Ξαφνικά υπάρχει μια ποπ αισιοδοξία στον αέρα, που ήρθε και μας γράπωσε από το λαιμό. Και είναι και αυτές οι γαμωλιακάδες.
«Αυτή είναι η δουλειά σου, βλάκα» λέω στον εαυτό μου. «Τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια πληρώνεσαι για να παρατηρείς την ποπ πλευρά της ζωής. Σκάσε και γράφε». Και σκέφτομαι ότι αυτό είναι καλό για τα μαλλιά και τα μάτια, αν και δεν βοηθάει καθόλου στη δίαιτα.
Την τελευταία εβδομάδα, το μόνο πράγμα για το οποίο άκουσα να γκρινιάζει άνθρωπος ήταν η κλούβα παρκαρισμένη δεξιά, στην κάθοδο της Ιπποκράτους, τέρμα Πασόκ, γωνία Σκουφά. Κλείνει όλο το ρεύμα της καθόδου από το ύψος της Καλλιδρομίου και πέρα, κάνουν ώρες να ξεμπουκάρουν Ακαδημίας οι μποτιλιαρισμένοι, μουρμουρίζουν γαμωσταυρίδια μόνοι μέσα στ’ αυτοκίνητα, με ανοιχτά παράθυρα στην ανοιξιάτικη φθινοπωρινή λιακάδα αυτής της τρελής πόλης. Εκείνο το σημείο της Ιπποκράτους είναι η Γειτονιά του Μοντελισμού. Βιτρίνες δεξιά και αριστερά, κι ενώ στενεύει η ροή της κυκλοφορίας σαν μανικοκόλληση από τα 70s, υπενθυμίζουν στους οδηγούς τα x-small μεγέθη της ζωής: τρενάκια που τρέχουν επάνω στο πλαστικό γκαζόν κάποιας Λίλιπουτ, μαχητικά αεροσκάφη που γαμούν και δέρνουν κρεμασμένα, κολλημένα με Λόγκο Στιγμής και δεμένα με πετονιές, για πάντα, στη βιτρίνα της Ιπποκράτους που τους κλήρωσε να ζήσουν.
«Ζούμε στο Γκάζι» λέμε. «Πάρ’ το απόφαση, ζούμε στο Γκάζι». Καθόμαστε να δούμε το «Μίλα μου βρώμικα» της Μυρτούδι, πρώτη μέρα, πρεμιέρα, και είναι φανερό: το Γκάζι είναι οι νέοι Αμπελόκηποι, το παραδέχτηκε και το Μέγκα. Η νέα mainstream αισιοδοξία των media βάζει τη ζωή να ζήσει «εκεί που υπάρχει ποπ» στην Αθήνα ή στο μυαλό μας. Γι’ αυτό και δεν είναι στ’ αλήθεια «βρώμικο» το «Βρώμικα»· είναι πεντακάθαρο και φωτισμένο με την αιώνια λιακάδα του μυαλού της Κοντοβά. Είναι υπερ-σκηνοθετημένο σαν σεξ στις τουαλέτες της Boom-Boom. Είναι ένα homemade μιούζικαλ σαν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που τυλίγει στο κεφαλάρι του κρεβατιού της, όπως όλη η 20+ Αθήνα, και η μία εκ των ηθοποιών του υπερ-επεξεργασμένου καστ, η Μαρία Κωνσταντάκη. Η οποία θα μπορούσε να είναι η Χαμένη Δίδυμη Αδερφή της Μυρτούδι – και αυτό είναι ποπ: να σκηνοθετείς το ολόγραμμά σου.
«Τι να πει κι ο Παπακαλιάτης που σκηνοθετεί τον εαυτό του» λέει ο Γ., που είναι δέκα χρόνια πίσω, θέλοντας να ανοίξει το πολυδουλεμένο αυτό θέμα – έλεος, το είδαμε μέχρι και σε chain mail, φτάνει. «Δεν είναι καθόλου ποπ να θάβεις τον Παπακαλιάτη πια» λέει ο Ν. «Η καινούργια γενιά δεν τον θυμάται, τον γνωρίζει τώρα. Είναι ο νέος “Σύμβολος του Σεξ” τους». Και αρχίζει να περιγράφει τα κυματιστά, βοστρυχωτά μαλλιά του και το βλέμμα του που βαθαίνει πυρακτωμένο και προμηνύει ερωτικές καταιγίδες. Σας το ορκίζομαι.
