Στέλλα Καπεζάνου: Από το Ναύπλιο στο Λος Άντζελες ένα καλοκαίρι δρόμος

Μνήμες! Από τις παραλίες της Αρβανιτιάς στους λουόμενους του Λος Άντζελες, από τους πορτοκαλεώνες της Αργολίδας σε ένα αθηναϊκό Hondos Center, λίγο ροζ Coppertone, παρακαλώ, μερικές σταγόνες για τον δρόμο, το καλοκαίρι ξεκινάει. Σακίδια στον ώμο, μηχανάκια που ροβολάνε σε σκονισμένα και κακοτράχαλα  περάσματα που όμως μαθηματικώς οδηγούν σε μια ήσυχη και απολαυστική ακτή, επ, κοίτα να δεις που δεν την ξέραμε μόνο εμείς, βρήκαμε κι άλλους.

Γηραιές κυρίες με περισσευούμενα παχάκια και αλλοπρόσαλλα καπέλα για να μην τις κορακιάσει το νταλαούρι, ξεχειλωμένα μπικίνια, κοτσονάτοι συνοδοί, μπορεί όλοι αυτοί πενήντα χρόνια πριν να παρακολουθούσαν με δέος το ασπρόμαυρο «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» του Μπέργκμαν. Τώρα απλώς λιάζονται, τα καλοκαίρια εμπεριέχουν πάντα μέσα τους μια αντίστροφη μέτρηση: πόσο για να φύγουν, τόσο για να πάει απόγευμα κι ο ήλιος να δύσει μαλακώνοντας.

Στο Just few drops of pink Coppertone, η Στέλλα Καπεζάνου εικονογραφεί ένα ζωγραφικό θέρος γεμάτο χιούμορ αλλά και πίκρα, κριτική διάθεση, ειρωνεία (όσο πατάει η τεμπέλα μας γάτα!), πιάνει το μομέντουμ της ζέστης, του αισθησιασμού, της νεότητας αλλά και του κάποτε με έναν απίθανο τρόπο. Μια ποπ αρτ άχρονη αλλά και την ίδια στιγμή χωροχρονικά προσδιορισμένη ζωγραφική: πέρα από εποχή, το καλοκαίρι είναι φρούτα και συναισθήματα, φοίνικες και ξερολιθιές, όνειρα, εξωτισμός και... Coppertone!

Το λες και άρωμα νοσταλγίας των παιδικών μας χρόνων, γιαγιάδες με μαντήλα στο κεφάλι, η Καπεζάνου διαθέτει αποθέματα τέτοιων εικόνων στο μυαλό της, όπως όλοι μας: Piz Buin, Nivea, υποθέτω βέβαια πως το ροζ Coppertone ήταν το δικό της πιο αγαπημένο αντηλιακό. Το κιτς, η παραίσθηση, η ελευθερία του σώματος καθώς το περιβάλλουν μόνο τα εντελώς απαραίτητα, ζωγραφισμένες σκέψεις, West Coast, αλλά και Τολό, είκοσι λεπτά δρόμος από το Ναύπλιο. Τη γενέτειρά της, πριν διακτινιστεί στον μεγάλο κόσμο.

Στην γκαλερί Φουγάρο η Καπεζάνου παρουσιάζει ένα καλοκαίρι σε κίνηση, οι πίνακές της διαθέτουν μια αρχιτεκτονική προσήλωση, αν όμως σπάσεις το κέλυφός τους, ξεκινάς να καταλαβαίνεις πως αυτό που μοιάζει αληθινό τις περισσότερες φορές δεν είναι. Στην Αργολίδα δεν έχει φοίνικες και στο Λος Άντζελες, πατρίδα των τέλεια σμιλεμένων σωμάτων, δεν θα βρεις γιαγιάδες με φακιόλια. Η μνήμη της Καπεζάνου προφανώς και λειτουργεί σαν μια αποθεματική δεξαμενή, μόνο που τεχνηέντως, όταν ανακαλεί τις καλοκαιρινές εικόνες από την πατριδογνωσία της ή τα ταξίδια της στα καλοκαιρινά μήκη και πλάτη της γης, εξεπίτηδες και επί τούτου τα συνθέτει. Τα μπλέκει, τα μπερδεύει, μεταχειρίζεται τα σύμβολα και τις εμπειρίες προκειμένου να φιλοτεχνήσει ένα καλοκαίρι γκλόμπαλ λόκαλ, λόκαλ γκλόμπαλ, αλήθεια και ψέματα, δύσκολα δίπολα. Just few drops of pink Coppertone, τελευταία κουβέντα: από τις υπέροχες σελίδες που φιλοτεχνούσε κάποτε ο μέγας Κάρσον για το Raygun, ως τον Μανέ, νά μια έκθεση εντελώς για εντελώς «εποχική», κι ας κανένας δεν μπορεί να ορίσει με ακρίβεια ποιος και πού είναι αυτό το καλοκαίρι, πέρα από την ίδια την Καπεζάνου.

Έως Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019 στην γκαλερί Φουγάρο, στο Ναύπλιο (27520 47300, 210 8070523)

Περισσότερες εικόνες και πληροφορίες για την έκθεση, εδώ