Δημήτρης Λιντζέρης: Μιλήσαμε με τον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την πρώτη του ατομική έκθεσης ζωγραφικής «Κατάθεση ψυχής».
Τον πρώην βουλευτή, Δημήτρη Λιντζέρη, τον είχα γνωρίσει ως έναν ευγενικό, καλοπροαίρετο, συγκροτημένο και ικανό στα οργανωτικά πρόεδρο του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ), ένα αξιόλογο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, επί διακυβέρνησης της χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά.
Η πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Κατάθεση ψυχής», η οποία εγκαινιάζεται την ερχόμενη στις 25 Ιανουαρίου στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Μάνος Λοϊζος» του Δήμου Νικαίας από σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής, της διανόησης και του πανεπιστημίου, αποτελεί μία έκπληξη για όλους εμάς που είχαμε άγνοια για αυτή τη δημιουργική καλλιτεχνική ενασχόληση του μαιευτήρα - γυναικολόγου, Δημήτρη Λιντζέρη.
Η συνέντευξη που μας παραχώρησε για την ATHENS VOICE, με ιδιαίτερη ευγένεια και γενναιοδωρία, αφήνει να φανούν ορισμένες από τις πλέον μύχιες προσωπικές ευαισθησίες του γιατρού και ζωγράφου, ο οποίος μας εξηγεί ότι «ζωγράφος δεν θα δήλωνα ποτέ».
Κύριε Λιντζέρη, λένε ορισμένοι ότι «η ηθική της πολιτικής είναι η ανηθικότητα». Πώς εσείς μπορέσατε να συμβιβάσετε τέχνη, δηλαδή ζωγραφική, και πολιτική; Ή μήπως η τέχνη είχε για σας και μία διάσταση λυτρωτική, έναν χαρακτήρα εξαγνισμού, πέρα από την απαξιωμένη στις μέρες μας πολιτική; Κύριε Βενιζέλο, υπάρχει πράγματι μια αντίληψη, όπως τη διατυπώνετε, για την ηθική της πολιτικής και την ανηθικότητα. Προσωπικά διαφωνώ απόλυτα με αυτή την αντίληψη, οριζόντια και κάθετα όπως θα λέγαμε από την εποχή των φοιτητικών μας χρόνων. Όλα τα υψηλά πράγματα όπως είναι η πολιτική, η επιστήμη, η τέχνη αλλά και άλλα, στερούμενα ηθικής μετατρέπονται σε άχρηστα και τυραννικά. Θα συμπλήρωνα πως η ηθική είναι ζήτημα ατομικό ενώ η αξιοπρέπεια ζήτημα δημόσιο. Προσωπικά υπηρέτησα και τις τρεις μεγάλες ενασχολήσεις της ζωής μου, την επιστήμη- ιατρική, την πολιτική, ενασχόληση με τα κοινά-Κοινοβούλιο και την Τέχνη με ηθική και αξιοπρέπεια.
Έχουμε συνηθίσει οι γιατροί να μας διαβεβαιώνουν ότι δεν έχουν χρόνο για άλλες δημιουργικές δραστηριότητες στη ζωή τους, πέραν της άσκησης του λειτουργήματός τους. Θέλεις οι εφημερίες στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, θέλεις οι ασθενείς στο ιδιωτικό ιατρείο, οι οποίοι καλούν στο τηλέφωνο για κάθε έκτακτη υγειονομική τους ανάγκη; Πάντως, δεν μένει χρόνος… Πώς συνδυάσατε ζωγραφική επιπέδου και άσκηση της ιατρικής; Όταν αγαπάς κάτι, πάντα βρίσκεις χρόνο για αυτό. Διότι σε γεμίζει, σου δίνει νόημα, σου αναδεικνύει το συναίσθημα, εν τέλει σε κάνει να προσεγγίζεις τη δημιουργία. Βεβαίως η ιατρική και η ενασχόλησή της είναι πράγματα πολύ απαιτητικά που δε σου επιτρέπουν χαλάρωση ή αλλότριες σκέψεις όταν ασχολείσαι με αυτή. Πάντως κοινός παρονομαστής της ιατρικής και της ζωγραφικής είναι ο άνθρωπος, οι αξίες του και η ανοδική του πορεία.
Έχει τύχει να έχετε ανολοκλήρωτο έναν ζωγραφικό πίνακά σας και, ενώ βρίσκεστε στα μισά μίας εξέτασης στο ιατρείο σας ή μιας συζήτησης για κάποιο ιατρικό πρόβλημα ενός ασθενή σας, να σας έρχεται μία ιδέα για τη συνέχεια ή προκειμένου να διορθώσετε κάτι στον ανολοκλήρωτο πίνακά σας; Θέλω να πω, οι δύο δραστηριότητες διαπλέκονται μεταξύ τους ή αυτό είναι κάτι το πολύ σπάνιο; Δουλειά μου, την οποία ασκώ χρόνια, είναι η ιατρική, γι’ αυτό με παρρησία θα δήλωνα γιατρός, δεν θα δήλωνα όμως ζωγράφος. Για μένα η τέχνη είναι μία ενασχόληση και συγχρόνως διέξοδος σ’ έναν κόσμο ομορφιάς, δημιουργίας και συναισθηματισμού.
