Η Αναστασία Παπαδάκη τις νύχτες φωτογραφίζει rock συναυλίες

Το πρωί προτείνει sneakers, το βράδυ φοράει τα δικά της και γυρνά στην πόλη με τα αγαπημένα της Marshall ακουστικά και τη φωτογραφική της μηχανή για να αποτυπώσει τα συναυλιακά δρώμενα που συμβαίνουν σε αυτή. Η Αναστασία Παπαδάκη ανήκει στα smart κορίτσια της πόλης και όπως φαίνεται θέλει να ξεχωρίσει σε αυτό που κάνει.

Με το φακό της τραβά εικόνες, φιλμάρει βίντεο κλιπ και γοητεύεται από την αύρα που εκπέμπουν τα συγκροτήματα. Ενώ οι άλλοι χτυπιούνται, εκείνη τις περισσότερες φορές βρίσκεται στο «κάγκελο» μαζί με άλλους συναδέλφους της ψάχνοντας μαζί με τη γωνία λήψης την κατάλληλη στιγμή. Τι είδαν τα μάτια της μέχρι τώρα και ποια live θυμάται; Από τους Sisters Of Mercy μέχρι τους Gojira, μας δείχνει τα πιο έντονα ενσταντανέ και εξηγεί.

Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που είδες και πότε αποφάσισες πως θα πηγαίνεις σε αυτές με το φακό σου;
H πρώτη συναυλία που είδα ποτέ ήταν αυτή των Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Διονύση Τσακνή το 1998 στο γήπεδο Ατρομήτου. Αν εξαιρέσουμε όμως τις αμέτρητες φορές που παρακολούθησα τον Βασίλη έκτοτε, η πρώτη πολύ μεγάλη συναυλία -μη εγχώριου καλλιτέχνη- ήταν αυτή των AC/DC δέκα χρόνια αργότερα. Περίπου τότε άρχισα να πηγαίνω και στα πρώτα live underground σχημάτων που είχαν δημιουργήσει οι συμμαθητές μου. Με τα χρόνια, η compact μηχανή μου έγινε DSLR και οι αναμνηστικές φωτογραφίες έγιναν φωτορεπορτάζ.

Πόσα live έχεις καλύψεις φωτογραφικά μέχρι στιγμής;
Αν υποθέσουμε ότι φωτογραφίζω έστω και σε μια συναυλία την εβδομάδα τα τελευταία 5 χρόνια, τότε είναι σίγουρα πάνω από 250!

Τι είναι αυτό που τραβάει στη συναυλιακή φωτογραφία και εστιάζεις την ενέργειά σου εκεί;
Σε αντίθεση με άλλα είδη, οι συναυλίες είναι γεμάτες εκπλήξεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις και τι τελικά θα τραβήξεις ακόμα κι αν έχεις δει τον ίδιο καλλιτέχνη κι άλλες φορές στο παρελθόν. Με τραβάει η ενέργεια των hardcore συγκροτημάτων, η σκηνική παρουσία των classic heavy metallers που σίγουρα θα ποζάρουν στο φακό σου, η ατμόσφαιρα των black metal-άδων. Με τραβάνε τα σκηνικά και το κοστούμια που συνοδεύουν στα φεστιβάλ τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου και οι διαφορετικές παρουσίες που θα εμφανιστούν στη σκηνή κάθε βράδυ. Και εν τέλει, με ιντριγκάρει το γεγονός ότι ίσως κάποιες από τις λήψεις μου, κάποτε θα είναι σημαντικές για την ιστορία ενός αγαπημένου καλλιτέχνη.

Αγαπημένη σου λήψη και γιατί;
Αυτή του Pete Koller από το επετειακό show των Sick of it All στο Hellfest Open Air του 2016. Βλέποντάς την νιώθεις όλη την δυναμική του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους και κατά τη γνώμη μου, λήψεις σαν κι αυτές είναι ο ορισμός της συναυλιακής φωτογραφίας.

Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει όταν βρίσκεσαι front row;
Με φτιάχνει το ότι όλα συμβαίνουν μπροστά μου και ότι έχω τη δυνατότητα -αν είμαι τυχερή- να αποτυπώσω με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο μπορώ την εμφάνιση του σχήματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να έχεις στα χέρια σου φωτογραφίες που σε κάνουν να νιώθεις περήφανη για τη δουλειά σου. Από την άλλη, με χαλάει λίγο το ότι «χάνω» ένα μέρος της συναυλίας, έχοντας στο μυαλό μου τις λήψεις που πρέπει να πραγματοποιηθούν ή προσπαθώντας να κινηθώ ανάμεσα στους υπόλοιπους συναδέλφους ή και στο κοινό. Δυστυχώς δεν χαλαρώνεις ποτέ κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν φωτογραφίζω σε κάθε live που πηγαίνω.