Άλλη μία ποπ αναπηρία μου, στο ίδιο πνεύμα, είναι ότι βρίσκω ανυπόφορη τη Scarlett Johansson, ενώ κανένας δεν μου είχε πει ότι βγαίνει με τον Pete Yorn ή και να μου το είχε πει σκασίλα μου, οπότε όταν έμαθα για το άλμπουμ με τραγούδια που της έγραψε ο Yorn και ερμηνεύουν μαζί, σκέφτηκα «α, μάλιστα, βρήκε άλλον να πιάσει κωλογάντζα η μαντάμ». Τόσο επίπεδο κι εγώ. Μετά διάβασα ότι ο Yorn ονειρεύτηκε, λέει, το άλμπουμ “Break Up”, ότι είναι στη δεκαετία του ’60, κι αυτός είναι ο Serge Gainsbourg και η Scarlett είναι η Brigitte Bardot και κάποιος να μου πει ποιος είμαι εγώ παρακαλώ. Μετά, on another fucking beautiful day, έβαλα να ακούσω το cd και συγκινήθηκα! Είναι τρυφερά, ρευστά, χειροποίητα ροκ, τρέχουν με μια ποπ ελαφρότητα και τραγουδούν οι δύο τους σαν ερωτευμένοι και αυτό είναι αληθινό, άρα καλό. Και μετά είδα το live τους στο “Le Grand Journal” της γαλλικής τηλεόρασης και, ακόμα κι εγώ, ένιωσα μια στάλα αισιόδοξης καλοσύνης μέσα μου, σαν να ζω στο Παρίσι της δεκαετίας του ’60.
Η Johansson φυσικά συνεχίζει να είναι μία ψάρη, για την ακρίβεια πιράνχα.
Κι ενώ ζούμε στην τέλεια θερμοκρασία των 22°C, βάζουμε να ακούσουμε ένα καινούργιο ελπιδοφόρο όνομα της νέας ελληνικής σκηνής Ανεξάρτητων και Ωραίων που τους έχει πάρει εργολαβία η Archangel, η πιο σκληρά εργαζόμενη δισκογραφική εταιρεία, στην εποχή που οι δισκογραφικές γίνονται, όλες, οι σκύλες των promoters συναυλιών. Ο Αδερφός Lumiere, σινεφίλ νεομοντέρνος κλασικιστής, με αναφορές στον πιο ποπ κινηματογραφικό συνθέτη αυτή τη στιγμή – ποιον άλλο; τον Danny Elfman, στους Beatles, στο γαλλικό μελό (με συνθέσεις βασισμένες στο πιάνο, χωρίς κιθάρες) και στο τόσο αερογκράφικ art rock της Αγγλίας στα τέλη των 70s, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το “Friction”, ένα άλμπουμ τόσο αισιόδοξο για τον ηρωικό, νέο κόσμο που έρχεται, που θα είχες δίκιο να νομίσεις ότι ο τύπος δεν ζει στην Αθήνα. Οk, έζησε ως φοιτητής στη Lyon, εξού και το ψευδώνυμο Lumiere Brother.
Έχουν μια όμορφη, αναζωογονητική παιδικότητα τα κομμάτια του Αδερφού Λιμιέρ, ξεκινούν με πονεμένη φωνή και πιάνο και ανθίζουν σε ένα πανοπτικόν από γυναικεία vocals με αντήχηση, κομμάτια μέσα σε χώρο όπου νιώθεις ελπίδα – μεγάλα ψηλά ταβάνια, μακρινούς τοίχους, εκκλησίες. Ακόμα και το αγαπημένο μου, το “Black Keys”, ζεστό τρυφερό track με πιάνο και όργανο, οδηγείται σε μια κορύφωση τόσο χερουβείμ (την «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν!) που σε κάνει να ξαναπιστέψεις στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Καλός ο Lumiere, 12 points. Eιδικά στα κομμάτια που θυμίζει Steve Harley και Cockney Rebel ή κάτι από τα cult «Αστρόνειρα» του Τουρνά (ακούστε το “Sleeping in airports” και πείτε μου). Συζητάμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε τον Lumiere να τραγουδάει ελληνικά – και πόσο η εκφορά, τα σύμφωνα και οι τονισμοί της ελληνικής γλώσσας στερούν από την indie pop το ναρκισσισμό και την αδιόρατα gay πίκρα της. Και ποιος είναι αυτός ο Ottomo πάλι, που με τη συμβολή του έγινε ο δίσκος;
«Ο Ottomo είναι η Μόνικα» μου λέει ο Δημητρακόπουλος. «Θανάσης Χριστοδούλου. Ο Αδερφός Lumiere είναι ο Αδερφός Μόνικα».
8°
