Το School of the Future, η εγκατάσταση της εικαστικού Candy Chang στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κάνει τα μαθητικά μας όνειρα πραγματικότητα: μια σχολική αίθουσα, χωρίς δασκάλους, βιβλία και μαθητές.
H εγκατάσταση της Τσανγκ περιλαμβάνει πάνω από 1.000 μπαλόνια, που προσφέρονται στους επισκέπτες για να διοχετεύσουν την παιδικότητά τους και να παίξουν, καθώς και μια κεντρική ράμπα που οδηγεί σε μια σχολική έδρα εποχής και μοιράζονταν το τι θα ήθελαν να είχαν διδαχθεί όταν πήγαιναν σχολείο. Χιλιάδες απαντήσεις καταγράφηκαν στις προηγούμενες παρουσιάσεις της έκθεσης, οι οποίες αποκάλυψαν ένα ευρύ φάσμα τόσο πρακτικής όσο και συναισθηματικής σοφίας: το πώς να είσαι ο εαυτός σου, την αξία του ταξιδιού, το πώς να μη φοβάσαι τις κατσαρίδες και τις χοντράδες, τα ισπανικά, το πώς να κάνεις προϋπολογισμό, την υπομονή και καλοσύνη, το πώς να περνάς καλά και πάλι χωρίς την τεχνολογία, το πώς να μην επιτρέψεις ποτέ ξανά σε κάποιον να σου πει ότι δεν ήσουν καλός/-ή σε κάτι που αγαπάς με πάθος, το να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο, το πώς να αγαπάς και να κάνεις καλές επιλογές, τις διαφορετικές κουλτούρες, το πώς να αλλάζεις σκασμένο λάστιχο, τη συμπονετική ζωή και το πώς να διαχειρίζεσαι το άγχος και την υπαρξιακή κρίση. Το πρότζεκτ επιδιώκει εκ νέου μεθόδους έναρξης προσιτών και συμμετοχικών δημόσιων συζητήσεων για τους πολιτικούς θεσμούς και τα μαθήματα ζωής.
Ποια είναι η Κάντι Τσανγκ;
Με καταγωγή από την Ταϊβάν, τόπο γέννησης το Πίτσμπουργκ και μόνιμη κατοικία της τη Νέα Ορλεάνη, η Κάντι Τσανγκ κουβαλάει στο DNA της διαφορετικές κουλτούρες, αλλά μονάχα μία εμμονή: της αρέσει να πειράζει το δημόσιο χώρο, σαν να στήνει στο κέντρο της πόλης ένα υβριδικό επιτραπέζιο παιχνίδι μαζικής συμμετοχής. Οι μεγάλης κλίμακας διαδραστικές εγκαταστάσεις της Τσανγκ αφενός θολώνουν τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, αφετέρου δίνουν την ευκαιρία στους περαστικούς να συμμετάσχουν αυθόρμητα σε αυτές, να προβληματιστούν και, τελικά, να τις χρησιμοποιήσουν ως όχημα για την επανάκτηση του χώρου γύρω και εντός τους.
H γκουρού των αμερικανικών talk shows, Oprah Winfrey, έχει δηλώσει για την Κάντυ Τσανγκ: «Μέσα από μια σειρά μεγάλης κλίμακας projects, που συνδυάζουν την εικαστική εγκατάσταση με τον ακτιβισμό, η Τσανγκ ενθαρρύνει τον κόσμο να αλληλεπιδράσει με το δημόσιο χώρο για να ακουστεί η φωνή του».
Το 2011, η Κάντυ Τσανγκ ξεκίνησε αυτό το installation ως τοπικό πείραμα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι της γειτονιάς της, στη Νέα Ορλεάνη. Κατέλαβε κυριολεκτικά το κτίριο, βάφοντας τους εξωτερικούς τοίχους του στα χρώματα του σχολικού μαυροπίνακα, όπου με λευκά stencil γράμματα έγραψε πολλές φορές τη φράση «Πριν πεθάνω, θέλω να…». Οι περαστικοί καλούνταν να αποτελειώσουν τη φράση, γράφοντας με κιμωλία τις μελλοντικές επιθυμίες τους. Αυτή είναι και η πιο διάσημη εικαστική εγκατάστασή της, στην οποία η τέχνη συναντά τον κοινωνικό διάλογο και την ανανέωση του αστικού χώρου. Περισσότεροι από χίλιοι τοίχοι «Πριν πεθάνω» έχουν δημιουργηθεί σε 70 και πλέον χώρες, ανάμεσά τους στο Καζακστάν, το Ιράκ, την Αϊτή, την Κίνα, την Ουκρανία, την Πορτογαλία, την Ιαπωνία, τη Δανία, την Αργεντινή και τη Νότια Αφρική.
Confessions
Οι ανώνυμες και μυστικές εξομολογήσεις που έχουν γραφτεί σε έναν ιδιωτικό θάλαμο, πάνω σε μικρά ξύλινα πλακίδια, αναρτώνται στο δημόσιο χώρο, σε ένα πολύπτυχο εξομολογητήριο. Οι ατομικές εξομολογήσεις του καθενός δημιουργούν ένα ιδιότυπο installation –σαν τοίχο προσευχής– και υπενθυμίζουν πως δεν είμαστε μόνοι.
«Οι γραμμές των πόλεων είναι παντού γύρω μας. Αλλά είναι μπερδεμένες. Η καθαρότητα των γραμμών καθορίζει τη σκέψη». Μιλήσαμε με την καλλιτέχνιδα για την έκθεσή της στην γκαλερί Μελάνυθρος
4°
