Έφαγε το σοκολατάκι της και κράτησε το περιτύλιγμα στα δάχτυλά της παρά την πρόθεσή του να το πάρει και να το πετάξει. «Δικό μου», του είπε και το έκλεισε στην παλάμη της. Άρχισε να το παίζει αλλάζοντάς του σχήματα. Πότε το έκανε να μοιάζει με ρόμβο, πότε με καρδιά απ’ αυτές με τον αλλόκοτο ρυθμό. Κάποτε το δίπλωσε με τρόπο τέτοιο που να φαίνεται μόνο το brand του προϊόντος και το κόλλησε στο μέτωπό της.
«Είσαι η σοκολάτα μου;», της είπε.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι οτιδήποτε δικό σου», του απάντησε.
Οι ώρες περνούσαν με τα σοκολατάκια να λιγοστεύουν και κάποια στιγμή να τελειώνουν. Τα παιχνίδια της Λίζας με τα περιτυλίγματα, έπρεπε να δώσουν τη θέση τους στα παιχνίδια των ενηλίκων. Αυτά που παίζονται χωρίς περιτυλίγματα.
«Δικό μου», του ψιθύρισε σχεδόν με την ανάσα της στο ύψος του λαιμού του. Κάτι πήγε να πει αυτός μα δεν τον άφησε. Με το δάχτυλό της του σφράγισε τα χείλη. «Δικό μου», επαναλάμβανε πέφτοντας χαμηλά… πολύ… όλο και πιο χαμηλά. Ήταν η νύχτα που θα γνωρίζονταν δια της αφής. Ως το ξημέρωμα αυτός δοκίμαζε τα δάχτυλά του σε κάθε πιθανό σημείο του κορμιού της. Φορές το άγγιγμα του έπεφτε πάνω της βαρύ σαν σημαία απ’ αυτές που βάζουν στους νέους τόπους οι εξερευνητές. Σημαία κατάκτησης.
Η Λίζα απρόθυμη να του παραχωρήσει οποιαδήποτε κτήση, ψιθύριζε ξανά και ξανά «Δικό μου», παραδομένη και αντιφατική. Όταν πια δεν άντεξε και μέσα σε πνιχτά βογγητά του ψέλλισε «Δικό σου μωράκι μου», εκείνος έβγαλε από την τσέπη του το πιο τελευταίο από τα τελευταία σοκολατάκια, το ξετύλιξε και της το έβαλε στο στόμα. Ο ουρανίσκος της ευγνώμων…
21°
