Σχόλιο για το οικιακό ίντερνετ, τις ταχύτητες Μbps και το ποσό που πληρώνουμε στους λογαριασμούς - Τι λέει ο νέος νόμος για τις τηλεπικοινωνίες στη Γερμανία.
Για το πόσο παλαβός είναι ο τρόπος με τον οποίο χρεώνεται το οικιακό ίντερνετ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Φανταστείτε να πηγαίνατε σε ένα σουβλατζίδικο, στου οποίου τον τιμοκατάλαγο ο μαγαζάτορας έχει γράψει «15 ευρώ τα (έως) 8 σουβλάκια». Φανταστείτε να παραγγέλνατε, να πληρώνατε τα 15 ευρώ αλλά να παίρνατε μόνο δύο σουβλάκια. Φανταστείτε τον σουβλατζή να σας λέει ότι εσείς δεν μπορείτε να πάρετε πάνω από δύο σουβλάκια και ότι δεν σας εξαπάτησε αφού το «έως» αναγράφεται ευκρινώς στον τιμοκατάλογο και δεν τον δεσμεύει παρά μόνο στο ότι δεν θα σας δώσει πάνω από 8.
Αν ένας σουβλατζής δούλευε έτσι, θα έμενε χωρίς δουλειά μετά από λίγες ώρες, αλλά τι θα γινόταν αν όλοι οι σουβλατζήδες ακολουθούσαν τον ίδιο τρόπο τιμολόγησης; Τι θα συνέβαινε αν σε όλα τα σουβλατζίδικα τα ευρώ που θα πληρώνατε θα ήταν συγκεκριμένα αλλά τα σουβλάκια που θα τρώγατε όχι;
Είμαι σίγουρος ότι δεν μπορείτε να φανταστείτε μια τέτοια πραγματικότητα και ότι σας φαίνεται ακραία και παλαβή, πράγμα που ομολογώ πως βρίσκω πολύ περίεργο αφού αυτή είναι η πραγματικότητα του οικιακού ίντερνετ. Οι πάροχοι σας χρεώνουν συγκεκριμένο ποσό για ταχύτητες που μόνο συγκεκριμένες δεν είναι και που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, κανένας από τους οποίους δεν έχει να κάνει με εσάς. Δηλαδή σας πουλούν ταχύτητες «έως» κάποια ΜΒ χωρίς να βάζουν αυτό το «έως» και στα ευρώ που σας χρεώνουν. Η τακτική τους γίνεται ακόμα πιο παλαβή αν σκεφτεί κανείς ότι οι πάροχοι έχουν τη δυνατότητα από πριν να γνωρίζουν την ταχύτητα που θα έχει το ίντερνετ στο σπίτι σας και ποτέ δεν έρχονται προ εκπλήξεως. Με λίγα λόγια ξέρουν ότι π.χ. στο σπίτι του Θανάση η ταχύτητα του ίντερνετ δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 15 Mbps και παρ’ όλα αυτά χρεώνουν τον φουκαρά τον Θανάση για έως 24 ή 30 ή 50. Κι επειδή η τακτική αυτή ακολουθείται από όλες τις εταιρείες, όποια κι αν διαλέξει ο Θανάσης θα πληρώνει μια ταχύτητα που δεν θα φτάσει ποτέ.
Αυτή η παλαβομάρα (κάποιοι θα χρησιμοποιούσαν και άλλες, κάπως σκληρότερες, λέξεις) δεν είναι ελληνική πατέντα. Όμως σε μια χώρα η παλαβομάρα (ή όπως αλλιώς αποφασίσουμε να την πούμε) δεν είναι πια ανεκτή και επειδή αυτή η χώρα είναι η σημαντικότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ πιθανόν να πάψει να είναι ανεκτή και αλλού.
Στη Γερμανία λοιπόν, εδώ και περίπου μια εβδομάδα, στον νόμο για τις τηλεπικοινωνίες ενσωματώθηκε μια τροπολογία σύμφωνα με την οποία εάν η ταχύτητα της σύνδεσης ενός χρήστη δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν που υπόσχεται ο πάροχος με το «έως», τότε ο καταναλωτής θα πληρώνει λιγότερα. Για να δικαιούται την έκπτωση θα πρέπει οι ταχύτητες να είναι κάτω του 90% της υποσχόμενης και η μείωση θα είναι αναλογική της διαφοράς της πραγματικότητας από την υπόσχεση. Για να το πω με παράδειγμα: Αν έχετε συμφωνήσει να πληρώνετε 30 ευρώ τον μήνα για σύνδεση «έως 50 Μbps» και η ταχύτητά σας δεν ξεπερνά τα 25 Mbps, τότε μπορεί να πληρώνετε κάνα 15άρι.
Βέβαια αυτά στη Γερμανία, όπου η (έστω και καθυστερημένη) προστασία του καταναλωτή δεν είναι ένα καλό χωρατό για να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα στα οικογενειακά τραπέζια. Στην Ελλάδα θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε την υπόσχεση του παρόχου ακόμα κι αν δεν έχει τη δυνατότητα να την τηρήσει και παρότι ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να την τηρήσει. Έτσι. Γιατί μπορεί. Και μπράβο του.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
