Μια συναυλία που θα χαθεί. Ένα άλλο καλοκαίρι, μια θάλασσα και ένα νησί. Ο Ν. στο τηλέφωνο σοβαρός, μου έλεγε για σχέδια οργανωμένα, για τα συν και τα πλην, για την Κρίση και όλα αυτά που μας πήρε και στέρησε μέσα στα 10 αυτά χρόνια. Η φωνή του Ν. είναι καθησυχαστική, μέσα στον ανήσυχο αυτό κόσμο μας. Τα πράγματα αρχίζουν και φτιάχνουν, έτσι λένε, δε ξέρω αν πρόκειται για ψευδαισθήσεις ή βάσιμες πληροφορίες. Η Θεσσαλονίκη μου, μοιάζει παράταιρη μέσα σε αυτούς τους λογικούς συλλογισμούς μας. Ένας φίλος που σκέφτεται ορθολογικά μιλάει μόνο για το μετά, κάνει σχέδια για ζωές που ίσως ζήσει, νοσταλγεί τη ζωή που δε θα ζήσει και με ρωτάει με αφέλεια για 10 χρόνια μετά και εγώ του απαντώ ότι τα σχέδια μου περιορίζονται στο καλοκαίρι. Αντί να με ρωτήσει για όνειρα, πήρε ένα μικρό κομπιουτεράκι και έκανε λογαριασμούς: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΝΦΙΑ και εφορία.
Η Θεσσαλονίκη μου. Αυτό το μου, το δικό μου, που ορίζει το ανήκειν, χωρίς το βάρος της ιδιοκτησίας, αλλά του δίνω σώμα και ψυχή. Οι φίλοι. Το Χέμινγουεϊ στην Σβώλου. Μια μπλε νύχτα του Οκτώβρη. Ο Π. ένας παλιός φίλος μου είπε ότι, όλα αυτά θα γίνουν ωραίες ιστορίες. Δικές μου ιστορίες. Χιλιάδες έτη φωτός μακριά. Ένα έτος φωτός ισοδυναμεί με 9,4607 (≃10) τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Πόσα μίλια θα χρειαστεί να ταξιδέψει ένα φωτόνιο μέσα στο κενό μακριά από μάζες και ηλεκτρομαγνητικά πεδία για να καλύψει τόσο μακρινή απόσταση; Καμιά φορά και οι άνθρωποι όπως και τα άστρα μετράνε μεταξύ τους τις αποστάσεις τους με έτη φωτός.
Με τον Π. είχαμε να βρεθούμε 19 χρόνια. Γνωριστήκαμε παιδιά και συναντηθήκαμε πάλι ενήλικες, σχεδόν ενήλικες, γιατί ακόμα καταφέρνουμε να ξεγελάμε τον χρόνο. Μιλήσαμε για τρένα, ισορροπία πάνω σε ράγες, για ταξίδια που γίνονται για το ταξίδι μονάχα, για τούνελ με εσοχές στους τοίχους τους -φτιαγμένες για εκείνους που θέλουν να σωθούν-, για το φως, για τα μικρά χωριά του Βελγίου, για την Α., το μικρό βιβλιοπωλείο στην Άνω Πόλη που έγινε οινοποτείο, για την Κωνσταντινούπολη, τον καταραμένο και αυτοκαταστροφικό Χέμινγουεϊ, που πήρε το όνομά του το μικρό συνοικιακό αγαπημένο μπαρ και για το «Rosebud» του Πολίτη Κέιν. Μεγαλώσαμε ωραία είπα στον Π. Περπατήσαμε μαζί για λίγο στην Σβώλου, στον πιο ωραίο δρόμο της Θεσσαλονίκης και αποχαιρετιστήκαμε.
Το Σάββατο έφαγα το πρώτο μου παγωτό. Λέω φέτος να αρχίσω πάλι να μετράω τα παγωτά και τα μπάνια στη θάλασσα. Στην πόρτα της εξώπορτας της πολυκατοικίας μου μια κόλλα χαρτί ανακοινώνει στους ενοίκους ότι, από τις 08:00 το πρωί ως στις 13:00 το μεσημέρι θα κοπεί το ρεύμα. Ευτυχώς η ταχύτητα του φωτός δεν επηρεάζεται από τις διακοπές ρεύματος. Δυο πιτσιρίκες στέκονται έξω από ένα μικρό μίνι μάρκετ και βγάζουν selfie με φόντο τα γαριδάκια. Σκέφτομαι το Rosebud του Πολίτη Κέιν, το συναίσθημα δηλαδή που βιώνουμε όταν χάνουμε αυτά που αγαπάμε ή αυτά που θέλουμε να κερδίσουμε πάλι πίσω. Όλοι έχουμε ένα Rosebud. Προς το παρόν όμως απλά κινούμαστε με ταχύτητα φωτός.
12°
