Μόλις μπαίνεις στο Άλσος Παγκρατίου και ακούς τα αηδόνια να κελαηδούν, θυμάσαι πως ο κόσμος δεν είναι μόνο δικός σου. Και ύστερα, αν απλώς παρατηρήσεις τριγύρω στα σοκάκια και τα μονοπάτια, θα δεις και σε ποιον άλλον ανήκει.
Σχεδόν στην καρδιά της πόλης, μια ανάσα από το Καλλιμάρμαρο, λίγα στενά πιο πάνω από τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, σε μια έκταση 30 στρεμμάτων γεμάτη δέντρα, θάμνους, δρομάκια και σκαλάκια μπορεί κανείς να συναντήσει τα πάντα: Τη ζωή που μόλις ήρθε στο κόσμο, την ύπαρξη που στοχάζεται το παρελθόν, εκείνους που δεν τα παρατούν και προσπαθούν για το καλύτερο, όσους απλώς θέλουν να απολαύσουν τη στιγμή, αλλά και εκείνους που δεν βγαίνουν ποτέ από την πορεία τους. Τους περαστικούς και τους ακινήτους, τους θορυβώδεις και τους σιωπηλούς. Είναι οι θαμώνες του Άλσους Παγκρατίου.
Οι ερωτευμένοι. Τους καταλαβαίνεις από μακριά, καθώς δεν ξεκολλάει ο ένας δίπλα από τον άλλον. Χεράκι-χεράκι διασχίζουν τα μονοπάτια μέχρι την Αριστοξένου, χορεύουν χωρίς μουσική και γελούν δίχως προφανή λόγο. Η ηλικία συνήθως δεν υπερβαίνει τα είκοσι δύο. Τώρα αν υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, αυτές επιβεβαιώνουν περίτρανα τον κανόνα.
Οι μαμάδες με τα καροτσάκια. Τις ακούς να έρχονται πολύ πριν τις δεις. Ακόμα και αν βρίσκονται στην Ξενοκλέους. Η φωνή του μωρού προηγείται και απλώς περιμένεις την εικόνα που θα ξεπροβάλλει από κάποιο μονοπάτι. Και ναι! Tο καροτσάκι εμφανίζεται και το μωρό είτε δείχνει κάτι που του κίνησε το ενδιαφέρον είτε γελάει, αλλά σίγουρα τραβάει πάνω του όλα τα βλέμματα. Άλλωστε τα παιδικά χαμόγελα έχουν πάντα τον τρόπο να πρωταγωνιστούν.
Οι δρομείς. Είναι οι μόνοι στο Άλσος που ακολουθούν αυστηρό dress code. Αθλητικά, φόρμα, τσαντάκι μέσης. Φορούν ακουστικά και μοιάζουν να κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα. Ό,τι και αν συμβεί, δεν γυρίζουν, δεν σταματούν, δεν λοξοδρομούν. Κοιτούν μπροστά και εσύ ψάχνεις να δεις πού είναι η κορδέλα τερματισμού. Πουθενά, όμως.
Οι περιπατητές. Απλώς βολτάρουν. Με βήμα αργό, απολαυστικό, θέλουν να κάνουν πεζοπορία χωρίς να τους διακόπτουν φανάρια, διπλοπαρκαρισμένα και απροσπέλαστα στενά πεζοδρόμια. Έτσι, προτίμησαν τα καταπράσινα σοκάκια του Άλσους. Γιατί, αν μη τι άλλο, μία βόλτα με φόντο δέντρα και θάμνους είναι προτιμότερη από το αγχωμένο βάδην ανάμεσα σε ανισόπεδα πεζοδρόμια και προσποιήσεις γύρω από λακκούβες.