Τι έμαθες μέχρι στιγμής τριγυρνώντας στα live με την κάμερά σου;
Οι δύσκολες συνθήκες φωτισμού, το φανατικό κοινό που δεν ξεκολλάει από το κάγκελο, οι φωτογράφοι στο photo pit που δεν είναι πάντα συνεργάσιμοι, η βροχή και ο καύσωνας στα open air φεστιβάλ, είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όσοι ασχολούμαστε με τη φωτογράφιση συναυλιών. Ως άνθρωπος με μηδαμινή υπομονή, φυσικά και γκρινιάζω συνέχεια για όλα αυτά. Έμαθα όμως ότι για να καταφέρεις να ασχοληθείς σοβαρά με το συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας, το πιο σημαντικό είναι να προσαρμόζεσαι.  Επιπλέον, έμαθα να μη χάνω live λόγω προσωπικού γούστου, καθώς είδα ότι δεν έχει σημασία αν η μπάντα που φωτογραφίζεις είναι από το Λονδίνο ή τη Σπάρτη ή αν παίζουν grind ή dream pop, αφού όλες θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και ότι πιθανότατα θα βγάλεις φοβερές φωτογραφίες από εκεί που δεν το περιμένεις.

Sisters of Mercy: Αθήνα, 2015. Κάποιες φορές, μια πετυχημένη φωτογραφία δεν χρειάζεται να είναι και τεχνικά σωστή. Η εμφάνιση των Sisters of Mercy είχε πολύ καπνό, στρόμπο και κόντα φώτα, κομμάτι προφανώς της αισθητικής τους. Γιατί να δείξω κάτι διαφορετικό λοιπόν;

Killswitch Engage: Hellfest Open Air, 2016. Δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω μέχρι τη Γαλλία και να μη φωτογραφίσω τους Killswitch Engage! Κι εκείνοι όμως, δεν με απογοήτευσαν καθόλου, αφού η σκηνική τους παρουσία είναι μάλλον το όνειρο κάθε συναδέλφου!

Marina and the Diamonds: Αθήνα, 2016. Ελάχιστες φορές είχα την τύχη να φωτογραφίσω τόσο λαμπερές παρουσίες όπως αυτή της κατά το ήμισυ Ελληνίδας Μαρίνας. Οι αλλαγές κουστουμιών και εικόνων στο video wall πολλές και εντυπωσιακές, αλλά είναι πάντα αυτό το vibe της συναυλίας που με συναρπάζει.

Flogging Molly: Rockwave Festival, 2017. Τι κι αν είσαι στο photo pit, τα live των Flogging Molly είναι ένα party! Xορεύεις, τραγουδάς και μπαίνεις στο ρυθμό τους, πετυχαίνοντας να αποτυπώσεις τη φάση όπως ακριβώς είναι, παγώνοντας το χρόνο!

Primordial: Hellfest Open Air, 2016. Έχοντας φωτογραφίσει αρκετές φορές στο παρελθόν τους Primordial, σκέφτηκα πως ίσως δεν χρειάζεται να επιμείνω πολύ στις συνηθισμένες μου λήψεις και να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Σε αυτό βοήθησε ο ανάποδος σταυρός που υπήρχε ούτως ή άλλως στο Temple stage και έγινε το κατάλληλο σκηνικό για αυτό που ήθελα να πετύχω.

Editors: Aθήνα, 2015. Στις συναυλίες οι περισσότεροι συνήθως κοιτούν τον τραγουδιστή. Όταν αυτός είναι ο Tom Smith των Editors, θεωρείται και δεδομένο. Πίσω από εκείνον όμως, βρισκόταν ο drummer Ed Lay. Toν παρατηρώ για λίγο, με βλέπει, σηκώνω την καμέρα μου… and voila!

Truckfighters: Los Almiros Festival, 2016. Η απόφαση να επισκεφτώ το συνεχώς αναπτυσσόμενο φεστιβάλ του Αλμυρού Βόλου φαίνεται να μου βγήκε σε καλό. Εκεί, συνάντησα τους Truckfighters και τον υπερκινητικό Dango. Μπορεί να μου έβγαλε την ψυχή μέχρι να πετύχω την καλύτερη στιγμή του, αλλά χαλάλι του!

Cyanna Mercury: Αθήνα, 2016. Aν ανοίξετε τα αρχεία μου θα βρείτε άπειρες φωτογραφίες των αγαπημένων μου Cyanna Mercury και αυτό γιατί έχω παρευρεθεί σε σχεδόν όλες τους τις συναυλίες. Η συγκεκριμένη όμως τραβήχτηκε στο πρώτο headline show τους στο Gagarin 205, μια πολύ συγκινητική στιγμή για όλους μας. 