Πότε και με ποια αφορμή ξεκινήσατε τη ζωγραφική; Σας παρακίνησε με κάποιον τρόπο η άσκηση της Ιατρικής; Κάποιος ασθενής σας; Ή αποφασίσατε με αυτόν τον τρόπο να αποκόπτεστε παντελώς για κάποιες ώρες από το κύριο έργο σας, την άσκηση της ιατρικής; Πιστεύω πως όλοι οι δρόμοι που ο καθένας μας διαβαίνει στη ζωή του ξεκινούν από μικρή ηλικία. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι παιδικές παραστάσεις και γενικώς η εποχή, το σχολείο, η οικογένεια. Θυμάμαι όταν πήγαινα σχολείο, στο 3ο δημοτικό σχολείο Νίκαιας μέσα στην αίθουσα υπήρχαν κάδρα με ήρωες της επανάστασης του 1821. Και μάλιστα με σκίτσα του φιλέλληνα Κράτσαϊζεν. Υπήρχαν επίσης ιστορικοί και γεωγραφικοί χάρτες του κόσμου. Επίσης ο παππούς μου ήταν ιερέας. Και από μικρός, όταν τα καλοκαίρια πήγαινα στην Σπάρτη και τον συνόδευα στις εκκλησίες, παρατηρούσα τις εικόνες και τις αγιογραφίες. Τέλος όπως τα περισσότερα παιδιά της γενιάς μου μεγάλωσα με τα παραμύθια της γιαγιάς. Η δικιά μου ήταν Σμυρνιά, η οποία κένταγε κιόλας. Μόνον που τα παραμύθια της περιέγραφαν τη ζωή και την ευμάρεια στην Σμύρνη, τον διωγμό και τον θάνατο που επιφύλαξαν οι Τούρκοι στους Έλληνες της Μικράς Ασίας και την προσφυγιά και τη φτώχεια που ακολούθησε τα πρώτα χρόνια της μετεγκατάστασής τους στην Ελλάδα. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν μέσα μου και κάποια στιγμή μπόρεσα να τα εκφράσω εικαστικά με τον τρόπο που φαίνεται στην έκθεση.
Σας ικανοποιεί το επίπεδο και η ποιότητα του δημοσίου διαλόγου στη χώρα μας; Πώς αντιμετωπίζει ένας γιατρός και ζωγράφος την έκπτωση και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς; Ανοίγετε ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο ξεφεύγει της παρούσης. Απλώς θα μου επιτρέψετε να απαντήσω με ένα σχόλιο με μία φράση του Αριστοτέλη «όποιοι λαοί τέτοιοι Άρχοντες». Όπου άρχοντες οι επικεφαλής κάθε δημόσιας δραστηριότητας όπως επιστήμη, τέχνη, πολιτική, δημοσιογραφία κ.λπ.
Γιατί τώρα αυτή η ατομική έκθεση ζωγραφικής και όχι πριν από χρόνια; Αλήθεια, είναι η πρώτη σας ατομική έκθεση; Ποιος σας παρακίνησε, προκειμένου να εκτεθείτε στο δημόσιο βλέμμα – και στην δημόσια κριτική, θα έλεγα, αλλά αυτό το έχετε συνηθίσει ως πολιτικός. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή μας χρειάζονται χρόνο ωρίμανσης. Έτσι και αυτό. Είναι αλήθεια πως πολλοί και σημαντικοί άνθρωποι όπως αυτοί που θα χαιρετήσουν στα εγκαίνια της έκθεσης αλλά και πολλοί άλλοι φίλοι μου με παρακινούσαν από καιρό να υπερβώ τις επιφυλάξεις μου και να καταστήσω δημόσια τη μέχρι πρότινος ιδιωτική μου οδό. Όσον αφορά την κριτική που λέτε είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Αρκεί να προσεγγίζει τα πράγματα με την έκταση και τη διάσταση που έχουν. Θα ‘λεγα επιγραμματικά, ότι η έκθεση στην οποία σας προσκαλώ, είναι μία ατομική οδός έκφρασης που αποτίει φόρο τιμής στα ιστορικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και αισθητικά πρότυπα που με διαμόρφωσαν. Είναι μία βουτιά στον ελληνισμό και στις ανθρώπινες αξίες και συγχρόνως μία προτροπή αγάπης στις ρίζες και στον διαχρονικό μας πολιτισμό.
9°
