Την προηγούμενη Παρασκευή, με 62,06% οι Ιρλανδοί είπαν ναι στη συνταγματική αναθεώρηση που απαιτείται προκειμένου το δικαίωμα του πολιτικού γάμου να επεκταθεί και στα ομόφυλα ζευγάρια. Γιατί μας νοιάζει αυτό; Γιατί καταρρίπτει μια σειρά από συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα:
-«Είμαστε μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα, δεν είμαστε σαν όλους τους άλλους λαούς». Δεν έχει νόημα προφανώς να συγκρίνει κανείς το βαθμό θρησκευτικής πίστης διαφορετικών λαών, αλλά είναι γνωστό ότι η καθολική εκκλησία έχει μία έντονη παρουσία στην Ιρλανδία, ανάλογη με εκείνη της ορθόδοξης στη χώρα μας. Η καθολική εκκλησία τάχθηκε ξεκάθαρα κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, κι όμως, σε μια χώρα που το 84,2% των κατοίκων αυτοπροσδιορίζονται ως καθολικοί, υπερίσχυσε το ναι.
-«Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο για να ωριμάσουν στη συνείδηση του κόσμου». Δεν θέλουν χρόνο, θέλουν ενδιαφέρον. Η Ιρλανδία ήταν τόσο πίσω στα ΛΟΑΤ δικαιώματα, που οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ήταν παράνομες μέχρι το 1993. Σήμερα, λοιπόν, η οπισθοδρομική Ιρλανδία κάνει ένα τεράστιο άλμα μπροστά.
-«Αποτελεί ένα περίπλοκο νομικό ζήτημα που πρέπει να μελετηθεί για πάρα πολύ καιρό από νομοπαρασκευαστικές και άλλες επιτροπές προτού ληφθεί μία απόφαση». Η Ιρλανδία αναγκάστηκε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα γιατί προκειμένου να νομιμοποιηθούν οι γάμοι όμοφυλων ζευγαριών έπρεπε να αλλάξει το Σύνταγμα. Στην Ελλάδα δεν απαιτείται κάτι τέτοιο, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Επιπλέον, στην Ιρλανδία η κυβέρνηση θα αρχίσει να ετοιμάζει το σχετικό νομοσχέδιο την επόμενη εβδομάδα, και εκτιμάται ότι ο νόμος θα έχει περάσει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Σε λιγότερο απο 100 ημέρες, δηλαδή.
-«Ο κόσμος είναι εναντίον, όλο αυτό για τους γκέι γάμους είναι προϊόν πίεσης ισχυρών γκέι λόμπι». Εδώ έχουμε λοιπόν λαϊκή ψήφο, δημοψήφισμα. Για πρώτη φορά οι πολίτες μιας χώρας, και με συντηρητική παράδοση μάλιστα, δηλώνουν ανοιχτά, απερίφραστα και χωρίς αστερίσκους ότι είναι υπέρ.
-«Κάτσε να περάσει η οικονομική κρίση και βλέπουμε». Το κλασικό επιχείρημα όσων ντρέπονται να πουν ότι είναι εναντίον και εφευρίσκουν προφάσεις. Η Ιρλανδία και ύφεση πέρασε και κρίση βαθιά, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να εξετάσει και άλλα θέματα πέραν της οικονομίας της, ούτε την αποπροσανατόλισε από την ανάκαμψη. Σήμερα η Ιρλανδία και προοδευτικότερη είναι και σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τη χώρα. Το άλλοθι της μονοθεματικής κυβερνητικής πολιτικής της συγκεκριμένης και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι σαθρό.
-«Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει». Το σχόλιο αυτό, τελευταίο προπύργιο όσων έχουν εξαντλήσει όλα τα άλλα επιχειρήματα χρησιμοποιείται υπονοώντας ότι σε μια χώρα όπου ήδη τα πράγματα δεν είναι καλά, θα κάνουμε κάτι επιπλέον που θα είναι το τελειωτικό χτύπημα: Θα διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό, θα διαφθείρει τη νεολαία, θα αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι όλες οι χώρες στις οποίες επιτρέπεται ο πολιτικός γάμος για όλους είναι ακόμα γεωγραφικά ακέραιες, εθνικά ανεξάρτητες, δεν προκλήθηκαν κοινωνικές αναταραχές, δεν υποδαυλίστηκε κοινωνικό μίσος, δεν καταποντίστηκε η οικονομία τους, δεν αυξήθηκε η χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών, δεν αυξήθηκαν οι ασθένειες, δεν αυξήθηκε το ποσοστό του ΛΟΑΤ πληθυσμού, κανείς από τον γενικό πληθυσμό δεν στερήθηκε κάποιο δικαίωμα προς όφελος ενός ΛΟΑΤ συμπολίτη του, και δεν άρχισαν να πηγαίνουν χειρότερα στο ποδόσφαιρο.
Τα πράγματα πλέον αρχίζουν να είναι πολύ ξεκάθαρα: Χώρες όπως η Ιρλανδία ή και η Κύπρος της οποίας πρόσφατα η κυβέρνηση κατέθεσε νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, έρχονται να προστεθούν σε ένα μακρύ κατάλογο ευρωπαϊκών και όχι μόνο χωρών που επέλεξαν να αντιμετωπίσουν την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα με ειλικρίνεια, πραγματισμό και, το κυριότερο, ανοιχτό μυαλό, έχοντας ως προτεραιότητα την ισονομία. Στην Ελλάδα, οι προφάσεις ένθεν και ένθεν για αναβολές διαχείρισης του ζητήματος βρίθουν. Ως πότε;
