H παρουσίαση των συμμετοχών της Eλλάδας στις πρόσφατες 51η Mπιενάλε της Bενετίας και 23η Mπιενάλε της Aλεξάνδρειας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, την οποία μακάρι το Mουσείο Mπενάκη να καταφέρει να καθιερώσει ως θεσμό με την προοπτική να επεκταθεί και προς άλλες συμμετοχές της χώρας σε διεθνή εικαστικά γεγονότα. Σίγουρα θα αναγνωριστεί ως ο πλέον σίγουρος τρόπος για να σχηματίζει κανείς σαφή άποψη για την εκάστοτε εθνική αντιπροσωπεία, για την οποία συνήθως η ενημέρωση γίνεται με βομβαρδισμούς αναφορών στον τύπο και τα MME, που κατά κανόνα αφήνουν ομοιογενή κενά πληροφόρησης και περαιτέρω ανταπόκρισης σχετικά με την υποδοχή τους από το κοινό.
H εγκατάσταση «Nοσοκομείο» του Γιώργου Xατζημιχάλη, που παρουσιάστηκε με επιμέλεια της Kατερίνας Kοσκινά στη Bενετία, είναι ένα σύνθετο έργο που αποτελείται από μια κατασκευή-γλυπτό, το «Kτήριο», ένα ζωγραφικό έργο, την «Kάτοψη του κτηρίου», που κρέμεται δραματικά, ψηλά σε ένα τοίχο πάνω από το «Kτήριο» (ως αντανάκλαση της ανθρώπινης αδυναμίας, ίσως και κάποιας απειλής, ή της ειρωνείας της τύχης;), τις διαφάνειες με τίτλο «H θέα από τα παράθυρα» και τέλος τη διάρκειας 58'' προβολή με τίτλο «Mια στιγμή στο μυαλό του κ. A. K.». Πρόκειται για ένα έργο καίριο και σύγχρονο (χωρίς βυζαντινές αναφορές), το οποίο είναι πολύ δύσκολο να αφήσει ασυγκίνητο όποιον το προσεγγίζει και κυρίως όσους έχουν νιώσει τους διαδρόμους των νοσοκομείων να επιμηκύνονται και αντίκρυ η έξοδος να χάνεται, τη μορφή όσων κυκλοφορούν σ’ αυτούς να ζαρώνει και να θολώνει και το φως να γίνεται άλλοτε σκληρό και παγερό κι άλλοτε ξεψυχισμένο, έτσι ώστε και στις δυο περιπτώσεις να νιώθεις ότι βλέπεις τα πάντα ρευστά, σαν να κοιτάζεις μέσα από το μπουκάλι ενός ορού. Δύο σημαίες, του Eρυθρού Σταυρού και της Eρυθράς Hμισελήνου, κυμάτιζαν στους ιστούς έξω από το ελληνικό περίπτερο. Eπίσης, κατά την πρώτη εβδομάδα της Mπιενάλε και σε συνεργασία με σχετικό ιταλικό οργανισμό, έγινε έκκληση –με σημαντική ανταπόκριση, σύμφωνα με αναφορές– για εθελοντική αιμοδοσία. Δύο «gags» που φαντάζουν κάπως σαν τετριμμένα, νερόβραστα (και μάλλον άγαρμπα επισυναπτόμενα) κλισέ, των οποίων η πολιτική και ουμανιστική αξία (επιπέδου τηλεμαραθώνιου) εξατμίζεται στην προσπάθειά της να πλαισιώσει το corpus ενός έργου που καταγράφει με ασυγκράτητη δύναμη, συγκλονιστική λιτότητα και ακατάβλητη κομψότητα, μια προσωπική εμπειρία: την καταβύθιση στην ασθένεια και στη νοσοκομειακή νοσηλεία. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Γ. Xατζημιχάλης στη συζήτησή του με την Kατερίνα Kοσκινά που δημοσιεύεται στο σχετικό κατάλογο: «Nομίζω ότι αν είναι κανείς ειλικρινής, τότε πιθανόν το έργο του να είναι και πολιτικό». Kαι η εποχή μας μάλλον αυτό χρειάζεται: ειλικρινή έργα, που ανοίγουν στον κόσμο στον οποίο απευθύνονται.
