«Somebody Somewhere»: Μια queer ματιά στην ανθρωπιά

Γράφαμε ενθουσιασμένοι πέρυσι, όταν παρακολουθήσαμε με το στόμα ανοιχτό, και με μεγάλη συγκίνηση, τον πρώτο κύκλο τού «Somebody Somewhere» στο ΗΒΟ: «Μάλλον η πιο καλή σειρά που είδαμε φέτος. Σίγουρα η πιο ανθρώπινη. Με πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικά προβλήματα, με λύσεις που δεν είναι πάντα οι ιδεωδέστερες. Κάποια πράγματα μάλιστα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις, μένουν καρφωμένα στο μυαλό σου — όπως τα drag show στην… εκκλησία. Υπέροχη η Bridget Everett, πραγματική αποκάλυψη ο Jeff Hiller».

Αυτές τις ημέρες βλέπουμε τη δεύτερη σεζόν. Και η συγκίνηση, το γέλιο, η κατανόηση, επιστρέφουν ακόμη πιο δυναμικά, και ακόμη πιο προσωπικά. Γιατί όλα αυτά, τα μακρινά, που συμβαίνουν σε αυτή τη μικρή και άσημη πόλη του Κάνσας —που λέγεται Μανχάταν!—, μας αφορούν απολύτως. Σπουδαία τηλεόραση, «μικρή», γλυκόπικρη, ξεκαρδιστική, εξομολογητική, με πολλά δάκρυα, και γεμάτη —πώς να το πούμε αλλιώς— αλήθειες. Η ζωή είναι όντως κάπως έτσι, και είναι πραγματική, και έχει απαιτήσεις, και μπορεί να μην έχει και καμία, και δεν είναι να την παίρνεις πολύ στα σοβαρά, και σου δίνει κάθε μέρα ευκαιρίες για να κλαις. Η ζωή είναι ζωή.

Η Έβερετ, ηθοποιός, τραγουδίστρια, stand-up κωμικός —μια πληθωρική περσόνα—, συνδημιουργός της σειράς, δίνει όλο της τον εαυτό εδώ πέρα. Ξέρει καλά την πόλη και τους κατοίκους της, τους σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται και η ίδια διαρκώς, ο χαρακτήρας της προσπαθεί να είναι εξωστρεφής μα όλο και χώνεται ακόμη περισσότερο στον εαυτό της, και κλείνεται κι άλλο στον κόσμο της, και στην καταπνιγμένη ανάγκη της για αγάπη, και κλαίει — και τελικά τραγουδάει, και λάμπει.

Ο δεύτερος κύκλος πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε ο πρώτος. Είχαμε δει την επιστροφή της Σαμ στη γενέτειρά της, όταν αυτοκτόνησε η μία της αδελφή. Έμεινε στο πατρικό της, μαζί με την αλκοολική μητέρα της και τον παραιτημένο από τη ζωή αγρότη πατέρα της. Η άλλη της αδελφή αντιμετώπιζε προβλήματα με τον σύζυγό της, και με το μαγαζάκι δώρων που είχε ανοίξει με την… ερωμένη του άντρα της. Η Σαμ θα συνδεθεί φιλικά με τον Τζόελ (Jeff Hiller), παλιό της συμμαθητή, έναν από τους πιο ωραίους τύπους της τηλεόρασης, και έναν από τους πιο ωραίους γκέι χαρακτήρες που είδαμε ποτέ επίσης, οι δυο τους θα κάνουν διαρκώς πλάκες μαζί, θα γελάνε, θα κλαίνε από τα γέλια, θα τσακώνονται, θα παρεξηγούνται, θα τα ξαναβρίσκουν, θα διασκεδάζουν με τους φίλους τους, θα τρώνε και θα πίνουν, θα είναι αποσυνάγωγοι και μαύρα πρόβατα, και όλο ξανά και ξανά.

Σ’ αυτή τη δεύτερη σεζόν, η μητέρα της Σαμ έχει πια αποσυρθεί σε μία δομή, ο πατέρας της έχει φύγει για ένα μακρινό ταξίδι, η αδελφή της δουλεύει σε ένα σούπερ-μάρκετ, η Σαμ προσπαθεί να καθαρίσει τη φάρμα από την παλιατζαρία, ενώ ο Τζόελ έχει κάνει το σπίτι του Airbnb για λίγο έξτρα εισόδημα και μένει μαζί με τη Σαμ, γιατί οι δυο τους, πια, είναι ένα: γιατί είναι απολύτως μόνοι κατά τα άλλα. Τα βράδια μιλάνε με… μηνύματα αν και τα κρεβάτια τους απέχουν λίγα μέτρα, και τη μέρα κάνουν ακριβώς ό,τι και πριν: βόλτες και πλάκες. Τα πράγματα θα πάρουν ελαφρώς άλλη τροπή όταν ο τρανς φίλος τους Φρεντ (Murray Hill) θα τους ανακοινώσει ότι παντρεύεται τη γυναίκα της ζωής του. Και ότι τους θέλει κοντά του εκείνη τη μέρα. Τον Τζόελ για κουμπάρο, και τη Σαμ για να τραγουδήσει. Όμορφα, ανθρώπινα, μικρά και μεγαλειώδη πράγματα. Εντελώς δικά μας.

Δεν θα πούμε άλλα όμως. Απλώς δείτε το. Και δείτε ειδικά τώρα, τον Ιούνιο, τον πιο queer μήνα της χρονιάς.