Ο κύριος που βλέπετε στη φωτογραφία λέγεται Γιώργος Κουριδάκης και συμβαίνει να κάνει τα ωραιότερα μαγειρεμένα φαγητά στην περιοχή Κάνιγγος - Ομόνοια, ίσως και σ’ όλο το Κέντρο. Εγώ τον θυμάμαι ράφτη, από την εποχή που πρωτοκατέβαινα στην Κάνιγγος για να πάω φροντιστήριο, υποψήφιος για το Πανεπιστήμιο, στα χρόνια ’73 -’74. Ισόγειο ραφτάδικο, με βιτρίνες πάνω στο δρόμο, δεν είχα ξαναδεί. Απόγευμα και βράδυ, έβλεπα το ράφτη με τα εργαλεία του (μεζούρα περασμένη στο λαιμό, ψαλίδια στο χέρι) και τα τόπια το ύφασμα γύρω του, πότε να δουλεύει πάνω σε τραπέζι, πότε να ράβει στη ραφτομηχανή του. Αξέχαστες μετεφηβικές εικόνες, που ανανεώνονταν για δυο δεκαετίες, μια και συνέχισα να κινούμαι σταθερά στα ίδια μέρη έχοντας γίνει πια ο ίδιος φροντιστής στην Κάνιγγος. Καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα, καθώς το ραφτό ρούχο εκμετρούσε το ζην, ο ράφτης έγινε σουβλατζής. Και πάλι τον έβλεπα, έτρωγα και κανένα σουβλάκι. Ώσπου τελικά ο σουβλατζής έγινε εστιάτορας. Τότε άρχισα να τρώω και καθιστός πού και πού εκεί (σπάνια όμως, γιατί πλέον είχανε σφίξει τα πράματα για μένα). Κι αρχίσαμε να λέμε και καμιά κουβέντα. Μου είπε ότι είναι Κρητικός από το Καστέλι Κισσάμου κι ότι είχε το ραφτάδικο από αρχές του ’60 – πάει να πει μισό αιώνα και βάλε στο ίδιο στέκι. «Έχω φυλάξει όλα μου τα ραφτικά στο βάθος του μαγαζιού, πού και πού όλο και κάνω κάνα ρούχο. Πολλά έχω στο βάθος, μέχρι και μερικά τζουκ μποξ από τις παλιές εποχές» λέει. «Είσαι ακόμα λίγο ράφτης, έτσι;» «Μόνο ράφτης; Καλός τεχνίτης είμαι, πιάνει το χέρι μου, επισκευάζω μηχανήματα, τα πάντα διορθώνω». Αλλά η κύρια ιδιότητά του πια είναι μάγειρας και ταβερνιάρης, με ισότιμη συντελέστρια την κ. Ρήνη, τη γυναίκα του. Το μαγαζί διαθέτει γνήσιο κρητικό γαμοπίλαφο (κάθε μέρα μάλιστα), ψάρια, αρακά, μπιφτέκια, γεμιστά και πάμπολλα άλλα, όλα πρώτης ποιότητας και σε ασήκωτες μερίδες. Εγώ πίνω κάνα ποτηράκι κρασί, πολύ καλό κι αυτό, δικό του, άλλοι γύρω μου χτυπάνε ρατσή (με τσ, παρακαλώ) και την παινεύουνε. Μα το τοπ έδεσμα για το οποίο βασικά περνάω από τον πεζόδρομο του Γιώργου όποτε μπορώ, είναι το κοκκινιστό κατσίκι με πατάτες. Εκτός κι αν είσαστε χορτοφάγοι, δεν θα το ξεχάσετε ποτέ. Άσε που θα πάρετε το μισό για το σπίτι – είπαμε, οι μερίδες του είναι ασήκωτες. Φυσικά, μην περιμένετε φρου φρου κι αρώματα και διακοσμήσεις τύπου Γκάζι ή Κολωνάκι – εδώ μόνο τρως και κουβεντιάζεις, δίχως να στα παίρνουνε αέρα μπανά και παραμύθι φούρναρης. Γιώργος Κουριδάκης, Θεμιστοκλέους και Κλεισόβης 1, πλατεία Κάνιγγος, 2103826000, από το μεσημέρι μέχρι περίπου τις 9 το βράδυ. Τραπεζάκια στον πεζόδρομο και μέσα, ανάλογα με τον καιρό.
Η Βάσω τα φτιάνει όλα
Έχω ξαναγράψει πόσο τυχερός ήμουνα που έτυχε για δικούς μου λόγους να φτωχύνω πολύ πριν την κρίση, είκοσι χρόνια πριν συγκεκριμένα, με αποτέλεσμα όταν έσκασε αυτή η ιστορία, από το 2009 και μετά, εγώ να έχω συνηθίσει πλήρως σε μια αλλιώτικη ζωή. Έτσι, ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα να κάνω είναι να πηγαίνω τα ρούχα μου για φτιάξιμο. Μετά από πολλές συγκρίσεις, κατέληξα στο συγκεκριμένο λαμπρό ημι-ισόγειο και το γράφω και για σας, μήπως έχετε παρόμοια ανάγκη: εδώ θαυματουργεί η τρομερή κ. Βάσω, ράφτρα που σώζει κάθε ρούχο, διορθώνοντας ή μεταποιώντας το με εξαιρετικό αποτέλεσμα και καλές τιμές. Δεν την αλλάζω με τίποτα, για να μην πω ότι είναι και αθεράπευτη ροκού. Φροντίστε μονάχα ό,τι της πάτε να το ’χετε πλύνει πρώτα. Βάσω, Τσίλερ 48, 2102016432
Ο «γιατρός» εδρεύει στη στοά
Μιλώντας για ρούχα σήμερα, πάρτε και μια μικρή ιστορία αυτού του μήνα. Έχοντας κρατήσει ένα υπέροχο καφέ καστόρινο σακάκι από τα κατάλοιπα της μάνας μου (ήτανε μεγαλόσωμη, της ήτανε φαρδύ, εγώ έχω λεπτύνει πολύ, μου κάνει μια χαρά) ξεκίνησα, φορώντας το, να βρω ένα δερμάτινο κουμπί που του έλειπε. Μετά την εφημερίδα, απομεσήμερο, πήγαινα προς Αγίου Μάρκου, φυσικά, μα περνώντας από τη στοά Ορφανίδου είδα ένα κουμπάδικο, στάθηκα και ρώτησα. «Δεν έχω τέτοιο κουμπί, μα θα σου φτιάξω» μου λέει ο τύπος. «Πόσο θα πάει;» ρώτησα. «1,40». Ο άνθρωπος κοίταξε τις θηλιές στο ρούχο, βρήκε ένα κουμπί που να ταιριάζει στο σχήμα, έβγαλε ένα κουτί με ρετάλια από δέρμα, βρήκε ένα με τη σωστή απόχρωση, το ’κοχε στις σωστές διαστάσεις, το ΄βαλε σ’ ένα μεταλλικό καλούπι, το πίεσε δυνατά με το χέρι, το χτύπησε μ’ ένα ειδικό σφυρί – και το δερμάτινο κουμπί δημιουργήθηκε «Γι’ αυτό με λένε όλοι “γιατρό”» είπε ο φοβερός τύπος, ονόματι Δημήτρης Γιαννόπουλος. «Υλικά ραπτικής: κουμπιά, τζιν, φερμουάρ, ζώνες» και πολλά άλλα, στοά Ορφανίδου 12, είσοδος από Σταδίου απέναντι από το Αρσάκειο ή από Σοφοκλέους 4, 2103219796
21°