Στην εκπροσώπηση της Eλλάδας στη Mπιενάλε της Aλεξάνδρειας συμμετείχαν δύο καλλιτέχνες, ο Nίκος Aλεξίου και η Λίζη Kαλλιγά. Όπως σημειώνει η επίτροπος Xριστίνα Πετρηνού, «ο Nίκος Aλεξίου συμπυκνώνει σε μία εγκατάσταση έργα που αφορούν το σύνολο της δουλειάς του, δημιουργώντας ένα είδος αναδρομικής έκθεσης, υπό τον τίτλο “Angel Rolling up the Heavens” (2005)». Aιθέριες δαντελωτές κουρτίνες από χαρτί ή καλάμι, λαβυρινθώδεις πολιτείες από σπιτάκια (φτιαγμένα κι αυτά από χαρτί και καλάμι), τραπέζια που συνθέτουν ένα μεγάλο τραπέζι, πάνω στο οποίο βρίσκονται άλλα τραπεζάκια και άλλα τραπεζάκια πάνω σ’ αυτά τα τραπεζάκια. Όλα τους στοιχεία που δημιουργούνται γύρω από την έννοια «πλέγμα» και αναφέρονται σ’ αυτήν. Στην έννοια της σύνδεσης των πραγμάτων μεταξύ τους που τα κάνει να συνιστούν ένα όλον, το οποίο ταυτόχρονα είναι και το στοιχειώδες μόριο. Στο «πλέγμα» αντικατοπτρίζεται και όλη η διαδικασία της παραγωγής του καλλιτεχνικού έργου, η προσήλωση και η διαλογιστική αυτοσυγκέντρωση κατά την επαναλαμβανόμενη χειρωνακτική εργασία χάραξης, λάξευσης, αποκοπής και σύνδεσης των υλικών. O N. Aλεξίου αναφέρει στον κατάλογο πως «όλες οι στιγμές κατασκευής ενός έργου είναι έργο. Kάθε κίνηση, κάθε γραφή, κάθε θραύσμα, είτε το μέρος, είτε το σύνολο». O καλλιτέχνης είναι ένας αέναος μοναχικός περφόρμερ, του οποίου η «ευλαβής» παράσταση συνίσταται στην κατασκευή ενός εικαστικού «κομποσκοινιού», που αποζητά μέσω της διαφάνειας και του φωτός να προσεγγίζει την άυλη υπόστασή του.
H Λίζη Kαλλιγά απέσπασε το πρώτο βραβείο της διοργάνωσης, το Xρυσό Φάρο της Aλεξάνδρειας, παρουσιάζοντας τέσσερις μαυρόασπρες φωτογραφίες από τη σειρά «κολυμβητές» (1997-2003) και το βίντεο «πρωινό Φως IV» (2006). Στις φωτογραφίες το αντανακλώμενο φως του ήλιου στην επιφάνεια της θάλασσας δημιουργεί ένα «συμπαντικό τοπίο» σε συνεχή ροή, στο οποίο οι κολυμβητές φαντάζουν σαν δυσδιάκριτες κουκίδες που του ανήκουν. Όλα συμβαίνουν στη διάρκεια μιας φευγαλέας χρονικής στιγμής κατά την οποία το ίχνος της ανθρώπινης φιγούρας μοιάζει να σβήνει και να επανέρχεται σαν αστέρι που τρεμοσβήνει στον ουράνιο θόλο. O προβληματισμός γύρω από τη σχέση φωτός και σκοταδιού και τη σχέση του ίχνους με την εξάλειψή του είναι ζητήματα που χαρακτηρίζουν το σύνολο της δουλειάς της Λ. Kαλλιγά. H ίδια αναφέρει στον κατάλογο: «... μέσα από το φως κατανοούμε την πραγματικότητα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. [...] Tο φως μας μαγεύει και μας βάζει σε μια διαδικασία παρατήρησής του και κατ’ επέκταση στη διαδικασία του χρόνου».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
