Τόσο μένει κλεισμένος στο σπίτι ο άνθρωπος όταν γεννήσει – και τόσες (μέρες) κρατάνε οι νηστείες, οι αποχές και οι καραντίνες. Και οι κλέφτες του Αλή Μπαμπά σαράντα ήτανε. Άσχετο. Αλλά φανταστείτε τι έγινε όταν γέννησαν…
Δεν είναι και φοβερό πάντως το σαρανταήμερο της λεχώνας: είσαι τόσο αποσυντονισμένη όταν γυρνάς σπίτι σου από το μαιευτήριο με ένα ή (καλή ώρα) με δύο μωρά, που το τελευταίο πράγμα στο μυαλό σου είναι η βραδινή έξοδος. Θέλεις μόνο τα ακατόρθωτα, δηλαδή να κοιμηθείς 12 ώρες σερί, και ιδανικά να σου φέρει κάποιος κρουασάν στο κρεβάτι, ιδανικά ο Μπραντ Πιτ, αλλά και ο Τζέραλντ Μπάτλερ κρατάει καλά το δίσκο, και στην ανάγκη αν τα κρουασάν είναι με σοκολάτα ας στα φέρει και ο Γιώργος Χειμωνέτος. Είσαι βολικός άνθρωπος. Επίσης, είσαι λεχώνα. Που σημαίνει ότι έχεις παραισθήσεις από την αϋπνία. Είσαι ευτυχής με έναν αφηρημένο τρόπο, χαζεύεις τα παιδάκια σου, κι όσο περνάνε οι μέρες μειώνονται οι απαιτήσεις σου: δεν μας παρατάει κι ο Μπραντ/Τζέραλντ/Γιώργος; Σαράντα μέρες, για να φέρει τρία ψωροκρουασάν; Μόνο τον ύπνο σου θέλεις, κι ούτε καν 12 ή 8 ώρες – με ένα 5άωρο θα ’σαι θεά.
Οι μέρες περνάνε γλυκά, χωρίς να τις καταλάβεις και χωρίς να κλείνεις μάτι. Κρατιέσαι στις επάλξεις χάρη στη σοκολάτα που τρως με μανία – σόρι, αλλά τα ’χεις κόψει όλα, έτσι; Κάπου δικαιούσαι μια κατάχρηση κι εσύ η λεχώνα. Δηλαδή, τα νεύρα σου. Η παράδοση (όπως και η μαμά/πεθερά σου) σε θέλει μέσα αυστηρά για 20 μέρες και μετά… πολύ ελαφρά ξεμυτίσματα μέχρι «να σαραντίσεις». Η αλήθεια είναι ότι οι σοκολάτες που χλαπακιάζεις δεν βοηθάνε τα 246 επιπλέον κιλά σου να πάρουνε δρόμο, άρα είσαι με φόρμες και πουκαμίσες εγκυμοσύνης. Πού να πας; Κάθεσαι σπίτι, κι αν σ’ αγαπάνε οι φίλοι σου έρχονται να σε δούνε πότε πότε. Καλά, δεν πεθαίνουνε κιόλας. Δόξα τω θεώ, υπάρχει και το τηλέφωνο…
Με τούτα και με κείνα, έκλεισα (κοντά) 40 μέρες μέσα. Ξεπέταξα εκατομμύρια γυναικεία περιοδικά κι αν ξαναδιαβάσω ότι «μια ασπιρίνη στο βάζο κάνει τα λουλούδια να κρατάνε περισσότερο» ή «ένα ισορροπημένο πρόγευμα κάνει καλό» ή «σιδερώστε το λεπτό ύφασμα με χλιαρό σίδερο» ή οποιοδήποτε άλλο Κλισέ Γυναικείου Περιοδικού, θα μου γίνει το μυαλό θρούμπα εντελώς. Που ήδη, ως λεχώνα, είμαι κοντά…
Κάποιοι καλοί άνθρωποι μου φέρανε γλυκά: τέλειο καρασιροπιαστό γαλακτομπούρεκο του «Πάνθεον Συμεωνίδη», σε πήλινο κεσέ – ο Άβερελ Ντάλτον θα εκτιμούσε ακόμα περισσότερο τον τρόπο σερβιρίσματος. (Αποκλείεται να έχετε ξεχάσει την ατάκα: «Πώς λέγεται αυτός ο νόστιμος μεζές, αμίγκο;» - «Πήλινος κεσές, αμίγκο») Αν δεν σας λέει τίποτα, καιρός να ρίξετε ένα φρεσκάρισμα στα παλιά Λούκι Λουκ σας. Ναι, άμα κλειστείτε σπίτι 40 μέρες να δείτε πώς θα τα προσκυνήσετε…).
Πάμε παρακάτω. Από τη «Νανά Γιώτη» είχαμε τσιζκέικ σοκολάτα, πολύ ωραίο, αν και θα κόστισε όσο η κληρονομιά των Ντάλτον. Κάποιος έφερε πουράκια και άπαιχτα ανώμαλα από τον «Χατζηφωτίου», που είναι ο κλασικός της Θεσσαλονίκης. Το κλου ήταν μία lemon pie υπερ-τέλεια από το “Zen Gateau”, για το οποίο “Zen” η ξαδέρφη μου κόβεται εδώ και πέντε χρόνια, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς το λένε. «Πήρα κάτι υπέροχα σοκολατάκια από αυτό το τεεεέλειο ζαχαροπλαστείο, το τέτοιο, το πώς-το-είπαμε». Λύθηκε το μυστήριο του αγαπημένου ζαχαροπλαστείου ξαδέρφης και κάπως ησύχασα – είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως ήτανε δημιούργημα της φαντασίας της, κάτι σαν τα κρουασάν με το δίσκο που σερβίρονται από άτομο μπουτς φύλου το οποίο, δεν πάει στο διάολο, ας είναι και άσημο εντελώς.
Τυχαία πάνω σ’ αυτό, μια φίλη μου πέτυχε ταξιτζή νέο, μπάνικο και πιτσικωτόν, που της έδωσε κάρτα του για «ιδιωτικά στριπτίζ στο χώρο σας». Μου το είπε και έκτοτε την έχω βάλει να ψάχνει για την κάρτα – δεν θυμάται πού την έβαλε. Αν είναι δυνατόν. Έτσι μου ’ρχεται να ψήσω τυχόντα ταξιτζή να μας πει ότι και αυτός λοιπόν κάνει στριπτίζ στο χώρο σας ή και σε ξένο χώρο, γιατί είναι βασανιστικό το να έχεις την είδηση χωρίς την πληροφορία ή την πληροφορία χωρίς την είδηση, κάθε καλός δημοσιογράφος το καταλαβαίνει. Και προσπαθεί πάντα, καλή ώρα, να βγάλει είδηση από το ντιπ-καταντίπ τίποτα, ούτε καν απ’ την πληροφορία…
Λοιπόν, πριν σας πάω στην κόντρα ανάμεσα στον Καρλ Μπαρκς και τον Ντον Ρόσα, ή στο κατά πόσον ο Μπλούμπερι* ήτανε αδερφή ή όχι, πριν δηλαδή μπούμε στη σφαίρα τού “get a life”… το να μένεις μέσα δεν είναι καθόλου βαρετό. Μαντημπαναγία. Τελικά. Αλήθειχρρρρρ…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
