Η πολυβραβευμένη ζωγράφος/εικονογράφος Κατερίνα Χαδουλού παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Εγχειρίδιο Μολυ-βίων» με επιλογή έργων από τα 63 βιβλία εικονογραφημένα βιβλία της για κάθε ηλικία.
Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαρία Αγγελίδου γράφει για τη δουλειά της Κατερίνας Χαδουλού: «Ένας χάρτης του απίστευτου κόσμου σε συνέχειες. Με τις ανεξερεύνητες ηπείρους του και τους πολύχρωμους ωκεανούς του (με τις τόσα πολλά υποσχόμενες λευκές κηλίδες τους!), με τους μασκοφόρους, χαμογελαστούς, τρομακτικούς κι ολοζώντανους κατοίκους του, με τα σοβαρά και σοφά βατράχια του, με τους ευγενικούς θεϊκούς εφευρέτες του, με τα ποτάμια φλέβες και τα βουνά του τα μεσούρανα, που ευτυχώς δεν τελειώνουν και δεν μετριούνται. Κάθε μικρό του τετραγωνάκι, κάθε λεπτομέρειά του, μια απόπειρα ελέγχου πάνω στο άγριο και χαρούμενο χάος της ζωής. Η Κατερίνα Χαδουλού εικονογραφεί την Ιστορία και τις Ιστορίες του Κόσμου: κάποιες με τη γοητεία του ψιθύρου, κάποιες με την τόλμη του παράφωνου˙ άλλες γραμμένες, άλλες μισές, κι άλλες τελείως άγραφτες - ακόμα.
Κι αυτοί οι άνθρωποι, που κουβαλάνε μέσα στα κεφάλια τους, πάνω στα κεφάλια τους, τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ τους! Τα σπίτια τους, τους μηχανισμούς της φαντασίας τους, τις ζωγραφικές κατασκευές της Μεγάλης τους Αφήγησης, που μ’ αυτές δηλώνουν τον κόσμο, τον καταγράφουν, τον περιγράφουν, τον αποδέχονται. Είναι τέρατα; Είναι πλάσματα των παραμυθιών; Πρόσωπα της φαντασίας; Μάσκες-εξώφυλλα, που κρύβουν μέσα τους ιστορίες; Δεν το λένε. Δεν τους νοιάζει αυτή η σφραγίδα στην ταυτότητά τους επάνω. Θέλουν μόνο να σκαρώσουν ο καθένας το ΠΟΙΗΜΑ του, το ρολόι του, το ζωντανό του έργο, το σαλιγκάρι ή το γρανάζι του - γιατί με τα ποιήματα εξουσιάζουν οι άνθρωποι τον κόσμο.
Εικόνες, όπου το απίθανο γίνεται πιθανό, τι λέω; πιστευτό κι αληθινό γίνεται. Γιατί η ποιητική της Χαδουλού, η ποιητική της λεπτομέρειας, λατρεύει ακούραστη, ταπεινή κι ανεξάντλητη, τη θεά ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ: εδώ η μια εικόνα στέκει απέναντι στην άλλη, τα πρόσωπα συνομιλούν μεταξύ τους, αλλάζουν μπροστά σχεδόν στα μάτια μας, αλλάζουν θέση και σχήμα και χρώμα, γίνονται …το ένα το άλλο, ο Βάτραχος γίνεται Άντρας, ο Άντρας γίνεται Τέρας, το Τέρας γίνεται Έρωτας. Κάθε λεπτομέρεια γεμάτη νόημα: ο Πινόκιο της Κατερίνας γίνεται Σοφός, γίνεται Μάστορας, γίνεται Εφευρέτης της Σωτηρίας του. Τα πρόσωπα των παραμυθιών γίνονται ταξιδιώτες του χρόνου. Και η Αλίκη της ξέρει πως οι Χώρες των Θαυμάτων όλες μα όλες είναι στα μάτια μας μέσα.
Κοιτάζοντας αυτές τις εικόνες, παρακολουθώντας τα επεισόδια της Ιστορίας που αφηγούνται, ξεφυλλίζοντας το Εγχειρίδιο Μολυ-Βίων που συγγράφουν, διακρίνει κανείς την αξιαγάπητη, την χαρούμενη ΛΟΓΙΚΗ τους. Μια λογική, που κοιτάζει τον παραλογισμό του κόσμου - με βλέμμα γενναίο. Όχι για να τον νικήσει, ούτε για να τον υποτάξει˙ αλλά για να τον δει. Μια λογική, που αντέχει και σηκώνει ταξίδια περιπετειώδη στον κόσμο της φαντασίας, στον κόσμο τον ανυπόταχτο και τον απέραντο. Μια λογική συνέπειας και εντιμότητας και αλήθειας, που αιφνιδιαστικά έρχεται και ελευθερώνει τους ήρωές της από το χρόνο κι από το χώρο: κούκλες που ταξιδεύουν, κύριοι και Πριγκήπισσες που σίγουρα δεν είναι μόνο για παιδιά, ένας Οθέλλος που τον θέλουμε όλοι, ένας Πινόκιο οδυνηρά παιδί κι οδυνηρά γέρος… μια Αλίκη με χίλια πρόσωπα, που μόνο το πρόσωπο της υπακοής και της φρονιμάδας δεν έχει.»
10°
