Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, αλλά είναι πάντα γοητευτικό όταν ένα ενδιαφέρον φεστιβάλ λαμβάνει χώρα και σε μια ενδιαφέρουσα πόλη. Το Γκέτεμπργκ (ή Γιετεμπόρι αν ακολουθήσεις την προφορά των ντόπιων) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας μετά τη Στοκχόλμη, λιμάνι στην εκβολή ενός ποταμού στη δυτική ακτή της χώρας που ανοίγεται σε ένα αρχιπέλαγος με περισσότερα από 20 νησιά.
Μια ζωντανή πόλη με μεγάλο πανεπιστήμιο που από το 1979 φιλοξενεί το πιο σημαντικό φεστιβάλ της περιοχής το οποίο αποτελεί την πλατφόρμα προώθησης και ανάπτυξης του σινεμά ολόκληρης της Σκανδιναβικής χερσονήσου. Το σκανδιναβικό σινεμά αποτελεί άλλωστε έναν από τους βασικούς πόλους έλξης του φεστιβάλ, αφού οι καλύτερες ταινίες των χωρών εκείνων κάνουν την πρεμιέρα τους εκεί και μια σειρά από works in progress παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο φεστιβάλ. Ο νεαρός, αεικίνητος καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Γιόνας Χόλμπεργκ δεν σταματά να τονίζει πόσο σημαντικό είναι για το φεστιβάλ να υποστηρίζει την κινηματογραφική παραγωγή της περιοχής. Ένα από τα δύο διαγωνιστικά του προγράμματα είναι άλλωστε αφιερωμένο στο σκανδιναβικό σινεμά, με το βραβείο φέτος να πηγαίνει στο «Land of mine» του Μάρτιν Σάντφλιτ, μια εξαιρετικά ειπωμένη αληθινή ιστορία για την εκκαθάριση χιλιάδων ναρκών από τις ακτές της Δανίας από Γερμανούς αιχμαλώτους μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Όμως το Φεστιβάλ έχει ένα ακόμη διαγωνιστικό τμήμα για το The Ingmar Bergman International Debut Award, ένα βραβείο που δίνεται σε πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη και στο οποίο φέτος πρόεδρος της επιτροπής ήταν η Αθηνά Τσαγγάρη, η οποία παρουσίασε επίσης στο φεστιβάλ το «Chevalier» και παρέδωσε κι ένα masterclass. Εκτός από την ταινία της Τσαγγάρη όμως, υπήρχε και μια ακόμη ελληνική συμμετοχή με τη «Μικρή Άρκτο» της Ελισάβετ Χρονοπούλου. Περισσότερες από 400 ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας ή ντοκιμαντέρ) συνέθεσαν το φετινό πρόγραμμα, σε sold out προβολές στα σινεμά της πόλης. Αναμφίβολα η πιο ενδιαφέρουσα από αυτές ήταν για το «Heart of a Dog» της Λόρι Άντερσον, ένα essay film για το σκύλο της που έχει πια πεθάνει, στην οποία οι θεατές μπορούσαν να φέρουν και τα δικά τους σκυλιά να παρακολουθήσουν την ταινία. Ακούγεται σχεδόν αστείο, αλλά ήταν συγκινητικό και με κάποιο τρόπο χαρακτηριστικό ενός φεστιβάλ που παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του αλλά δεν φοβάται να έχει χιούμορ. Που ξέρει ότι κάνει κάτι σημαντικό αλλά που δεν φοβάται να είναι ζωντανό, φιλικό, ακόμη κι ανατρεπτικό, 39 χρόνια μετά την πρώτη του διοργάνωση.
16°
