Μια πράκτορας του FBI στρατολογείται από ένα μυστηριώδη πράκτορα της κυβέρνησης σε μια αποστολή για την εξόντωση του ισχυρότερου μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών.
Ο Ντενί Βιλνέβ, μετά από ένα σερί εξαιρετικών ταινιών (με τελευταίες το «Prisoners» και το «Enemy»), επιστρέφει με την πρώτη γυρισμένη στην Αμερική και πλέον φιλόδοξη ταινία του, ένα καθαρόαιμο θρίλερ «νέας κοπής», από εκείνα που οι καλοί και οι κακοί ξεχωρίζουν δύσκολα. Το «Sicario» έχει όλα τα φόντα να είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε για τον κόσμο των καρτέλ και για την «ηθική» της αμερικάνικης «δικαιοσύνης». Γυρισμένη από έναν ευφυή σκηνοθέτη, με ένα σενάριο με καθαρή ματιά απέναντι στην αμερικάνικη εκδοχή μιας φορτισμένης πολιτικά ιστορίας, με ένα λαμπρό καστ και μια εναρκτήρια σεκάνς που υπόσχεται ένταση και σκοτάδι, βία και ψυχολογική αγωνία σε ίσες δόσεις. Όμως το φιλμ του Βιλνέβ στη διαδρομή από την Αμερική στο Χουάρεζ, στους λαβυρίνθους των πολιτικών σκοπιμοτήτων, της κρυμμένης ατζέντας των ηρώων, των ανήθικων πρακτικών των αρχών, των πολλών χαρακτήρων, της συνεχούς αβεβαιότητας για τα κίνητρά τους, χάνει εντελώς τον ειρμό του και βρίσκει καταφύγιο σε μια σειρά από ευκολίες που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα χολιγουντιανά κλισέ που θα ήθελε με κάθε τρόπο να αποφύγει. Κάπως έτσι, αντί η ιστορία να κορυφώνεται καθώς η ώρα περνά, ξεθυμαίνει και κουράζει, μοιάζοντας εντέλει με μια αναμφίβολα γοητευτική αισθητικά ταινία (φωτογραφημένη εξαιρετικά από τον Ρότζερ Ντίκινς) που παραμένει κούφια και υπερβολικά γνώριμη.
Ο λαβύρινθος: Πύρινες δοκιμασίες (Maze Runner: The Scorch Trials)**
Έχοντας βγει από τον εφιαλτικό λαβύρινθο στον οποίο βρίσκονταν παγιδευμένοι στην πρώτη ταινία, οι νεαροί πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν ότι κάτι ύποπτο υπάρχει στη στρατιωτική βάση που «φιλοξενούνται» και αποφασίζουν να... τρέξουν.
Η σειρά των ταινιών του «Λαβυρίνθου», βασισμένη στα βιβλία του Τζέιμς Ντάσνερ, είναι μια ακόμη από εκείνες που προσπαθούν να γίνουν «Αγώνες πείνας» στη θέση των «Αγώνων πείνας». Κι αν καταφέρνουν να χορτάσουν τους διψασμένους για περιπέτεια young adults, δεν κατορθώνουν τίποτα αξιοσημείωτο κινηματογραφικά. Το δεύτερο φιλμ αυτής εδώ της σειράς είναι ακόμη πιο αδιάφορο από το πρώτο, αφού δεν υπάρχει καν η αγωνία για το τι κρύβεται εκεί έξω κι αφού η διαδρομή των νεαρών πρωταγωνιστών από κίνδυνο σε κίνδυνο αποτελείται από αφόρητα προβλέψιμα αναμασήματα ιδεών δανεισμένων από παντού, από το «Walking Dead» μέχρι το «Mad Max». Μοναδικό θετικό στοιχείο η εντυπωσιακή απεικόνιση μιας κατεστραμμένης Νέας Υόρκης, που προσφέρει μερικές αξιομνημόνευτες εικόνες κι απαιτεί ένα μπράβο στους καλλιτέχνες των VFX.
Minions** ½
Σκηνοθεσία: Κάιλ Μπαλντά, Πιέρ Κοφέν
Με τις φωνές των: Σάντρα Μπούλοκ, Τζον Χαμ, Μάικλ Κίτον, Στιβ Κούγκαν
Tα μικρά κίτρινα πλάσματα που αναζητούν ένα αληθινά σατανικό κακό να υπηρετούν, έχουν τη δική τους ταινία που τους φέρνει από την εποχή των σπηλαίων στον Λονδίνο του ’60.
Έκλεψαν την παράσταση στο «Εγώ ο Απαισιότατος» οπότε ήταν λογικό αργά ή γρήγορα να γίνουν τα ίδια πρωταγωνιστές. Τα μικρά κίτρινα πλασματάκια είναι όντως χαριτωμένα, είναι όμως ικανά για κάτι παραπάνω από μια σειρά visual jokes; Στην πραγματικότητα όχι, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να είναι σουρεαλιστικά αστεία, ειδικά στην αρχή της, όταν εξιστορεί την αγωνιώδη αναζήτηση των Minions για ένα αφεντικό στη διάρκεια των αιώνων. Όταν το φιλμ φτάνει στο Λονδίνο και στην προσπάθειά τους να κλέψουν το στέμμα της Βασίλισσας Ελισάβετ, τα αστεία αδυνατίζουν, αλλά ακόμη κι έτσι θα τα βρείτε αξιαγάπητα, ειδικά αν είστε παιδί.
Χέντριξ: Η τύχη είναι με τους βιρτουόζους (Jimi: All Is by My Side)**
Η ιστορία της χρονιάς που ο Τζίμι Χέντριξ μεταμορφώθηκε από άσημο μουσικό σε φαινόμενο, αφήνοντας την Αμερική για το Λονδίνο των 60s.
Προσπαθώντας να είναι κάτι διαφορετικό από ένα τυπικό biopic –και να ξεπεράσει το πρόβλημα της έλλειψης των δικαιωμάτων για να χρησιμοποιήσει τα τραγούδια– του Χέντριξ, το φιλμ του Ρίντλϊ ακολουθεί τον Τζίμι στη διάρκεια ενός χρόνου και περιγράφει τη μεταμόρφωσή του σε είδωλο κυρίως ως έργο μιας γυναίκας, της φιλενάδας του Κιθ Ρίτσαρντς, Λίντα Κιθ. Όχι μια εξονυχιστική βιογραφία λοιπόν, αλλά ούτε και κάτι πραγματικά εμπνευσμένο, καλοφτιαγμένο, αλλά και επαναλαμβανόμενο, το φιλμ του Ριντλεϊ μάλλον θα αφήσει αδιάφορους τους μη θαυμαστές της μουσικής του Χέντριξ και ελαφρώς ανικανοποίητους όσους αναζητούν ένα τυπικό biopic.
16°
