Ένας ομοιοπαθητικός γιατρός πριν μερικά χρόνια μου είπε ότι έχω «έντονο άγχος ταξιδίου». Κανένα τέτοιο άγχος δεν είχα επί πολλές δεκαετίες που πήγαινα από δω κι από κει για ψύλλου πήδημα ή και χωρίς αυτό – στα ‘80ς και ‘90ς τα δωρεάν ταξίδια για τους δημοσιογράφους των περιοδικών ήτανε πέντε τον παρά, όρεξη να είχες. Και μάλλον είχα πολλή όρεξη γιατί γύρισα το μισό κόσμο, πάντα ξεχνώντας κάτι απαραίτητο να πάρω μαζί μου, και πάντα καταφέρνοντας να επιβιώσω στο μακρινό μέρος χωρίς το απαραίτητο.
Αλλά πέρασε καιρός από τότε. Για διάφορους πρακτικούς λόγους, τα τελευταία 17 χρόνια δεν έχω καμία όρεξη να πάω πουθενά, εκτός από τους στάνταρ καλοκαιρινούς προορισμούς ιδιαίτερης πατρίδας (Καβάλα-Θάσος). Προέκυψε τώρα ένα μεγάλο ταξίδι: στον Καναδά! Στον οποίον τελευταία φορά πήγα στα ‘80ς, δηλαδή πριν σαράντα ολόκληρα χρόνια, και βάλε. Πότε-πότε στη διάρκεια αυτών των σαράντα+ χρόνων, έψαχνα στη Γουκιπίντια εικόνες του Τορόντο, το οποίο παίζει σε ένα παλιότερο βιβλίο μου («Ευτυχία») ως πατρίδα μίας από τις ηρωίδες. Τις έψαχνα και στο άσχετο τις εικόνες, όπως ψάχνω για άλλες χώρες στις οποίες έχω ή δεν έχω πάει, από αγάπη για την Γεωγραφία ή και από αναβλητικότητα (=για να μην κάνω κάποια συγκεκριμένη δουλειά με συγκεκριμένο ντεντλάιν).
Το ταξίδι στο Τορόντο άρχισα να το παλεύω μέσα στο μυαλό μου περίπου ένα μήνα πριν την αναχώρηση: κατ’ αρχήν για να βρεθούν οι πιο οικονομικές πτήσεις που να μην είναι κάργκο, (παρόλο που είναι δώρο το ταξίδι), μη τυχόν καταλήξω σε ενδιάμεσο αεροδρόμιο-σταθμό στο οποίο χάνεις 100% τη βαλίτσα σου, την ψυχραιμία σου και την κονέκτινγκ φλάιτ. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τη βαλίτσα την ίδια, και πόσα πράγματα μπορώ/πρέπει να πάρω σε κάρυ-ον, δηλαδή «αποσκευή καμπίνας», χωρίς να είναι το μισό σπίτι. Μετά ηρέμησα μερικές μέρες επειδή είχα εξωτερικές εργασίες, διάλεξα αποσκευίτσα όμως, και συνέχισα από κει που είχα μείνει όσον αφορά το μισό σπίτι, σόρι, τα πράγματα.
Όσο πλησιάζουν οι μέρες της αναχώρησης, τόσο πιο έντονο, και πιο του τρελού, γίνεται το «άγχος ταξιδίου». Προχθές στις τρεις το πρωί έβγαλα διάφορα πράγματα πάνω στο κρεβάτι μου και με τη μέθοδο της προσθαφαίρεσης κατέληξα σε αυτό που οι τεχνοκράτες λένε «γκαρνταρόμπα-κάψουλα», δηλαδή άρατα μάρατα, με δυο-τρία θερμοφάν επειδή δε θυμάμαι πώς είναι ο καιρός στο Τορόντο το Μάιο – βρέχει, έχει τρομερή υγρασία και βλάστηση, που δεν σε νοιάζει απλώς είναι ωραίο να ανθίζουν όλα, αλλά φοράς πουκάμισα ή πουλοβεράκια; Μήπως και τα δύο εναλλάξ; Μποτάκια και αθλητικά; Το πλυντήριο-στεγνωτήριο βρίσκεται σε άλλο κτίριο, μήπως ξεμείνω από βρακιά, να πάρω καμιά τριανταριά γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς; Μήπως βρω μια μεγαλύτερη αποσκευή καμπίνας, που να χωράει άξιουαλυ στην καμπίνα;
Χθες στις πέντε το πρωί αναρωτήθηκα πώς να είναι το αεροδρόμιο στο Τορόντο, και το γκουγκλάρισα: καμία σχέση με αυτό που θυμόμουν, που δεν το θυμόμουν έτσι κι αλλιώς, ούτε καν ότι λέγεται «Πήρσον»! Ένα λεωφορείο που πάει από το αεροδρόμιο στον κεντρικό σταθμό, υπάρχει; Ή δεν υπήρξε ποτέ; Να το φαντάστηκα, να πήγα από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης με τραίνο ή με τα πόδια; Όλα αυτά τα βρίσκεις στο Γκουγκλ εύκολα πια αλλά - Το λαπτοπ μου ψόφησε ξαφνικά, πάνω στο τρελό άγχος ταξιδίου. Το πάλεψα ώρες αλλά δεν άνοιγε με τίποτα, και δεν έχεις ΠΙΟ καταστροφή. Περίμενα με αγωνία να ξημερώσει για να στείλω μηνύματα στον τεχνικό με πολλά θαυμαστικά μετά το ΕΠΕΙΓΟΝ!!!!!!!!!!!!!!!!! Για να καταλάβει ότι είναι επείγον. Ήρθε το μεσημέρι, ευτυχώς, και τακτοποίησε το λαπτοπ με ένα εικοσάρικο, οπότε ηρέμησα.
