Δημιουργικότητα κι έκφραση, τέχνη και ποιότητα δίνουν ραντεβού φέτος στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Σε συνεργασία με εξειδικευμένους επαγγελματίες, μικροί και μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε εργαστήρια χορού, θεάτρου, μουσικής αλλά και εικαστικών, τεχνολογίας και κινηματογράφου. Με δράσεις που φιλοξενούνται στο ίδιο το κτίριο της αλλά και έξω, στις γειτονιές της Αθήνας και της περιφέρειας, δίνει μια πρόσκληση για σύνδεση, συμμετοχή και επικοινωνία ανοιχτή σε όλους.
Ενήλικες, έφηβοι, παιδιά, άτομα με και χωρίς αναπηρία, πρόσφυγες και άτομα 65 ετών και άνω βρίσκουν όλοι την δική τους θέση στο καινούργιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Είτε μέσα στο κτίριο της Στέγης, είτε έξω στις γειτονιές της πόλης, τεχνολογικά εργαστήρια με ρομπότ- ζωγράφους, χορός για την τρίτη ηλικία, μαθήματα φωνητικής και εικαστικά εργαστήρια με άξονα πόλη και προσφυγιά, είναι λίγα μόνο από όσα περιλαμβάνει η νέα εκπαιδευτική χρονιά.
Εμείς τα είδαμε όλα αυτά στην πράξη, συμμετείχαμε, παίξαμε, και καταλάβαμε τελικά ότι στην Στέγη μάθηση και τέχνη μπορούν να γίνουν και παιχνίδι - δείχνοντας δρόμους μέσα από τους οποίους η εκπαίδευση παίρνει πια την έννοια της παιδείας.
Το πρώτο εργαστήριο στο οποίο συμμετείχαμε ήταν ανοιχτό σε όλους, και ανήκει στην ενότητα Μουσική. Καθισμένοι σε ημικύκλιο, ήταν το σημείο όπου μπορούσε να δοκιμάσει κανείς τις φωνητικές του ικανότητες και όχι μόνο. Με την καθοδήγηση της Μάρθας Μαυροειδή, μια ομάδα ατόμων αγνώστων μεταξύ τους, μεταμορφώθηκαν σε χορωδία, μέσα σε λίγα λεπτά. Όπως με ζεστασιά εξήγησε η ίδια: «Η φωνή μας είναι και αυτή ένα μουσικό όργανο. Μια χορωδία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί μια ορχήστρα. Μπορούμε να φανταστούμε τα τμήματα μιας σύνθεσης σαν μουσικά τουβλάκια, με τα οποία μπορούμε να «παίξουμε» κανονικά ή σε παραλλαγές της και να χτίσουμε μια ολόκληρη σύνθεση».
Το δεύτερο εργαστήριο απευθυνόταν σε μικρές ηλικίες και αφορούσε τις Νέες Τεχνολογίες. Θέμα είχε… την ρομποτική! Συμμετέχοντας γίναμε πάλι παιδιά. Ο συντονιστής, Αντώνης Κανούρας, γεμάτος ενέργεια, μας ώθησε στην δράση. Σε ομάδες των πέντε ατόμων, συναρμολογίσαμε τα κομμάτια που έλειπαν από ένα μικρό όχημα-ρομπότ lego και μάθαμε να προγραμματίζουμε την κίνησή του. Για επιπλέον εξάσκηση το βάλαμε να τρέξει στους διαδρόμους μιας φανταστικής Στέγης, όπου εμπόδια - μπαλάκια του ping pong αντιπροσώπευαν τα γλυπτά μιας έκθεσης . Μετά από περισσότερες ή λιγότερες αποτυχημένες προσπάθειες, όλες οι ομάδες κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο τερματισμού, χωρίς πολλές …απώλειες. Ο κ. Κανούρας σχολίασε «Στα παιδιά αφήνουμε πάντα μεγάλο περιθώριο, εξηγώντας τους ότι κάθε λάθος είναι ουσιαστικά ένα μάθημα που έχει πολλά να τους προσφέρει». Με το μικρό- ρομπότ και τις βόλτες του αφήσαμε το εργαστήριο με οξυμένη λογική και αντίληψη του χώρου αλλά και πιο γρήγορα αντανακλαστικά.
Συνεχίζοντας, μεταμορφωθήκαμε σε εφήβους και γίναμε μαθητές στο εργαστήρι Εικαστικών. Οι τοίχοι, γεμάτοι δημιουργίες με εφηβική πινελιά, μας έδωσαν μια πρώτη ιδέα. Μπαίνοντας στην αίθουσα, σε ένα μεγάλο τραπέζι, τον καθένα μας περίμενε ένα ψαλίδι, μια κόλλα και ένα χρωματιστό χαρτί, όπου κρυβόταν μια έκπληξη- εικόνες τυπωμένες στο χαρτί περίμεναν να γίνουν το δικό μας κολάζ. Ο υπεύθυνος, Πάνος Δραγώνας, έδωσε το θέμα από όπου θα αντλούσαμε έμπνευση: Δημόσιος χώρος. Όλοι μαζί, συζητήσαμε γι αυτό, βοηθώντας τις σκέψεις μας να μετατραπούν σε εικόνα. Χωρισμένοι σε ζευγάρια, κόψαμε και «ράψαμε», δημιουργώντας την δική μας φανταστική αποτύπωση ενός δημόσιου χώρου. Όπως ακριβώς θα έκανε κι ένας έφηβος μαθητής του εργαστηρίου, συνεργαστήκαμε και εκφράσαμε μέσα απ’ την τέχνη, όνειρα και ανησυχίες στο θέμα της Πόλης.
Στο τέλος μας περίμενε …Χορός! Με καθηγήτρια την Πατρίτσια Απέργη, μεγαλώσαμε λιγάκι ,φτάνοντας τις ηλικίες όπου απευθύνεται το εργαστήριο: άνω των 65 ετών. Βγάζοντας παπούτσια και αφήνοντας πίσω έγνοιες, μετά το πρώτο ζέσταμα τα σώματα όλων λύθηκαν μέσα σε πολλά γέλια. Η κ. Απέργη ένωσε κάθε προσκεκλημένο σε μια ομάδα, συντονίζοντας κίνηση, χορό αλλά και… αγκαλιές. Έχοντας συνείδηση των ιδιαίτερων αναγκών της συγκεκριμένης ηλικίας -αλλά και όχι μόνο- η ίδια εξήγησε: «Στο σώμα μας πρέπει να φερόμαστε με τρυφερότητα και να μην ζορίζουμε τις κινήσεις μας σε σημείο που δεν είναι πλέον άνετες. Ας μην ξεχνάμε πως εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε το σώμα μας καλύτερα από κάθε άλλον».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
