Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
«Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα/ μες το μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας». Στο «Αεροδρόμιο Μίκρας» του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, το θολό και χάρη έχει. Η ομίχλη δοξάζεται, πηχτή, βαριά, σαν τη σημερινή, ομίχλη μετά βροχής. Προσοχή, βγήκε το Θεσσαλονικόμετρο.
Δεν είσαι βέρος Θεσσαλονικιός αν δεν σε φτιάχνουν η βροχή και η ομίχλη κάθε που ραίνουν την πόλη, μέρες σαν και τη σημερινή ας πούμε. Και απέναντι από την προκυμαία, Περαία, Μίκρα, Όλυμπος, Χαλάστρες και τα όμορα της ακτογραμμής βοούν ειρωνικά. Και σε χλευάζουν. Πως (play it again, Sam) δεν είσαι βέρος Θεσσαλονικιός αν, στην περίπτωση που το γκρίζο υποτροπιάζει, εσύ, αντί να απολαμβάνεις τη συνθήκη και να φτιάχνεσαι, δυσθυμείς και καταριέσαι την πόλη για τα έτσι της.
«Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί το ελαφρύ σου πέρασμα στη φλέβα/ Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα…» γράφει στο «Καμιά αφίσα ή τοίχος» ο Ασλάνογλου και το τσιρ τσιρ, όπως χαϊδευτικά αποκαλούμε τη φάση εδώ πάνω (shower και spray τη βάφτισαν αντιστοίχως στο Μάντσεστερ, τη Θεσσαλονίκη της Αγγλίας), μουλιάζει τις αφίσες και τους τοίχους σε Φιλίππου, Κασσάνδρου, Αγίου Δημητρίου και ροζ παγκάκι απέναντι από το Ypsilon, οδός Εδέσσης, Λαδάδικα, ενταύθα.
«Βροχή/ μουσικές φωνές μέσα στο σκοτάδι» γράφει στο ομώνυμο αυτός που ποτέ του δεν έβαζε τελείες στο τέλος των ποιημάτων του. Ίσως γιατί (υποθέσεις κάνω), ως βέρος Θεσσαλονικιός ο Ασλάνογλου εξοικειώθηκε με την ιδέα της μακρόπνοης βροχής. Θα συνεχίσει, όπως προβλέπει η μετεό να μας πηγαίνει σερί γαλότσα τις επόμενες μέρες, με μαχαιροβγάλτρα υγρασία να ξεκοιλιάζει μέσες και αυχένες. Τι να κάνουμε; Αν θέλεις να επιβιώσεις, πρέπει να μάθεις να απολαμβάνεις το υδατογράφημα. Αλλιώς ποτέ δεν θα σε συνταράξει η μυσταγωγική ψυχολογία που γεννιέται στην πόλη κάθε χειμώνα.
Εκτός από μπετά, αγάλματα, εκκλησίες και μνημεία ιστορικά διάφορα, η Θεσσαλονίκη είναι φτιαγμένη και από νερό. Και από ομίχλη. Και από κρύο. Και τέτοιες μέρες που οι σταγόνες μουλιάζουν την Ιασωνίδου και η πάχνη εξαφανίζει κομμάτια ολόκληρα από τα ψηλά της Άνω Πόλης, το μεγαλείο της Θεσσαλονίκης (τι βίτσιο!) κατ’ εμέ απογειώνεται: Τα αρχαία στον σταθμό Αγίας Σοφίας, οι γερανοί στο λιμάνι, οι περαστικοί στην Αριστοτέλους, τα ψάρια, τα τυριά και τα εδώδιμα αποικιακά στο Καπάνι, άνθρωποι και είδη τυλιγμένα από το καιρικό σελοφάν, με φτιάχνουν. Υπέροχη είναι η αίσθηση να περπατάς με γαλότσες και να ποδοπατάς τη λασπουριά της Καμάρας, με λίγο ακόμα Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου της «Μαλαματένιας Βροχής» στα χείλη: «Ο δρόμος δεν μιλά, δεν ταξιδεύει, στη στάσιμη ώρα αγαπώ τα παιδιά με μάτια από καθρέφτες».
