Ιρλανδική εξοχή χωρίς φίλτρα: Γουίκλοου, Άρκλοου και οι πράσινοι παράδεισοι
Αν αναρωτιέστε που πάω και τα βρίσκω αυτά τα μέρη, ίσως είναι επειδή δεν έχετε οικογένεια ή αγαπημένα άτομα απλωμένα από δω κι από κει…
Το Γουίκλου Κάουντυ βρίσκεται καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα μακριά από το Δουβλίνο και είναι γνωστό ως «ο κήπος της Ιρλανδίας» - επειδή είναι τόσο κατά-ανθισμένο και κατά-κατά-πράσινο μέρος που πρασινίζει το μάτι σου λες και είσαι η Έλφαμπα η πράσινη μάγισσα από το «Γουίκτ», την πρόσφατη ταινία-σουξέ. Το Γουίκλοου είναι μια κομητεία, επαρχία, περιοχή της Ιρλανδίας βορειοανατολικά του Δουβλίνου, ντιπ άγνωστη, γιατί όλος ο κόσμος πάει στο Δουβλίνο όταν επισκέπτεται την Ιρλανδία, αλλά κανείς δεν πάει στο Γουίκλοου... εκτός από μερικές εκατοντάδες Άγγλους, Γερμανούς, Κινέζους και Ιρλανδούς τουρίστες (οι τελευταίοι, πηγαίνουν από τη μία μεριά της χώρας τους στην άλλη, για εσωτερικό τουρισμό).
Η κομητεία έχει 160.000 κατοίκους, πέτρινα γιοφύρια, παλιές εκκλησίες, διατηρητέα κτίρια, μνημεία, πάρα πολλά μονοπάτια περιπάτων, λόφους, βουνά, κοιλάδες, καταρράκτες και ποτάμια, απίστευτα νερά επειδή βρέχει και συνέχεια, την εντυπωσιακά μαύρη Λίμνη Γκίνες, όπως η μπίρα (μαύρη μπίρα Γκίνες, αλλά εδώ την έχουνε σε λίμνη), εκατομμύρια αγελάδες, στρουμπουλά προβατάκια, κήπους και κηπευτικά. Πριν μερικά χρόνια, λέει, άρχισε όλος ο κόσμος να διαφημίζει διεθνώς το ακριβό μοσχαρίσιο κρέας ως «από μοσχάρια που τρώνε μόνο χορτάρι», και οι Γουικλο-ίτες γελούσανε, επειδή ΟΛΑ τα μοσχάρια τους τρώνε μόνο χορτάρι, τόσο άφθονο που είναι το χορτάρι, τους περισσεύει κι όλας. Η κομητεία έχει «την καλύτερη ποιότητα αέρα της Ευρώπης», και το αισθάνεσαι, η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη. Αν έρχεσαι από Αθήνα, καλή ώρα, αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στην κορυφή του Έβερεστ.
Η πόλη Γουίκλοου, πρωτεύουσα της κομητείας, είναι λιμάνι, διάσημο (στην Ιρλανδία) επειδή όταν αποβιβάστηκε ο εθνικός τους άγιος, ο Άγιος Πατρίκιος σε αυτό το σημείο, για την ακρίβεια σε μια μεγάλη παραλία νότια του λιμανιού, ο οπλαρχηγός του μπλέχτηκε σε κάτι μάχες με ντόπιους, άρπαξε κανα-δυο ανάποδες και έχασε τα μπροστινά του δόντια πάνω στην ταραχή. Συνήλθε όμως, και έχτισε μια μεγάλη εκκλησία, που ονομάστηκε «η εκκλησία αυτουνού που δεν έχει δόντια» - αυτό σημαίνει η λέξη «Γουίκλοου» στα Ιρλανδικά. Ή, σύμφωνα με το μύθο. Το λιμάνι πήρε το όνομά του από την εκκλησία. Οι Ιρλανδοί είναι σκληροπυρηνικοί καθολικοί, περήφανοι για τις παραδόσεις, όπως και για τις εκκλησίες τους.