Arch Enemy: Αθήνα, 2017. Η πανέμορφη Alissa White-Gluz μου έχει χαρίσει κατά καιρούς φοβερά πορτρέτα. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως αυτή η petite τύπισα είναι frontwoman melodic death metal μπάντας και νομίζω πως αυτό από μόνο του είναι πραγματικά ενδιαφέρον.

Turbonegro: Hellfest Open Air, 2016. Αν και είχα φωτογραφίσει τους Turbonegro στο Rockwave του ίδιου έτους, δεν μπόρεσα να αρνηθώ το κάλεσμά τους. Ο “Duke of Nothing” είναι ένας μικρός θεούλης και αυτό είναι το πιο to the point πορτρέτο του.

Limp Bizkit: Hellfest Open Air, 2015. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είχε επιλέξει να ντυθεί o Wes Borland εκείνη την ημέρα αλλά σίγουρα ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση στην χλυαρή δυστυχώς εμφάνιση των Limp Bizkit.

Planet of Zeus: Αθήνα, 2018. Η τελευταία φωτογραφία που έβγαλα στην τελευταία συναυλία που πήγα, βγήκε με δανεικό τηλεφακό από τον εξώστη του Gagarin. Ποιος είπε ότι οι καλύτερες λήψεις γίνονται front row;

Gojira: Rockwave Festival, 2017. O χρόνος ελάχιστος και οι security δεν αφήνουν να πλησιάσουμε κοντά στη σκηνή λόγω των πυροτεχνημάτων. Τώρα η φάση σοβαρεύει κι αν δεν συγκεντρωθείς, λήψεις σαν κι αυτή, δεν πετυχαίνονται εύκολα.

Kind Diamond: Hellfest Open Air, 2016. Αν και ο King Diamond αποτελεί έναν από τους καλλιτέχνες που δεν εκτιμώ ιδιαίτερα, βλέποντας το σκηνικό που έχει στηθεί, αποφάσισα πως ίσως έχει φωτογραφικό ενδιαφέρον. Και ναι, είχα δίκιο! Μετά από αμέτρητα κλικ, νομίζω ότι βρήκα μία από τις αγαπημένες μου λήψεις από το Hellfest στο πρόσωπό του.

Marco Minnemann: Hellfest Open Air, 2016. Ίσως η πιο τυχαία λήψη μου. Ο θρυλικός Joe Satriani βρίσκεται στην ψηλότερη σκηνή του Hellfest και εγώ με τα χίλια ζόρια φτάνω να τον φωτογραφίσω από τη μέση και πάνω, ώσπου σηκώνω την κάμερά μου για να δω τι άλλο συμβαίνει μέσω του live view. Δύο-τρία κλικ και μισό λεπτό αργότερα γελούσα με το πόσο τυχερή είχα σταθεί. 

Sivert Hoyem: Rockwave Festival, 2017. Το ελληνικό κοινό του έχει ιδιαίτερη αδυναμία και το ξέρει. Με μια λέξη: Θρίαμβος!

Warrior Soul: Αθήνα, 2016. Το επικό live των Warrior Soul στο six d.o.g.s ηχογραφήθηκε και πέρυσι κυκλοφόρησε σαν album. Στο οπισθόφυλλο θα βρείτε διαφορετική φωτογραφία μου, αλλά εγώ πιστεύω πως αυτή η λήψη αποτυπώνει καλύτερα από όλες τον παλμό της συγκεκριμένης βραδιάς.

Airbourne: Hellfest Open Air, 2015. Το PA καταρρέει για 15 λεπτά και το σχήμα που συνεχίζει απτόητη το show του μοιράζει μπίρες στο κοινό. Mία από τις καλύτερες “off the record” συναυλιακές στιγμές ever.

All Pigs Must Die: Hellfest Open Air, 2016. Τι κάνεις όταν βρέχει την ώρα που παίζει μία από τις γαμάτες μπάντες εκεί έξω; Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κάνεις σύμμαχό σου τις σταγόνες που πέφτουν στο φακό. 

Barb Wire Dolls: Θεσσαλονίκη, 2015. Η φιλική μου σχέση με τους Barb Wire Dolls με οδήγησε κάποια Χριστούγεννα στην συμπρωτεύουσα για ένα ακόμη εκρηκτικό τους live, με αποτέλεσμα την αγαπημένη μου φωτογραφία της Isis Queen.

Ακολουθήστε το φωτογραφικό κόσμο της Αναστασίας Παπαδάκη στο Facebook και το Instagram