Το δώμα ήταν στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο Παγκράτι. Ήταν 25 τ.μ., είχε μια τεράστια βεράντα και ένα επίσης τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στο Άλσος Παγκρατίου. Το έγραψε εξάλλου και η αγγελία: «Θέα υπέροχη, ανεμπόδιστη». «Αυτό πληρώνετε, κύριε Παυριανέ» μου είπε ο ιδιοκτήτης και μου έδειξε το Άλσος και τον Λυκαβηττό. Μπήκα μέσα. Καμαρούλα μια σταλιά 4x3, με μια τεράστια ντουλάπα στη γωνία. Η κουζίνα και το μπάνιο χωρίς ντουλάπια και με κουρτίνες αντί για πόρτες. Κεντρική θέρμανση δεν υπήρχε. «Αυτό πρέπει να το φτιάξω από την αρχή» βγαίνω και του λέω. «θα το φτιάξετε, θα το φτιάξετε, είστε μερακλής εσείς». Είμαι ο πούστης. Μάιο του 2004 μπήκα μέσα. Με δέκα σακούλες με ρούχα και πέντε κουτιά Νουνού γεμάτα βιβλία και χαρτιά. Εκείνο το καλοκαίρι τα είδα όλα. Δεν είχα ουτε στρώμα, ούτε κρεβάτι, ούτε γραφείο, ούτε ψυγείο, ούτε κουζίνα, ούτε τέντες, ούτε κουρτίνες, τίποτα. Κοιμόμουν στο πάτωμα με κάτι κουβέρτες, προσπαθούσα να κλείσω το τεράστιο παράθυρο απ’ όπου έμπαινε ήλιος και με τσουρούφλιζε, τρεφόμουν με σάντουιτς και milko, ήθελα να πηδήξω απ’ το μπαλκόνι.
Αποφάσισα πως έπρεπε να βάλω πρόγραμμα. Η τεράστια ντουλάπα πριονίστηκε και έγινε μικρότερα ντουλάπια για την κουζίνα και το μπάνιο. Σε 2 βιβλιοθήκες, που μου είχε κάνει δώρο ο Νίκος Μουρατίδης, έβαλα μπροστά κουρτίνες και τις μετέτρεψα σε ντουλάπες για τα ρούχα. Για να φτιάξω το κρεβάτι και το γραφείο έπρεπε να πάω με τα πόδια μέχρι τον Αϊ-Γιάννη στη Βουλιαγμένης, που ήταν το ξυλάδικο, να κόψω τα ξύλα και να τα μεταφέρω είτε στα χέρια, είτε με ταξί στο Παγκράτι. Με κάτι παλέτες και κάτι μαξιλάρες που είχα βρει στο δρόμο έφτιαξα καναπέδες και τραπέζι για τη βεράντα. Κάθε βράδυ ανακάλυπτα θησαυρούς στα σκουπίδια και κάθε πρωί τους μετέτρεπα σε έπιπλα, φωτιστικά, γλάστρες, διακοσμητικά. Δούλευα σαν το σκυλί συνέχεια, άλλη δουλειά δεν είχα έτσι κι αλλιώς, είχα γίνει στιλάκι. (Και τώρα αναρωτιέμαι γιατί έχω κάνει μπάκα…) Τα λεφτά τελείωσαν, όμως, και έπρεπε να απευθυνθώ σε σπόνσορες. Η ανταπόκριση ήταν συγκινητική. Ο Σωκράτης Καλκάνης μού έκανε δώρο τις τέντες, η Έφη Σαρρή μού αγόρασε ψυγείο, ο Δημήτρης Γαλάνης μού έδωσε ένα καλοριφέρ, η Ιλεάννα Μακρή μού χάρισε έναν πολύτιμο σταυρό που πάντοτε έχω στο εικονοστάσι μου, ο Στάμος Σέμσης μού έκανε δώρο το στρώμα, η Μανίνα Ζουμπουλάκη με προμήθευσε με πιάτα και μαχαιροπίρουνα, ο Άρης Δαβαράκης μού έφερε έναν τηλεφωνητή και ένα λάπτοπ, ο Τάκης Τσαντίλης έφερε τα υφάσματα και τις κουρτίνες, ο Σταύρος Κούλας με βοήθησε να συναρμολογήσουμε κρεβάτι και γραφείο, η Ντίνα Λάζαρη να κουβαλήσουμε χώμα για τις γλάστρες, καλά, τον ανιψιό μου, τον Γιάννη Αναστασιάδη, τον είχα κάνει τελατίνι. Αλλά εκείνη που γάζωνε κουρτίνες και καλύμματα, έπλενε και σιδέρωνε τα ρούχα μου και ετοίμαζε τα τάπερ με τα φαγητά δεν ήταν άλλη απ’ τη μανούλα μου, την κυρία Άννα Παυριανού. «Πού φτάσαμε» μουρμούριζε, «να φτιάχνουμε τα σπίτια του ενός και του άλλου». Και την επόμενη στιγμή: «Να σου βάλω και μελιτζάνες που έχουν γίνει μούρλια;». Αθάνατες, κλασικές μανούλες.
Τον Αύγουστο του 2004 δύο έργα είχαν τελειώσει στην Αθήνα. Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις και το σπίτι μου. Τόσο η Γιάννα Αγγελοπούλου όσο κι εγώ αποδείξαμε πως όταν οι Έλληνες συνεργάζονται και είναι ενωμένοι μπορούν να κάνουν θαύματα.
Κάθε πρωί, σ’ αυτό το γούρικο σπίτι που ονειρεύτηκα πράγματα και βγήκανε αληθινά, που έζησα τον έρωτα, όχι όπως ήθελα εγώ αλλά όπως ήθελε αυτός, που μέθυσα, ξαγρύπνησα, έκλαψα, γέλασα κι έγραψα όσα δεν είχα γράψει σε όλη μου τη ζωή, κάθε πρωί λοιπόν, ξυπνάω απ’ το κουδούνι του σχολείου που είναι απέναντι, σηκώνομαι, κάνω μαζί με τα παιδιά πρωινή προσευχή, φτιάχνω ένα διπλό ελληνικό και κάθομαι στο γραφείο. Σπάνια έρχεται άνθρωπος το χειμώνα. Λέμε για φίλους και γνωστούς, γιατί ο έρωτας ας έρθει και εν τω μέσω της νυκτός. Τώρα όμως που καλοκαιρεύει, βγάζω το κρεβάτι έξω και με μια κουνουπιέρα κοιμάμαι στη βεράντα μια χαρά.
Πριν τελειώσω, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ιδιοκτήτη μου, που δείχνει κατανόηση όταν καθυστερώ τα νοίκια. Χωρίς την ανοχή του, το μικρό σπίτι στο Παγκράτι θα ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
*Ο Γ. Παυριανός είναι δημοσιογράφος - στιχουργός. Τώρα ετοιμάζει τη μετάφραση της Αποκάλυψης του Ιωάννη σε δεκαπεντασύλλαβο και μια συλλογή από όλα του τα τραγούδια με τίτλο “Pavrianium”.
18°
