Πήγα, λίγες ώρες πριν ανοίξει για το κοινό, στην έκθεση του Γιάννη Μετζικώφ στην Εθνική Πινακοθήκη, περιδιάβηκα μαζί του αγκαλιά τον κόπο μιας ζωής, τον αισθητικό του περίπατο με υφάσματα, κουρέλια και κεντήματα, φτερά, πούπουλα, τραγωδίες, κωμωδίες, όπερα, μπαλέτα, ένας κόσμος ήρωες του ίδιου έργου τελικά, με τον τίτλο «Θροΐσματα και τσακίσεις». Και μάσκες, μάσκες φτιαγμένες απ’ τον ίδιο, μάσκες καράβια, μάσκες πουλιά, μάσκες ταξίδια, χαμηλά φωτισμένα σαν σκηνή έρημη, γιατί θυμάμαι πιο πολύ το κόκκινο;
Χτυπήστε μια βόλτα απ’ την έκθεση του Μέτζι, κάτι σε πιάνει ότι δεν ανήκεις στην Ελλάδα που σου λένε οι τηλεοράσεις και οι πολιτικούρες, μετά μπορείς να πιεις καφέ στην αυλή και πάφα πούφα ή δίπλα στο Αγκορά, πίσω απ’ το Χίλτον, πάμφθηνο καλό φαγάκι. Είχα την τύχη να με ξεναγήσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης και φίλος μου, και να με κεράσει τον καφέ μου η κυρία Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα. Μ’ αυτά τα μάτια τα κρητικά τα αιώνια που λαλούν αηδόνια καθώς συνομιλείς, η Κυρία της Τέχνης των Αθηνών. Χάρη στην εξαίρετη Ειρήνη, ήρθαν και δυο σπάνιοι κατάλογοι της έκθεσης του Γιάννη –παρακαλώ αυτόγραφο, Γιάννη–, και της έκθεσης όταν η Ελλάδα ήταν μόδα, και πάντα είναι μόδα η Ελλάδα! Εμείς δεν το χαιρόμαστε αυτό τελικά –παρακαλώ αυτόγραφο, κυρία Μαρίνα–, έφυγα πετώντας με δυο τόμους ευχαρίστησης γι’ αυτό που ζω.
23°
