Χαβανέζικα βράδια: Η Ελένη Σταματούκου στέλνει ανταπόκριση από τη Νέα Υόρκη
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Καθόμαστε πάνω σε μια ταράτσα κάπου στο Brooklyn. Πίνουμε σε κάτι πολύχρωμα χάρτινα χαβανέζικα ποτήρια λευκό ρούμι με χυμό ανανά. Από κάτω μας ο κόσμος ολόκληρος. Σπίτια με αυλές και ανθρώπινες ζωές. Κάνει αφόρητη ζέστη. Τα ρούχα μας από την υγρασία και την υψηλή θερμοκρασία κολλάνε πάνω στο σώμα μας. 37 βαθμούς Κελσίου, 91 Φαρενάιτ γράφει η οθόνη του κινητού μου. Ένας από τους καλεσμένους πιάνει το λάστιχο με το νερό, για λίγο πιστεύω ότι θα το κατευθύνει προς τα πάνω μας, αλλά δυστυχώς κάτι τον σταματά. Είναι αρκετά αργά για τόσες αναστολές. Μονάχα συστολές με μεγάλες δόσεις απόλυτης ελευθερίας, κάπως έτσι είναι οι άνθρωποι εδώ.
Κατεβαίνουμε μια απότομη σιδερένια μαύρη σκάλα, που τη διαπερνούν κίτρινα λαμπάκια που φωτίζουν την επιστροφή προς τα ενδότερα του σπιτιού. Όλοι διασκορπιζόμαστε στο χώρο. Άλλοι χορεύουν και άλλοι σχηματίζουν μικρά πηγαδάκια συζητώντας για τη ζωή, για τη δουλειά για τη Νέα Υόρκη. Εδώ οι άνθρωποι σου πιάνουν κουβέντα, στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ, στο μικρό καφέ της γειτονιάς. Σου μιλάνε για τη ζωή τους, για τις διακοπές στην Ελλάδα και το αγαπημένο τους φαγητό, για το πόσο μισούν τον Τραμπ και για τις εκλογές το 2020. Σου προτείνουν να σου γνωρίσουν το αφεντικό τους, τους φίλους τους, ανταλλάσσετε τηλέφωνα και μετά απλά χανόσαστε. Όλα γίνονται αναπάντεχα και σε γρήγορο ρυθμό. Τόση αμεσότητα και μετά τόση απόσταση, και μοναξιά που μεταφράζεται σε ατελείωτες ώρες αναμονής στο σακατεμένο και βρώμικο μετρό της πόλης. «Σε ποια περιοχή μένεις;», είναι μια από τις πρώτες ερωτήσεις που θα σου κάνουν εδώ. «Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στη Νέα Υόρκη. Ξέρω την πόλη από την καλή και από την ανάποδη. Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι μοναχικοί, απλά είναι ανταγωνιστικοί. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Όλοι τρέχουν για μια καλύτερη καριέρα, για ένα καλύτερο σπίτι και αυτοκίνητο», μας λέει ένας από τους καλεσμένους.
Πάντα ύστερα από τέτοιες συζητήσεις φέρνω στο νου μου τα λόγια του Χατζιδάκι: «Και πρώτα απ’ όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;» Ίσως μεγαλώνοντας στα μεγάλα άντα, όταν έχεις καταφέρει και έχεις συμφιλιωθεί με τις «κοινωνικές» αποτυχίες, αλλά επί της ουσίας επιτυχίες σου, αφήνεσαι στη ζωή, μένεις κοντά στη θάλασσα ή την αναζητάς τα Σαββατοκύριακα, διαβάζεις περισσότερα βιβλία, αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου και στους ανθρώπους που αγαπάς και έτσι απλά, σχεδόν φυσικά δεν τρέχεις πια.
