Μια μητέρα μεγαλώνει το γιο της σε ένα δωμάτιο, στο οποίο εκείνη είναι φυλακισμένη και στο οποίο εκείνος γεννήθηκε. Όταν ο μικρός θα γίνει πέντε θα ανακαλύψει πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος έξω από αυτό και θα επωμιστεί με την αποστολή να διαφύγει και να σώσει να τη μητέρα του.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Έμα Ντόναχιου, το φιλμ του Λένι Έιμπραμσον είναι μια από εκείνες τις ταινίες που δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν, όχι γιατί ποντάρουν στις ανατροπές ή το σασπένς, μα γιατί κατορθώνουν να χωράνε έναν κινηματογραφικό και συναισθηματικό πλούτο που μοιάζει σπάνιος. Με τον ίδιο τρόπο που το δωμάτιο στο οποίο ο μικρός πρωταγωνιστής μεγαλώνει μοιάζει να είναι στο μυαλό του πολύ πιο μεγάλο από τις πραγματικές διαστάσεις του, έτσι και το φιλμ κατορθώνει να χωρά ένα σκληρό, κλειστοφοβικό θρίλερ, μια ταινία αγωνίας και ένα λεπτοδουλεμένο δράμα χαρακτήρων δίχως τίποτα να ασφυκτιά και δίχως τίποτα να μοιάζει παράταιρο. Μπορεί το θέμα της να μην την κάνει μια «εύκολη» ταινία, όμως το «Δωμάτιο» όσο κι αν σφίγγει την καρδιά σου, είναι μια εμπειρία που μοιάζει καθαρτική. Δίχως να καταφεύγει σε ευκολίες και ψυχολογικές αναλύσεις εκ του προχείρου, κατορθώνει να μιλήσει για τους ήρωές του, την πολυπλοκότητα και το σκοτάδι αυτού του κόσμου, την παιδική ηλικία και τη μητρότητα, τα τραύματα και την τρυφερότητα, δίχως να απλουστεύει και δίχως να χειραγωγεί. Το σενάριο της Ντόναχιου μεταμορφώνει μια μάλλον εσωτερική ιστορία σε κάτι απόλυτα κινηματογραφικό κι ο Έιμπραμσον ξέρει πώς να καθοδηγήσει την αφήγηση, την κάμερα και τους πρωταγωνιστές του σε κάτι που σε κρατά συνεχώς σε πνευματική και ψυχολογική εγρήγορση, που σε παρασύρει και σε ταράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ φέτος το «Δωμάτιο», είναι μία από εκείνες τις ταινίες που δεν σου αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο από το να συγκινηθείς, από το να συμμετάσχεις, από το να τις χειροκροτήσεις.
Ένας αρχαιολόγος, ο Πέτρος, μοιάζει παράταιρος στην πραγματικότητα της σύγχρονης Αθήνας, αδύναμος να παραδοθεί στη σχέση του με ένα νεαρό άραβα, αταίριαστος στην παρέα μιας ομάδας μουσικών, εκτός από την ίδια του τη ζωή.
Η νέα ταινία του Χρήστου Βούπουρ, μοιάζει με ένα ημερολόγιο συναντήσεων, ένα αποσπασματικό συναξάρι αισθήσεων κι εμπειριών ενός χαρακτήρα που είναι σαν να μετεωρίζεται ανάμεσα στην πραγματικότητα κι έναν κόσμο ονειρικό, ανάμεσα στον παρόντα χρόνο και σε ένα άχρονο φασματικό τοπίο. Η Αθήνα των «7 Θυμών» αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα, όταν εμφανίζεται στην οθόνη, περισσότερο από ένας τόπος μοιάζει με ένα ψηφιδωτό ιστοριών και μύθων εμμονών και αναφορών, θραυσμάτων του παρελθόντος και σκόρπιων κομματιών ενός μέλλοντος που δεν έχει πάρει ακόμη μορφή. Και κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι που τον κατοικούν διαφορετικοί μεταξύ τους, μα ίδιοι στο γεγονός ότι όλοι είναι γεμάτοι ρωγμές, σπασμένοι και ατελείς. Αναμφίβολα το φιλμ του Βούπουρα έχει ενδιαφέρον σαν μια υπαρξιακή μελέτη όχι τόσο του χαρακτήρα του, όσο της επίδρασης του τόπου και του χρόνου, της εποχής μας των αξιών της στους ανθρώπους που τον κατοικούν, σαν μια αισθητική και συναισθηματική αποτίμηση των παράξενων ημερών μας σε έναν κόσμο που αλλάζει. Όμως η δομή του, πιο ταιριαστή ίσως στη δυνατότητα του γραπτού λόγου να ξεφύγει στο ονειρικό και το σχεδόν μεταφυσικό (δεν είναι τυχαίο ότι της ταινίας προηγήθηκε ένα βιβλίο) μοιάζει να αποδυναμώνει την αποτελεσματικότητα του φιλμ. Το οποίο συχνά μοιάζει δίχως κέντρο βάρους, αναποφάσιστο και «περιπλανώμενο» όπως κι ο ήρωας του σε ιδέες, εικόνες και αισθήσεις, που δημιουργούν αναμφίβολα μια ατμόσφαιρα, μα δεν αφήνουν την έντασή τους να κατακλύσει την οθόνη.
Ακόμη
>>> Ο «Μαγικός καθρέφτης» του Χρήστου Δήμα είναι «η πρώτη ελληνική 3D ταινία», η οποία επέλεξε όμως να μην κάνει δημοσιογραφική προβολή οπότε δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε τι ακριβώς μπορεί να προσθέτει το 3D σε αυτή την κωμωδία για ένα συνηθισμένο άντρα στην Αθήνα του σήμερα ο οποίος ανακαλύπτει ένα μαγικό καθρέφτη που πραγματοποιεί κάθε του ευχή. Στο φιλμ πρωταγωνιστεί ο Μάκης Παπαδημητρίου κι αυτό τουλάχιστον μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως είναι καλό.>>> Δημοσιογραφική προβολή δεν έγινε ούτε για το «Πενήντα αποχρώσεις του Μαύρου» (Fifty Shades of Black). Ευτυχώς. Αυτή η παρωδία του «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» σκηνοθετημένη από τον Μάικλ Τσάιλντς με τον Μάρλον Γουέιανς στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι κάτι που δεν θα θέλαμε να δούμε. Όπως και κάθε θεατής με οποιαδήποτε σχέση με το καλό γούστο, υποθέτουμε.>>> Το ντοκιμαντέρ του Βαγγέλη Καλαμπάκα «Ο Θεός δεν μοιράζει καραμέλες»* ½ παρακολουθεί την καθημερινότητα μιας ομάδας παιδιών και των ανθρώπων που τα φροντίζουν σε ένα χριστιανικό ορφανοτροφείο στην Αντίς Αμπέμπα. Ντοκιμαντέρ παρατήρησης που όμως δεν κατορθώνει να αποκτήσει αιχμή, παραμένοντας απλός παρατηρητής στην καθημερινότητα των παιδιών, αλλά και στην υπερβολική τους έκθεση στη θρησκευτική κατήχηση.
14°
