Η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, γράφει για τις δικές της Σπέτσες.
Σπέτσες. Το όμορφο νησί χωρίς καμία αισθητική παρασπονδία. Το νησί των πεζών, των παιδιών και των εφήβων. Το νησί που περνούσα κάθε χρόνο μεγάλο μέρος του καλοκαιριού, είτε με γονείς, είτε μετέπειτα με τους πιο κοντινούς μου φίλους. Οι γονείς μου ήταν ήδη 18 χρόνια μαζί, όταν γεννήθηκα εγώ. Σαν αποτέλεσμα τα παιδιά των φίλων τους ήταν πολύ μεγαλύτερα από μένα. Οπότε, αρχικά οι Σπέτσες με γονείς, σήμαιναν βαρετές ατελείωτες συζητήσεις στο τραπέζι των μεγάλων και ενίοτε κανένα παγωτό και θερινό σινεμά.
Μεγαλώνοντας ήμουν πιο τυχερή. Η θεία μου μας παραχωρούσε κάθε καλοκαίρι το εξοχικό τους στο Πηγάδι του Σταυρού. Η μητέρα μου έπαιρνε εμένα αλλά και έξι αγαπημένες συμμαθήτριές μου και περνούσαμε ένα γεμάτο 10ήμερο. Μπάνια, παρέες, μυστικά, προετοιμασίες, πρώτοι έρωτες, γερές φιλίες που κρατώ μέχρι σήμερα. Τι κάναμε λοιπόν; Μπάνιο στην Αγ. Μαρίνα, στη Ζογεριά και αν ήμασταν τυχερές και βρίσκαμε κάποιο πλεούμενο, στη Χηνίτσα ή την Κορακιά απέναντι. Απόγευμα στο Ρούσο στην Ντάπια. Όχι για βάφλα –κάναμε τότε τις κομψές– αλλά για καφέ. Εφηβεία. Πρώτοι, κρυφοί καφέδες και πρώτα, κρυφά ποτά. Σούρουπο: Πίτσα στην πλατεία του ρολογιού, Σιώρας ή Ορλώφ για βραδινό και μετά υπομονή για τον χρόνο που πρέπει να περάσει για να αρχίσουμε να κινούμαστε προς το παλιό λιμάνι. Μικρότερες πηγαίναμε στο Ραντεβού. Μεγαλώνοντας, και κατανοώντας βαθύτερα την αξία της κουβέντας, μετακομίσαμε στο διπλανό μπαρ – το Σπέτσα. Καταλήγαμε πάντα στο Παλιό Λιμάνι. Αρχικά στην Brachera, μετά στο Figaro, έπειτα στο Kαΐκι. Πλέον στο κρεβάτι μας. Μεγάλη η κούραση και ακόμα μεγαλύτερη η ανακούφιση. Να είσαι στο νησί, τα πόδια σου να σου φτάνουν για όλες τις αποστάσεις και τα μάτια σου να ξεκουράζονται από την ομορφιά και την αισθητική ομοιογένεια.
Περάσαμε σε άλλη γενιά. Τώρα πια, το σπίτι της θείας που φιλοξενούσε τα 7 κορίτσια μαζί με τους έρωτες, τις εξόδους, τις απλοϊκές αλλά και τόσο βασανιστικές σκέψεις τους, φιλοξενεί την επόμενη γενιά. Τώρα που ο ελεύθερος χρόνος είναι πλέον λιγοστός, περιμένω πώς και πώς τις φωτογραφίες από τα ανίψια μου. Τον Λέοντα δίπλα στον αμαξά να παρατηρεί τα πάντα με τα πελώρια μάτια του, και την όμορφη Ελένη, φορτωμένη το ποδήλατο, να ακολουθεί από πίσω. Παγωτά, βουτιές, βόλτες, ποδήλατα και πάλι από την αρχή.
*Η Δόμνα Μιχαηλίδου είναι υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