Οι βιαστικοί. Μπαίνουν με βήμα γοργό. Ξέρουν κάθε μονοπάτι, κάθε σοκάκι απ’ έξω και ανακατωτά, ξέρουν όλες τις εισόδους και τις εξόδους, κάθε παράλληλο και κάθετο δρομάκι. Γιατί βρίσκονται εκεί; Για να κόψουν δρόμο! Για να φτάσουν πιο σύντομα από την Ευτυχίδου στη Σπύρου Μερκούρη. Ξέρουν μέχρι και πόσα σκαλάκια υπάρχουν δίπλα στο γήπεδο του μπάσκετ. Άλλωστε καμία φορά τα ανεβαίνουν δυο-δυο.
Οι συνοδοί σκύλων. Είναι ήρεμοι και χαλαροί. Όμως τα χαριτωμένα τετράποδα είναι οι πρωταγωνιστές σε αυτή την κατηγορία. Είναι σαφές ότι εκείνα ευχαριστιούνται περισσότερο τη διαδρομή. Γιατί; Συναντούν φίλους, κάνουν νέες παρέες, βρίσκονται σε πιο αρμονικό περιβάλλον και, φυσικά, δεν περιορίζουν τη βόλτα τους Αγνώστου Ταυτότητας Επιδαπέδια Αντικείμενα (μηχανές, αυτοκίνητα, κολωνάκια, πινακίδες, στύλοι κ.ά.)
Οι μοναχικοί. Είναι εκεί γιατί δεν θέλουν να είναι αλλού. Θέλουν να είναι δίπλα στη φύση και δίπλα στο κέντρο ταυτόχρονα. Θέλουν να κάτσουν σε ένα παγκάκι και να σκεφτούν, να ξεχαστούν ή να διαβάσουν. Για εκείνους είναι απόλαυση να κάθονται κάτω από ένα σκιερό δέντρο και να βυθίζονται στις σελίδες του αγαπημένου τους βιβλίου. Και μόλις βαρεθούν, με ένα βήμα να βρεθούν στην Αρχελάου και από εκεί ξανά στην καρδιά της πόλης.
Τα «μέλη» του υπαίθριου γυμναστήριου. Τα υπαίθρια όργανα που βρίσκονται δίπλα από το γήπεδο μπάσκετ «δεν νιώθουν ποτέ μοναξιά». Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα τιμούν συνήθως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Κυριολεκτικά, μπορεί να δεις κάποιον ηλικιωμένο να γαντζώνεται και να παλεύει πάνω σε ένα τέτοιο μηχάνημα, μέχρι να καταφέρει να το δαμάσει. Πράγμα που συνήθως συμβαίνει και εσύ που το παρατηρείς νιώθεις ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση. Τόπο στα νιάτα!
Οι διαχρονικοί θαμώνες. Εκείνοι απολαμβάνουν περισσότερο από όλους το πάρκο. Είναι οι άνθρωποι που έπαιξαν ως παιδιά στην παιδική χαρά του Άλσους, έδωσαν το πρώτο τους φιλί σε ένα παγκάκι κοντά στο γήπεδο μπάσκετ, περπάτησαν τα σοκάκια για να ξεχάσουν μια απογοήτευση, έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες, άκουσαν ιστορίες από τους γονείς τους για την περίοδο που ο χώρος φιλοξενούσε υπέροχες θεατρικές παραστάσεις και από τους παππούδες τους για εκείνον το θερινό κινηματογράφο που λειτουργούσε στο Άλσος ακόμα πιο παλιά.
Και συνειδητοποιείς ότι στην πόλη με τα χίλια πρόσωπα, δεν επικρατούν μόνο οι απόμακρες, γκρίζες και φασαριόζικες πλευρές. Ευτυχώς στη ζυγαριά υπάρχουν και εκείνες οι πιο ανθρώπινες και τρυφερές στιγμές, που μας θυμίζουν ότι τελικά όλοι στην πολύβοη Αθήνα, έχουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς, την ανάγκη να περάσουμε όμορφα με πολύ απλά πράγματ
17°
