O καλλιτέχνης Γιώργος Παπακαρμέζης παρουσιάζει σε μια έκθεση με τίτλο “Under - Stand Atlas” ένα σύνολο ζωγραφικών έργων μικτής τεχνικής σε καμβά. Εκκινώντας από τον Άτλαντα –τον μυθικό Τιτάνα που σήκωνε στους ώμους του τον ουρανό και τα έγκατα της γης–, ο ζωγράφος έρχεται να μιλήσει για το «βάρος» που κουβαλά ο σύγχρονος άνθρωπος, τις καταπιεσμένες επιθυμίες και τις επιλογές του, τη δύναμη, τον φόβο και τη βία, την ομορφιά και την τιμωρία, τους εγκλωβισμούς, τις ψευδαισθήσεις και τις συντριβές, τα πρότυπα και τις δεσμεύσεις, τη μελαγχολία, την απόγνωση και την εσωτερικότητα της αποξένωσης, τα νοσηρά φαινόμενα, τις παθογενείς συμπεριφορές και τις ψυχικές αναπηρίες, την παγίδευση σ’ ένα αβέβαιο και δυσλειτουργικό παρόν ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, αλλά και την ελπίδα της αποδέσμευσης και την τελικά την Υπέρβαση.
Οι εικόνες του οδηγούν στα όρια μιας αίσθησης άμεσης και ζωντανής, αποκαλύπτουν σταδιακά την πλοκή τους, δίνουν το έναυσμα σε συνειρμούς με πολύ πιο σύνθετα δεδομένα προς μια περιοχή αλληγοριών σχετικά με τη ζωή.
Λέγεται πως ο Άτλας στεκόταν στο δυτικότερο άκρο της Γης. Η σημερινή κρίση (όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική) είναι παραπάνω από εμφανής σε ολόκληρο τον ‘δυτικό’ κόσμο. Ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται μάρτυρας, ίσως πιο πολύ από ποτέ, της παρακμής των συστημάτων του. Συνεπώς αυτή η παρακμή είναι το βάρος που κουβαλά. Είναι η μοντέρνα τιμωρία του (Νέμεσις) για την αλαζονεία του (Ύβρις).
Με τα λόγια του καλλιτέχνη: «..οι Άτλαντες που ζωγραφίζω και σχεδιάζω είναι καθημερινοί άνθρωποι. Είναι νέοι. Διαθέτουν τη δύναμη της νιότης. Αντιμετωπίζουν ένα αβέβαιο μέλλον. Αλλά πάνω απ’ όλα κουβαλούν το βάρος του ίδιου τους του εαυτού. Όπως όλοι οι άνθρωποι αυτοί οι Άτλαντες ελπίζουν και θέλουν να πιστέψουν στα όνειρά τους. Απολαμβάνουν. Βασανίζονται. Ο κάθε ένας από εμάς κουβαλάει ένα όραμα που συγκρούεται με την πραγματικότητα. Όλοι κουβαλάμε τον δικό μας κόσμο των ονείρων. Αυτή είναι η τιμωρία και το καθήκον μας ταυτόχρονα. Ο αγώνας να αλλάξουμε την πραγματικότητα και να ενσαρκώσουμε τον προσωπικό μας μύθο καταλήγει να είναι το κοινό μας ‘Βάρος’ ».
Φαινομενικά διαφορετικά ύφη διεκδικούν την θέση τους στα έργα. Η σχεδιαστική οξύτητα και η χρωματική ένταση, η λεπτομέρεια και η έκφραση, φιγούρες, γραμμές, φόρμες και γραφή με το χέρι τείνουν να συνυπάρξουν με αρμονία. Αυτό είναι εμφανές από τα πρώιμα κιόλας έργα του καλλιτέχνη. Σ’ ετούτη εδώ τη δουλειά, αυτά τα αντιθετικά στοιχεία υπάρχουν ακόμα, με έναν πιο λιτό και άμεσο τρόπο αλλά κυρίως με έναν πιο εννοιολογικό τρόπο. Δύναμη – Φόβος, Αντοχή – Απόγνωση, Ευχαρίστηση – Βασανιστήριο, Ομορφιά – Τιμωρία, Αγώνας - Παραίτηση.
Στην πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο “ State of Mind ”, η Μαριάννα Μαλούχου, όπως υποδηλώνει άλλωστε και ο τίτλος που έχει επιλέξει, προσπαθεί να περιγράψει
μια διανοητική και συναισθηματική κατάσταση που λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε βιώσει: την ενδιάμεση περίοδο.
Το στάδιο δηλαδή κατά τη διάρκεια του οποίου αρχίζει να χάνεται η παιδική αθωότητα και αναδύεται η υποψία, ακριβώς λίγο πριν δύσει το παραμύθι και λίγο πριν ανατείλει η πραγματικότητα. Με δυο λόγια αναφέρεται στην αφύπνιση του βλέμματος. Ενός βλέμματος, του οποίου δεν διαφεύγει ότι η σύγχρονη εμμονή για κομψότητα συγχέεται με την απίσχναση σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αρχίζοντας από τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και την αποτύπωση του χώρου-περιβάλλοντος με μια έντονα μινιμαλιστική αισθητική, η οποία έχει εισβάλλει παντού, δημιουργεί τις συνθέσεις των έργων της στις οποίες συνήθως πρωταγωνιστούν γυναικείες μορφές, λιτά αποδοσμένες, συχνά στα όρια της καρικατούρας, οι οποίες άλλοτε με χιουμοριστική και άλλοτε με καυστική διάθεση, με τα δυσανάλογα μεγάλα μάτια τους καρφωμένα διεισδυτικά στον θεατή, εκφράζουν έντονο σκεπτικισμό και ελαφρά απόκοσμη διάθεση.
Τα ισχνά σώματα των μορφών, σαν συνέχεια αυτής της κυρίαρχης μινιμαλιστικής εμμονής, υπονοούν αναπόδραστα σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα την καχεξία του φαντασιακού στοιχείου και την καθήλωσή του στο εδώ και στο τώρα. Η αντίθεση της προς αυτή την σύγχρονη τάση καταδεικνύεται στα έργα της, με την ειρωνική αποσυμβολοποίησή της και με την παρουσία έντονων χρωμάτων.
Μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ότι μάλλον δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα και πως κακοί λύκοι μάλλον υπάρχουν. Όμως μπορεί και να μην υπάρχουν ! ..το παραμύθι δικό σας..
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
14°
