασπένς), τέλειες χορογραφίες πολέμου, λεπτομέρεια σε κάθε κοστούμι ή μακιγιάζ, στρατηγικός σχεδιασμός βγαλμένος από πραγματικές μάχες. Όλα είναι φτιαγμένα στην εντέλεια. Όλα είπα; Γράψτε λάθος. Το θέαμα (συνδυασμός σκηνών μεγάλου πλήθους και ειδικών εφέ) μπορεί να καθηλώνει αλλά όχι και οι χαρακτήρες. Η έλλειψη βάθους ή ρεαλιστικής σκιαγράφησης σε αυτούς δεν περνάει απαρατήρητη. Επίσης τα δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης της ιστορίας (η σχέση Κίνας- Δύσης, το ψευτοδίλημμα έρωτας ή φιλία) δεν εξελίσσονται όσο θα έπρεπε, καθώς το πρώτο – αλλά και το τελευταίο- μέλημα του Γιμού είναι η σκηνοθετική μεγαλοπρέπεια. Κι εκεί αριστεύει αδιαφορώντας όμως για όλα τα υπόλοιπα.
27°
