Η Σίφνος είναι το λιμάνι μου, είναι ο λόγος που το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε. Είναι η παιδική μου ηλικία, είναι η οικογένειά μου, οι παρέες μου που κρατούν στο χρόνο.
Σίφνος: Η Άννα Μαρία Βέλλη γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Όταν με ρωτάνε για τη Σίφνο, αν «είναι ωραίο νησί», αν «αξίζει να την επισκεφθείς», αποφεύγω να απαντήσω γιατί γνωρίζω πως δεν θα είμαι αντικειμενική. Τώρα όμως θα σου πω «τι είναι η Σίφνος για μένα». Και μέσα σ’ αυτή την υποκειμενικότητα θα σου μιλήσω για τη Σίφνο που αγαπώ. Η Σίφνος είναι το λιμάνι μου, είναι ο λόγος που το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε. Είναι η παιδική μου ηλικία, είναι η οικογένειά μου, οι παρέες μου που κρατούν στο χρόνο. Είναι τα ρεβύθια και οι ρεβυθοκεφτέδες, τα πανηγύρια της και τα «ποιητικά»* της, οι βουτιές στους Επταμάρτυρες και η Πέρα πάντα στις Καμάρες. Οι βόλτες στο Στενό το βράδυ για ποτό περιμένοντας να δεις την ανατολή του ηλίου από την Απολλωνία και να μάθεις πως τελικά υπάρχουν πολύ περισσότερα χρώματα στον κόσμο από όσα πίστευες.
Είναι και η Χρυσοπηγή, η πιο ξακουστή εκκλησία του νησιού, που ακριβώς από πίσω της μπορείς να καθίσεις και να χαζεύεις για ώρες το απέραντο πέλαγος μαθαίνοντας όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Είναι ο προφήτης Ηλίας, το πιο ψηλό σημείο του νησιού, που θα σου φανερώσει όλη τη μαγεία της. Είναι οι ιστορίες που θα σου πουν οι «παππούδες» της. Τα αμυγδαλωτά της, η μυζήθρα της κι όλη αυτή η κουζίνα της που δεν θα βρεις αλλού και πάντα θα σου θυμίζει «το σπίτι σου στο χωριό». Το Κάστρο, που θα σε ταξιδέψει σε άλλη εποχή και θα χαθείς στα στενά του κοιτώντας πάντα τον πεντακάθαρο ουρανό.
Είναι τέλος και αυτό το ξόρκι της που όσο μακριά και αν φύγω πάντα θα με πείθει να επιστρέψω. Μέσα σε όλο αυτό το χάος της σκέψης μου ελπίζω να καταφέρεις να δεις ό,τι βλέπω και εγώ. Τα λέμε στη Σίφνο, λοιπόν.
15°