Σχετικά. Γιατί αμέσως μετά, εντελώς τυχαία, βρήκα μια μικρή διαρροή. Και έστειλα αντίστοιχο μήνυμα στον υδραυλικό με πιο πολλά θαυμαστικά. Ήρθε σήμερα, διαπίστωσε ότι όντως έχω διαρροή ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ γιατί το τσιμέντο σε ένα σημείο που ήταν άσπρο τώρα είναι γκρι σκούρο άρα υγρό, αλλά επειδή θα λείψω, δεν προλαβαίνει να το ψάξει ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ, κι απλώς να κλείσω τον γενικό του νερού ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ, μη γίνει καμία καταστροφή.
Πριν από κάθε ταξίδι, ακόμα και το πιο κοντινό, σημειώνω σε μπλοκάκι στο κομοδίνο τι να μην ξεχάσω – φορτιστές, γυαλιά, κάρτες, φακούς επαφής κλπ. Ο κατάλογος αυτή τη φορά γίνεται όλο και μακρύτερος, με συνεχείς προσθήκες (όχι αφαιρέσεις πια), λες και πάω στην Κίνα… που δεν το λες και κοντά, αλλά – Τορόντο; Που τόσο ωραία το έχω περιγράψει στην «Ευτυχία»; Ψάχνω το βιβλίο για να διαβάσω το σχετικό κεφάλαιο, μπας και φωτιστώ, αλλά δεν το βρίσκω πουθενά, κι άντε να θυμηθώ τι είχα γράψει, ή τι ξέρω για το Τορόντο. Τίποτα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Και δεν έχω μίνι οδοντόκρεμα, από αυτές που μου δίνει δώρο ο οδοντογιατρός μου. Στον οποίο δεν πήγα να βγάλω το δόντι που με ενοχλεί, κι ελπίζω να μην με ενοχλήσει εκεί στα ξένα, που ένα δόντι κοστίζει όσο ένα δυάρι στο Κολωνάκι.
Για πολλά χρόνια, κοιμόμουν εύκολα στα αεροπλάνα, τραίνα, λεωφορεία και αυτοκίνητα. Αλλά αυτό ήταν πριν από επίσης πολλά χρόνια. Τις εποχές που το μόνο απαραίτητο-απαραίτητο ήταν ένα διαβατήριο (το οποίο δεν τσέκαρα εκατόν είκοσι φορές να δω αν έχει λήξει). Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει από τότε: ενώ είμαι ο ίδιος άνθρωπος κατά βάθος… ως συμπεριφορά, είμαι μία άλλη. Την συμπαθώ κι αυτήν την άλλη, απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί αναρωτιέται, στα μαύρα χαράματα, ένα βράδυ πριν την πτήση της, αν θα χρειαστεί σαγιονάρες στο εξωτικό Τορόντο, αν πρέπει να γράψει στον φίλο του φίλου της του Γιάννη που ζει στο Τορόντο, ή αν πρέπει να τηλεφωνήσει στον άλλο φίλο της που ζει στο Βανκούβερ (4.361,9 χιλιόμετρα, ή 3.358,27 χιλιόμετρα σύμφωνα με άλλο σαιτ, 40 ώρες δρόμος, τραίνα από 540,87 ευ, που δεν πρόκειται να πάω αλλά το γκουγκλάρω στο καταραμένο κινητό μου). Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η άλλη, που είμαι και εγώ εδώ που τα λέμε, γιατί έχει σφίξιμο στο στομάχι, ψιλό κόψιμο και μια ανησυχία μη τυχόν λήξει το διαβατήριό της πριν την ημερομηνία που γράφει απάνω (2033). Γιατί γκουγκλάρει την Πρεσβεία της Ελλάδας, που πουλάνε αθλητικά παπούτσια και ποιες μέρες βρέχει, άρα δεν θα μπορεί να πάει να βάλει πλυντήριο στο διπλανό κτίριο, στο Τορόντο λέμε.
Και όλα αυτά τα γράφω επειδή δεν πρόκειται να κοιμηθώ καθόλου, άρα ας ελπίσουμε ότι θα ξεραθώ μέσα στο αεροπλάνο, κι ότι εσείς που διαβάζετε τρέχετε πεταχτοί σαν πεταλουδίτσες στις υπερατλαντικές πτήσεις σας, με ένα κομψό σακίδιο στον ώμο και όχι με το διαβατήριο στα δόντια…
29°
