Τα Κύθηρα, όπου γεννήθηκε, μα και η Λήμνος, όπου έως και τις 20 Αυγούστου «νοίκιασαν κατάλυμα» οι πίνακες του Μανώλη Χάρου, αποτελούν ιδεατά «εξωτικούς» προορισμούς. Για εμάς, τους στεριανούς, θεωρώ πως μπορεί και να ονομάζεται έτσι η έκθεσή του με τίτλο «Ο δυσδιάκριτος εξωτισμός του προορισμού»! Ακόμα κι αν βρίσκονται σε μίας το πολύ μέρας απόσταση μακριά μας, ως τόποι και τοπία, νερά πλεύσης αλλά και αποσυμπίεσης των αστών παραθεριστών, που μετοικούμε για τις δροσιές και τις αλμυρές απολαύσεις του θέρους, τα νησιά πάντα διαθέτουν μια ανυπέρβλητη γοητεία: αποτελούν μια συνεχή φαντασίωση, φορτίζουν πέρα από το σώμα και την ψυχή, με αυτή τη διακαή αίσθηση-πόθο της ελευθερίας. Της φυγής, της αλλαγής, της υπέρβασης-δραπέτευσης από μια παλιά βαρυφορτωμένη με «θέματα» ζωή για μια νέα.
Πόσος κόσμος, ειδικά λόγω της κρίσης, δεν επέστρεψε ή δεν «εγκατέλειψε», πρώτα ψυχικά και μετά και σωματικά, τις μητροπόλεις, προτιμώντας την περιφέρεια! Άλλωστε εξωτικά, παραδείσια, σε σημείο ονείρωξης, από την Αναγέννηση έως και σήμερα, το ταξίδι δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την προσδοκία και την πρόκληση της ανασύστασης και επανασυγκρότησης. Γιατί ακόμα και τις εποχές προ κρίσης, ο αναχωρητισμός πάντα αποτελούσε για πολλούς μια στάση- βλέμμα προς το μέλλον. Εμπεριέχεται στη βασική συνθήκη του ρομαντισμού ο πάντα ανήσυχος, περιφερόμενος και ακατάπαυστα εν κινήσει Ηomo Universalis. Χίπι, μποέμ, always on the run, όσο διαρκούν η πορεία και το ταξίδι, τόσο φουντώνει η επιθυμία μα και η «αναδιαπραγμάτευση του εντός» του ταξιδιώτη.
Εδώ τεκμηριώνεται και το «εξωτικό» της έκθεσης του Μανώλη Χάρου στη Λήμνο. Αποτελεί μεν μια «δυσδιάκριτη» πηγή ο προορισμός μέχρι να τον φτάσεις, μα πόσο ξεκάθαρα, ακόμα και ως φαντασίωση που σε καλεί να την κάνεις «πράξη», δεν χαρίζει πλέον την «ευδιάκριτη» υπόσχεση της νέας ζωής; Ο ορίζοντας και οι κορυφογραμμές του, οι όγκοι των βράχων, το μπλε και το πράσινο της θάλασσας και της φύσης, όπως ο ταξιδιώτης τα βλέπει-βλέπουμε να χάσκουν μέχρι να τα προσεγγίσουμε καθώς το καράβι πιάνει λιμάνι, δεν είναι παρά μια αναφορά στο μακρινό μέχρι να γίνει κοντινό. Απτό και προσβάσιμο. Άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε κυριολεκτικά, η τοπογραφία της έκθεσης «Ο δυσδιάκριτος εξωτισμός του προορισμού», με μια μικρή αλλαγή του ξι με το ρο, μεταμορφώνεται στον ευδιάκριτο «ερωτισμό» που πηγάζει μέσα από τα ταξίδια.
Οι αναμνήσεις εμπεριέχουν μέσα τους και το μέλλον, τα ναυτικά μίλια είναι κάτι άλλο πέραν της μείωσης της απόστασης από το νησί - αντικείμενο του πόθου μας: είναι και το μέσο κατάκτησης- αυτοπραγμάτωσης του ονείρου.
Παρουσιάζοντας έργα που ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο σύνολο που αλλάζει μα και εξελίσσεται τα τελευταία δυο χρόνια, ο Μανώλης Χάρος, ζωγράφος και χαράκτης παγκόσμιας κλάσης και φήμης, για άλλη μια φορά «παίζει» με τα άκρα! Εδώ κοντά-αλλού μακριά, στεριά-θάλασσα, φυγή-καθήλωση, κι όλα αυτά μέσα από εικόνες που τηρούν μια συνεχή του εμμονή ως προς τον τρόπο που τα εκλαμβάνει ο θεατής: η ζωγραφική του είναι εύληπτη, μυθοπλαστική, ο καλλιτέχνης επικοινωνεί μαζί του, η απόσταση καταργείται, το έργο τέχνης παύει να είναι μακριά του, μα κυριολεκτικά μοιάζει σαν να βγήκε από «μέσα» του. Από εκείνον τον διαρκή δηλαδή πόθο-υπόσχεση πως το «εξωτικό» ως προορισμός είναι θέμα χρόνου να αποκτήσει συνείδηση και μορφή οικείου. Ω, μια αναμφισβήτητα εντυπωσιακή εικονοκλασία, που είναι σίγουρο πως για τη φετινή Λήμνο είναι το εικαστικό γεγονός του καλοκαιριού.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
Τα Κύθηρα, όπου γεννήθηκε, μα και η Λήμνος, όπου έως και τις 20 Αυγούστου «νοίκιασαν κατάλυμα» οι πίνακες του Μανώλη Χάρου, αποτελούν ιδεατά «εξωτικούς» προορισμούς. Για εμάς, τους στεριανούς, θεωρώ πως μπορεί και να ονομάζεται έτσι η έκθεσή του με τίτλο «Ο δυσδιάκριτος εξωτισμός του προορισμού»! Ακόμα κι αν βρίσκονται σε μίας το πολύ μέρας απόσταση μακριά μας, ως τόποι και τοπία, νερά πλεύσης αλλά και αποσυμπίεσης των αστών παραθεριστών, που μετοικούμε για τις δροσιές και τις αλμυρές απολαύσεις του θέρους, τα νησιά πάντα διαθέτουν μια ανυπέρβλητη γοητεία: αποτελούν μια συνεχή φαντασίωση, φορτίζουν πέρα από το σώμα και την ψυχή, με αυτή τη διακαή αίσθηση-πόθο της ελευθερίας. Της φυγής, της αλλαγής, της υπέρβασης-δραπέτευσης από μια παλιά βαρυφορτωμένη με «θέματα» ζωή για μια νέα. 