Κάπου στις όχθες του ποταμού Αβόκα έχουν φτιάξει ένα υπέροχο πάρκο-σύμπλεγμα, το «Αβόκα Σέντερ», με καφέ, εστιατόριο, μαγαζί που πουλάει εστέτ πανακρίβογλου τουριστικά είδη, με ατελείωτο κήπο και κάτι τεράστια, αιωνόβια δέντρα. Το πάρκο και ο κήπος είναι τόσο περιποιημένα και υπερ-πράσινα που αισθάνεσαι τον κακόμοιρο τον Εθνικό μας Κήπο να χλομιάζει από αίσθημα κατωτερότητας. Όταν μένεις στην εξοχή της Ιρλανδίας, όλα είναι «μισή ώρα μακριά» με αμάξι, σε τέλειους δρόμους που διασχίζουν τα υπερ-πράσινα, προβατο-αγελαδο-σπαρμένα, πάμπλουτα λιβάδια.
Το Αβόκα Σέντερ είναι ιδανικό για οικογένειες με μικρά παιδιά («Όλοι εδώ κάνουν από εκατό παιδιά» λέει σαρκαστικά ο αδερφός μας, που ζει «εδώ», σε αυτήν την γωνία της Ιρλανδίας, κι ας έχει ένα μόνο παιδί). Τα παιδιά, ξανθά, στρουμπουλά σαν τα προβατάκια και ρόδινα, κυλιούνται στο γρασίδι, χοροπηδούν χαρούμενα κάτω από τα δέντρα και κυνηγούν βατραχάκια – τα οποία είναι προστατευμένο είδος, εννοείται, κανείς δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει.
Eίναι εντυπωσιακό πόσο σέβονται το περιβάλλον οι Ιρλανδοί, πόσο το προστατεύουν: δεν βλέπεις πουθενά σκουπίδια, οι πολίτες κάνουν προσεκτική ανακύκλωση, (κέντρα ανακύκλωσης υπάρχουν σε όλα τα σουπερμάρκετ), τα πάρκα είναι περιποιημένα μέχρι μανικιούρ, τα πεζοδρόμια είναι πεντακάθαρα, σα να μη φτάνει που είναι τεράστια, τα αμάξια σταματάνε σεβαστικά για να περάσουν ποδήλατα και πεζοί. Γενικά τα αμάξια είναι λες και δεν υπάρχουν, αραιά, διακριτικά, αθόρυβα, σαν να είναι άλλου τύπου μηχανοκίνητα, άσχετα με τα βαβουριάρικα και βρωμερά που έχουμε στην Ελλάδα.
Το Δάσος Αβοντέηλ έχει ένα «διάδρομο περιπάτου» ενάμιση χιλιομέτρου, που καταλήγει σε έναν πύργο σαράντα μέτρα ψηλό, «Πύργο Θέας», με καταπληκτική, υπερ-δασωμένη θέα. Σε αυτή την ωραία εξοχή τα χωριά ή και οι πόλεις, που απέχουν μισή ώρα μεταξύ τους από γεννησιμιού τους, συμπληρώνουν το ένα το άλλο – ενώ πχ έχουν όλα Χάι Στρητ, κεντρικό δρόμο με φαρμακείο, βιβλιοχαρτοπωλείο, παμπ, κατάστημα με παιδικά ρούχα και παπούτσια, άλλο κατάστημα με αθλητικά (είδη ορειβασίας και πεζοπορίας), παιχνιδάδικο, κλπ, στο ένα μέρος/χωριό βρίσκεις Ινδικό εστιατόριο, στο άλλο Κινέζικο, για να υπάρχει άνεση. Που υπάρχει, παντού περπατάς λες και είσαι μόνος στον κόσμο, ή έστω μόνος με δύο-τρείς κατάλευκους Ιρλανδούς.
Το σύγχρονο σινεμά-μούλτιπλεξ, όλο γυαλί και ατσάλι όπως Νέα Υόρκη, βρίσκεται στο Άρκλοου, μια γραφική πόλη 13.000 κατοίκων η οποία ιδρύθηκε από τους Βίκινγκς τον 9ο αιώνα. Το Άρκλοου διασχίζεται από τον ποταμό Αβόκα, που εκβάλλει στην Ιρλανδική Θάλασσα, χωρίζοντας την πόλη στα δύο – η μακρύτερη πέτρινη γέφυρα της Ιρλανδίας βρίσκεται εδώ, και είναι διάσημη εκτός από –σωστά μαντέψατε - γραφική.
