Με αφορμή την ιστορία για τον «Βρικόλακα» του Πολιντόρι και τη σχέση του με την Αθήνα των αρχών του 19ου αι., ο αρχιτέκτονας και κομίστας Φώτης Παπαστεφάνου δημιουργεί για την A.V. έναν κύκλο από ιστορίες που αφορούν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, στην οποία η Αθήνα ήταν μία μικρή κωμόπολη, πολύ διαφορετική από τη μητρόπολη που είναι σήμερα. Οι ιστορίες που θα παρουσιαστούν στη συνέχεια είναι: Ο τρελός της Αθήνας, Οι πελαργοί της Αθήνας, Το θαυματουργό άγαλμα της Ελευσίνας.
Ο Έλλην Βρικόλαξ
Έχοντας ρίξει μία σύντομη ματιά στο έργο του Τζον Πολιντόρι, είναι ευκαιρία να δούμε το θρύλο πάνω στον οποίο βασίστηκε η ιδέα του νεκροζώντανου ήρωα. Για πολλά χρόνια η ιδέα του βρικόλακα τρομοκρατούσε τους ανθρώπους της υπαίθρου και των πόλεων και η ψυχολογική επίδραση ήταν τόσο μεγάλη που μεταδίδονταν συλλογικά σε όλους τους κατοίκους ενός μέρους.
Η παρουσίαση του Έλληνα βρικόλακα βασίζεται στο βιβλίο του Μόνταγκ Σάμερς «Ο Έλλην Βρικόλαξ», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Δελφίνι (1995). Το έργο αυτό είναι τμήμα μίας ευρύτερης έρευνας για το βαμπιρισμό στην Ευρώπη, η οποία εκδόθηκε στην Αγγλία το 1929. Ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν εξίσου αλλόκοτος όσο τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε. Προερχόμενος από συντηρητικό περιβάλλον, χειροτονήθηκε ιερέας, κατηγορήθηκε για παιδεραστία και χάνοντας το χρίσμα του αφοσιώθηκε στη μελέτη του υπερφυσικού. Πολλοί πιστεύουν πως δεν περιορίστηκε μόνο στην έρευνα αλλά ασχολήθηκε και με την εξάσκηση στο συγκεκριμένο πεδίο, ίσως γιατί ο ίδιος επέλεξε να συντηρεί αυτή την εντύπωση. Το μυστήριο της προσωπικής του ζωής μπορεί να φωτίζονταν από την αυτοβιογραφία που ξεκίνησε να γράφει το 1948, χωρίς όμως να την ολοκληρώσει. Προσωπικές σημειώσεις και βιβλία δεν διασώθηκαν, εξαφανίζοντας έναν άνθρωπο που υπήρχε για να τροφοδοτεί τα γραπτά του.
