O πολύπλευρος καλλιτέχνης (ηθοποιός –φέτος παίζει στο «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» στο Εθνικό Θέατρο–, ερμηνευτής οπερετών και εικαστικός με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό του, ανάμεσά τους και στην Μπιενάλε της Βενετίας) Α.Π. εμφανίζεται στην αρχή της σεζόν με μια έκθεση στην gallery The Breeder, που θα συζητηθεί. Τίτλος της “Castratο” και θέμα της ο ευνουχισμός. Δίπλα από τα γλυπτά και τις μεγάλες εγκαταστάσεις του θα υπάρχουν όρχεις ζώων σε φορμόλη – μια συλλογή (από ευνουχισμούς κατοικιδίων) του κτηνίατρου Ζήση Παπαζαχαρίου. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πώς και πότε προέκυψε η έμπνευσή σας από τον ευνουχισμό; Άρχισε πριν από 30 χρόνια με την έρευνα για το κιτς και πώς θα δραπετεύσουμε από αυτό, και κατέληξε στον ευνουχισμό – που είναι ακριβώς το ίδιο, αφού και στις δύο περιπτώσεις θριαμβεύει το στερεότυπο, το «νεκρό», η απουσία της επιθυμίας και του πόθου.
Η τέχνη ευνουχίζει; Όταν συνδυάζεται με την εξουσία είναι το δυνατότερο αναισθητικό. Στην αντίθετη περίπτωση παράγει ελευθερία. Συμπέρασμα: μακριά από την «επιχορηγούμενη» τέχνη.
Γιατί δεν μπορεί να θεωρηθούν οι όρχεις στη φορμόλη ένα διαφημιστικό (σοκαριστικό) τρικ; Εδώ δεν σοκάρουν τα αρχίδια live, θα σοκάρουν στη φορμόλη; Σιγά το σοκ!
Από τις πολλές φράσεις με όρχεις που κυκλοφορούν στην πιάτσα ποια είναι η αγαπημένη σας και γιατί; Μου αρέσει γενικότερα που στην καθημερινή γλώσσα η λέξη είναι διφορούμενη. Τα αρχίδια μπορούν να είναι και «αξιοζήλευτα» και περιφρονημένα. Λέμε «αρχίδια» όταν θέλουμε να υποτιμήσουμε κάτι, και «στα αρχίδια μου!» για να δείξουμε πόσο «δυνατά» είναι. Φοβερή αντίθεση.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του σημερινού castrati; Τα ακριβώς αντίθετα από τον castrati του 18ου αιώνα. Τώρα οι castrati έχουν χοντρή φωνή, χορεύουν ζεϊμπέκικο, συνοδεύουν μια ξανθιά και ζουν αποκλειστικά με κρατικά λεφτά.
16°