Όλα είναι πράγματι γραφικά στην Ιρλανδική εξοχή, εκτός από πράσινα, συνέχεια νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στην Πανδώρα, τον (πράσινο) πλανήτη-σκηνικό στα «Άβαταρ», τις ταινίες του Τζέημς Κάμερον. Πού στην ευχή κρύβονται οι Ιρλανδοί από άλλες ταινίες, αυτοί που φωνάζουν, μεθοκοπούν στις παμπ και πιάνονται στα χέρια ή πηγαίνουνε στην Αμερική να γίνουν μπάτσοι; Σίγουρα όχι στην Ιρλανδική εξοχή, ίσως στο Δουβλίνο (ή στην Αμερική), μια και εδώ είναι όλοι οικογενειάρχες με εκατό παιδιά.
Το Νταιβέρσιτυ δεν παίζει καθόλου – στις πέντε-έξη μέρες στο Γουίκλοου γενικότερα, έχω δει δύο Ινδούς και μία Αφρο-Ιρλανδή. Όλοι οι κάτοικοι του Γουίκλοου είναι κατάλευκοι σαν το γιαούρτι, καλοταϊσμένοι και ροδομάγουλοι, τώρα που τους αρπάζει ο Μαγιάτικος ήλιος. Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα συμπληρώνεται από τους ντόπιους ψαράδες που βγάζουν κάθε δύο-τρεις μέρες κάτι καταπληκτικά ψάρια – φάγαμε ένα ψάρι που αποκαλούν «Τζον Ντόρυ» και το Γκούγκλ μεταφράζει «χριστόψαρο», τριπλό σε μπόι από το Ελληνικό χριστόψαρο, κακάσχημο όταν το κοιτάς αλλά πεντανόστιμο, και σόρι για τα επαναλαμβανόμενα σύνθετα επίθετα, τα σκέτα (επίθετα) κάπως μου φαίνονται λειψά στην Πανδώρα, εννοώ στην εξοχική Ιρλανδία.
Το άλλο σοκ σε αυτήν την τόσο εξοχική εξοχή είναι το νερό: παντού τρέχουν ατελείωτα νερά, ρυάκια, ποτάμια, χειμαράκια, χείμαρροι, ενώ βρέχει του σκοτωμού, φριζάρουν μέχρι και τα φρύδια σου. «Το νερό εδώ είναι τζάμπα, δωρεάν, έχουμε πολύ!», μου απαντάνε όταν επισημαίνω ότι δεν είναι σωστό να αφήνεις τη βρύση ανοιχτή, να τρέχει με τρέλα, ενώ πλένεις χαλαρά τα πιάτα…
Έψαξα διάσημους που είναι από το Γουίκλοου αλλά δεν βρήκα, ή δεν τους ξέρω. Η μέρα αυτήν την εποχή (τέλος άνοιξης) κρατάει 18-20 ώρες, ο ουρανός φωτίζει από τις 5.00 το πρωί ενώ ίσα που είχε σκοτεινιάσει κατά τις 3.00. Ο «περίπατος» πλάι στην Ιρλανδική Θάλασσα είναι χαλαρός, γαλήνιος, καμία σχέση με τους άγριους χειμώνες της περιοχής, που τα κύματα καβαλούνε την παραλία μέχρι κι εκατό μέτρα στην στεριά. Ενώ βλέπεις παντού παιδιά, οι έφηβοι είναι εξαφανισμένοι, κι αν κυκλοφορούν κάπου (αλλού), μάλλον είναι σε μερική καταστολή, δεν πετάνε κουτάκια μπίρας, δεν βανδαλίζουν τα άψογα κτίρια, δεν κοπανάνε ο ένας τον άλλον – ή κάθονται στα σπίτια τους, ή βρίσκουν στέκια που δεν τα αγγίζει η γαλήνη του τοπίου. Είναι περίεργο αυτό με τους εξαφανισμένους έφηβους στην εξοχή της Ιρλανδίας.
29°
