H δημοσιογράφος Χριστίνα Πολίτη γράφει για τη δική της Μύκονο
Τη Μύκονο την ερωτεύτηκα στην εφηβεία μου τόσο δυνατά που είχα τον γυαλό της πόστερ στον τοίχο του δωματίου μου. Από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο ζώντας τις πιο σημαντικές σαπουνοπερικές στιγμές της ζωή μου. Το «Πόσα καλοκαίρια» στην περίπτωσή μου ισχύει... Και μεγάλωσα και τα δύο μου παιδιά από μωρά – τον Άλεξ που γεννήθηκε καλοκαίρι τον έφερα κυριολεκτικά μετά από 10 ημέρες στο νησί. Ναι, ήταν υπέροχη η Μύκονος και παραμένει. Διαφορετικά. Γιατί όλοι και όλα αλλάζουν. Εκτός από την ενέργειά της. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας είχα την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ τις ομορφιές του νησιού, τις παραλίες και την ησυχία. Ένα απόγευμα πριν το ηλιοβασίλεμα κατεβαίνοντας από το Remezzo στη Χώρα κατάλαβα πόσο ευτυχισμένη με κάνει αυτό το νησί που γνωρίζω την κάθε γωνία του. Τα στέκια μου αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση, όπως και όλοι αυτοί οι άνθρωποι της μόδας που έρχονται και παρέρχονται... και με έναν μαγικό τρόπο, όσοι πραγματικά δεν ανήκουν, εξαφανίζονται.
Το νησί με τον αέρα και τα βράχια διαθέτει ένα δικό του αυτόματο σύστημα ανακύκλωσης. Απέκτησα πριν πάρα πολλά χρόνια ένα μικρό σπιτάκι στη βόρεια πλευρά για να έχω ησυχία. Τώρα πια λειτουργούν 3-4 beach barsγύρω που μας παίρνουν το κεφάλι, όμως η ζωή δεν εκμοντερνίστηκε στην περιοχή. Κακοί δρόμοι, βυτία για νερό, χάλια ίντερνετ και σταυροκοπήματα κάθε φορά που κόβεται το ρεύμα γιατί έχω βάλει γεννήτρια. Παρόλα αυτά τα παιδιά φοράνε βραχιολάκια «Mykonos fucks Ibiza». Φέτος ως διά μαγείας έπεσε σύρμα και επιβλήθηκε κάποια τάξη. Ειδικά στην ηχορρύπανση που υποβιβάζει επικίνδυνα τη ζωή της Μυκόνου και διώχνει τον καλό κόσμο που δεν τη βλέπει σαν ένα one night stand φτηνιάρικου σε συμπεριφορά ξεσαλώματος. Τα μέσα ασχολούνται με τη Μύκονο γιατί πουλάει. Δεν κοιτάνε τα χάλια στο κέντρο της Αθήνας π.χ. ή την εγκατάλειψη της πολύτιμης Δήλου.
Κάθε χρόνο μου αρέσουν διαφορετικά μέρη – λατρεύω την αισθητική και την ησυχία του Soho Roc House. Tις βουτιές από την εξέδρα στα κρυστάλλινα νερά του Paradise και τις βόλτες με καταμαράν στη Δήλο και στα Ρήνεια. Η Δήλος είναι αξεπέραστη εμπειρία, η Μύκονος του τότε. Οι ξένοι επενδυτές που έφεραν την bohochic αισθητική του νησιού στο Soho Roc House και στον Scorpios, έχουν πιάσει το νόημα γι’ αυτό και αποτελούν destination για καλό κόσμο. Και όταν λέμε καλό κόσμο δεν εννοούμε πλούσιους καταναλωτές υπερμάγκνουμ ποτών που διασκεδάζουν σε καμπαρέ. To περασμένο καλοκαίρι στο Soho Roc House πίναμε picantes με τον Daniel Kaluya και τη σύντροφό του χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κάνενας παπαράτσι. Χαμηλή ωραία μουσική και εξαιρετικό φιλικό σέρβις.
Δεν κάθομαι πια ώρες στην παραλία. Μια βουτιά μου φτάνει. Έτσι, όταν δεν έχει αέρα, κολυμπάω στη Φτελιά ή συναντώ παρέες στο Αγράρι ή στην Ελιά που δεν σου παίρνουν το κεφάλι στις ομπρέλες. Το βράδυ τρώω συχνά στην Άνω Μερά. Aγαπώ όλα τα μέρη εκεί ανεξαιρέτως. Στη Χώρα λατρεύω την Cantina Jackie O, με την ντόσα του Πέσκια και την ανυπέρβλητη θέα. Οι ιδιοκτήτες, Μιχάλης και Κάρστεν, έχουν μεγαλουργήσει στο νησί με καλαίσθητα μαγαζιά – και bonus για τον δημότη μεταποίηση των δημόσιων wc. Μου αρέσει πολύ περισσότερο το καινούργιο Κατρίνς στο παλιό ξενοδοχείο Καρμπονάκι. (Η «πασαρέλα» με τα τραπεζάκια στο στενό ήταν υπέροχη στα 80s...) Τώρα απολαμβάνεις τις ίδιες γεύσεις σε αναπαυτικές βεράντες. Ο χώρος του κινηματογράφου Μαντώ, άλλη όαση επίσης. Ακόμα και για σουβλάκι. Για να θυμηθώ τα 90s πηγαίνω στη Roca του Μίμη. Φέρνει ψάρι τεράστιο με Ρέμο soundrack και αν είσαι τυχερός ιταλικά σουξέ 70s. Το Noema είναι υπέροχο αλλά έχει αυτή την κατατονική μουσική που μου δίνει λίγο στα νεύρα. Γι’ αυτό και τις Κυριακές μού αρέσει ο Scorpios, γιατί έχει πάρτι και αν πετύχεις και djs σαν τον Βερολινέζο Adam Port είναι ό,τι καλύτερο. Φέτος έχει και παγώνια που φωνάζουν πιο δυνατά από τη μουσική.
Δεν έχω budget για υπερακριβά δείπνα. Και να είχα το θεωρώ μεγάλη κοροϊδία. Αν θέλω λοιπόν «καλό» πάω στο Νοbu Matsuhisa, στο Belvedere, το κλασικό το παλιό, κατά προτίμηση παρέα με την Τζίνα, τη γυναίκα του Mηνά που διατηρεί και απογειώνει κάθε χρόνο το περίφημο αυτό brand (Minas) που ταυτίζεται απόλυτα με τη Μύκονο. Επίσης, δεν χάνω ποτέ τα γενέθλια του dj producer David Morales, τον Αύγουστο Cavo Paradiso. Ούτε τη συναυλία της Άννας Βίσση στο Jackie O Beach. Αγαπημένη ώρα το ηλιοβασίλεμα στο Jackie O στη Χώρα ή στο Jackie O Beach με την αγαπημένη μου drag queen Alyssa Vandelle από το Bristol, που ντύνεται περισσότερο σαν ηρωίδα του Disney και πρόσφατα φωτογραφήθηκε και με τον Μat Damon, που πήγε εκεί να διασκεδάσει με τους καλλονούς αδελφούς Hemsworth. Γιατί όλοι τη Μύκονο ξέρουν και από τη Μύκονο περνάνε. Και είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου ακούω κόσμο να φωνάζει με χαρά όταν ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου. Kι επειδή ακούω συνέχεια το «σαν τη Μύκονο» ή «κοντά στη Μύκονο»...σαν τη Μύκονο καμιά!
