«Εδώ είναι το κτίριο που ήταν παλιά οι Σχολές Δοξιάδη»; «Κάτι πολυτελείς κατοικίες είναι εδώ που μου δείχνεις»… Έτσι μου απάντησε ένα ηλικιωμένος κύριος στην Δημοκρίτου, όταν ζήτησα πληροφορίες. Πολλοί δεν ξέρουν ότι το σημερινό One Athens, το περίφημο συγκρότημα πολυτελών κατοικιών, ήταν παλιά οι πρότυπες τεχνικές σχολές και τα γραφεία του Δοξιάδη. Και είναι λογικό. Η πόλη μεταλλάσσεται, μαζί με τους ανθρώπους της.
Αυτό είναι και το θέμα της έκθεσης The space between που φιλοξενείται στον χώρο αυτό. Το πρότζεκτ επιμελούνται η Μαρία-Θάλεια Καρρά και η Όλγα Χατζηδάκη (ομάδα locus athens). Η Μαρία-Θάλεια και η Όλγα μας εξήγησαν τους λόγους για τους οποίους επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος χώρος για την έκθεση: «Θέλουμε κάθε φορά να υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ του χώρου και της έκθεσης, έτσι ώστε ο χώρος να εμπλουτίζει την έκθεση και αντιστρόφως η έκθεση το χώρο. Γι’ αυτό και σε κάθε καινούρια δουλειά μεταφερόμαστε και κάπου αλλού. Είναι η πρώτη φορά που διοργανώνεται μια εικαστική έκθεση από την εποχή που λειτουργούσαν οι σχολές Δοξιάδη. Η έκθεση εκτυλίσσεται περιμετρικά του ιστορικού αίθριου που είχε φιλοξενήσει άλλοτε πολλές εκθέσεις εικαστικών και δραστηριότητες των φοιτητών της σχολής . Ο χώρος αντιμετωπίζεται όχι ως στατικό μνημείο, αλλά ως μέρος της έκθεσης, όπως και μία πόλη που έχει περάσει διάφορες φάσεις και έχει “διαφορετικές ζωές”». Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν προερχόμενοιαπό διαφορετικούς χώρους, αποδίδουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τη σχέση των ανθρώπων με τον περιβάλλοντα χώρο στις σύγχρονες πόλεις.
Ο Ευτύχης Πατσουράκης συμμετέχει στην έκθεση με το project «Headless» και “Pause”. Ζωγραφίζοντας με απόλυτη ακρίβεια παλιές πεταμένες φωτογραφίες με κομμένα κεφάλια, όπως τις έβγαζαν συνήθως τη δεκαετία του ’70, αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή: «Οι ερασιτεχνικές αυτές φωτογραφίες εκκινούν από μία πολύ προσωπική στιγμή. Το ’70 ήταν συχνό φαινόμενο να τραβάνε φωτογραφίες από χαμηλή οπτική γωνία και να “κόβουν τα κεφάλια”. Αυτές οι εικόνες, ακριβώς επειδή κρατάνε τους πρωταγωνιστές τους σε μία ανωνυμία, “λένε” πολύ περισσότερα πράγματα. Εγώ τις παίρνω και ξεδιπλώνω μια ιστορία». Και μπορεί οι ιστορίες που αφηγούνται οι πίνακες του Πατσουράκη να πηγάζουν από πολύ προσωπικές στιγμές κάποιων ανθρώπων, αναδεικνύουν όμως παράλληλα την πολιτική ιστορία του τόπου και ειδικότερα την δεκαετία του ’70.
Ο Τούρκος καλλιτέχνης Cevdet Erek συμμετέχει με ένα έργο εμπνευσμένο από τη δουλειά του Δοξιάδη. Ψάχνοντας τα αρχεία του Δοξιάδη ανακάλυψε πλούσιο υλικό. Ανάμεσα σ’ αυτό ήταν και δύο περιοδικά αρχιτεκτονικής αφιερωμένα στη Σχολή Δοξιάδη, ένα του ’58 και ένα του ’70. Αντιπαραθέτοντας εικόνες από τα δύο τεύχη σε προκαλεί να γνωρίσεις και να αναγνωρίσεις την πόλη στην οποία ζούμε.
Το έργο του Jonathas de Andrade είναι ένας ιδιόμορφος χάρτης που απλώνεται μεσα στο χώρο. Ο καλλιτέχνης πήρε συνεντεύξεις από διάφορους κατοίκους του Recife στη Βραζιλία. Οι απαντήσεις τους τοποθετούνται στο χάρτη μαζί με φωτογραφίες από το χώρο του καθενός σε ένα είδος χαρτογράφησης της ανώνυμης κοινωνίας.
Ο Basim Magdy μέσα από το έργο του «My Father Looks For An Honest City» προσπαθεί να φωτίσει τις πολλαπλές αντιθέσεις μιας πόλης. Οικοδομές, παράγκες, αμμόλοφοι, σκουπιδότοποι, περιφερόµενα αδέσποτα, σκόρπια βλάστηση είναι μερικά από τα στοιχεία που συνυφαίνουν το ιδιόμορφο αστικό τοπίο της πόλης του Καΐρου. Ένας άνδρας (ο πατέρας του καλλιτέχνη) περιφέρεται σα χαµένος µε έναν φακό σε ένα νεόκτιστο προάστιο της πόλης αναζητώντας κάτι που δεν αποκαλύπτεται ποτέ.
Κάθε έργο αποτελεί και μία ξεχωριστή ενότητα. Όλα όμως τα έργα διασχίζοντας διαφορετικούς δρόμους το καθένα, καταλήγουν στην ίδια μεγάλη «διασταύρωση», αυτή της πόλης που μας περιβάλλει.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
11°
