Το ότι έχεις ήδη εκνευριστεί απ’τον τίτλο, γιατί κανένας αληθινός παντειακός δεν λέει ΤΟ Πάντειο αλλά Η Πάντειος. Σχολή. Εξ’ού και Παντειάρα. Το ότι επισήμως μετονομάστηκε σε Πάντειο Πανεπιστήμιο δεν αλλάζει τίποτα στην καρδιά μας.
Με το που πάτησες το πόδι σου στην Καλλιθέα ορκίστηκες πίστη στον αγώνα «Πάντειος εναντίον Καποδιστριακού» παρόλο που στο μηχανογραφικό τα είχες βάλει και τα δύο.
Το ότι έχεις βαρεθεί ν’ακούς ότι η Πάντειος είναι περίπου παιδική χαρά. Δεν είναι!
-Μάνα πέρασα Πάντειο
-Αχαΐρευτος μια ζωή. Κοίτα να ξεστραβωθείς να γίνεις κάνας Dj γιατί δεν σε βλέπω καλά
Κεφάλαιο τεράστιο που δεν θα ανοίξω αυτή τη στιγμή.
Τις εκατομμύρια άγνωστες λέξεις του πρώτου εξαμήνου που μετά από λίγο παίζεις στα δάχτυλα: Γυάλινο, Σάκη Καράγιωργα, Χιλλ, Νέο Κτήριο, Μπορντό κτίριο, ΟΠΑ,ΕΜΠΟ, ΔΕΠ, ΠΜΣ και άλλα αρχικά.
Το φθόνο με τον οποίο αντιμετωπίζεις όποιον μένει Κουκάκι/Καλλιθέα/Νέο Κόσμο. Απλά δεν είναι δίκαιο να ξυπνάνε μια ώρα μετά.
Τις στενές σχέσεις που έχεις πιάσει με (όλους) αυτούς που μοιράζουν φυλλάδια στο πεζοδρόμιο απέναντι απ’το περίπτερο, όταν διαπίστωσες ότι είναι γαϊδουριά να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.
Πας Frienz; Είσαι Πασπίτης. Πας Μηχανουργείο; Είσαι Δαπίτης. Τόσο απλά σου φαίνονται (αλλά δεν είναι).
Τον τρόμο που σε πιάνει στην υπόγεια διάβαση ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Αυτό που αγαπάς και μισείς την γραμματεία ταυτόχρονα: παραπονιέσαι γιατί αργεί/ έχει ουρά/ ανοίγει μόνο δυο φορές τη βδομάδα αλλά όσο λιγοστεύει ο μαγικός αριθμός μαθημάτων που σου μένουν σε κυριέυει η ανεξέλεγκτη ανάγκη να μπεις μέσα απ’το γκισέ και να μοιράσεις αγκαλιές.
Τη μαγική φράση: «έπιασα την κούνια, στη Βανίλια, έλα». Και τον καφέ στο βαζάκι.
(φωτό: foursquare)
Το ότι ποτέ δεν θυμάσαι πως λένε αυτή τη σεζόν το γωνιακό μαγαζί γωνία Συγγρού και Φραγκούδη.
Τη χαρά που έκανες όταν άνοιξε το Κέντρο Εξυπηρέτησης Φοιτητών: πως ζούσαμε τόσο καιρό χωρίς;
Το κρυφό καμάρι για τη Βιβλιοθήκη μας: ε, είναι πάρα πολύ ωραία.
Και την σιωπηλή αποδοκιμασία όλων των παρευρισκομένων αν κάποιος τολμήσει να βγάλει τον παραμικρό ήχο εκεί μέσα.
Την πρωινή διαδρομή στην έρημη Ανδριανού μέχρι να φτάσεις στη Χιλλ. Τουριστικά με κατεβασμένα ρολά, κι εσύ με τον καφέ στο χέρι και την τσίμπλα στο μάτι.
A photo posted by Ivy Psi (@ivy_psi) on Mar 25, 2014 at 6:44am PDT
Ο τρόμος που σε πιάνει όταν τελειώνεις απ’τη Χιλλ και πρέπει να διακτινιστείς Πάντειο για το επόμενο μάθημα που αρχίζει… τώρα. Και έχεις και τους τουρίστες να σου μπλοκάρουνε το δρόμο με τα σελφοκόνταρα. Μα που ακούστηκε διακοπές Δεκέμβρη μήνα;
Την μικρή τσαντίλα που έμαθε όλος ο κόσμος το Γιασεμί μετά την ταινία του Παπακαλιάτη, ενώ εμείς οι cool Παντειακοί το είχαμε στέκι από πριν.
Σόρι Χριστόφορε, αλλά μας χάλασες το μυστικό.
Την άπειρη ώρα που έχεις φάει να χαζεύεις το σύνθημα στην Σάκη Καράγιωργα: Πως καλπάζει η Ζέμπρα στο Κλουβί της;
Την καταναλωτική μανία που σε πιάνει στο μαγαζί με τις φωτοτυπίες στον πεζόδρομο: ποτέ πριν τα υπογραμμιστικά, τα πολύχρωμα στυλό και τα cool τετραδιάκια δεν ήταν τόσο θελκτικά.
Την ανεξήγητη, ρομαντική και προστατευτική αγάπη για το Κουκάκι. Θα είναι πάντα η γειτονιά της καρδιάς σου και κανένας δεν το καταλαβαίνει.
Την ουρά για λεωφορείο έξω απ’το μετρό Συγγρού-Φιξ. Μόνο στο Ζάρα στις εκπτώσεις και ούτε.
Καμία τεστοστερόνη: οχτώ στους δέκα παντειακούς είναι γυναίκες και οι περισσότερες βαμμένες στην πένα στις 8 το πρωί. Μα τι ώρα ξυπνάνε;
Τις μέρες, μήνες, χρόνια που περνάνε μέχρι να βγουν οι ημερομηνίες για την εξεταστική. Μιλάμε για γερά νεύρα.
Το ότι νομίζεις πάντα ότι είναι εύκολο το σκονάκι στην ΑΣΚ. Και ΠΑΝΤΑ σου πέφτει επίμονος επιτηρητής.
Το ασανσέρ στο κεντρικό κτίριο που είναι σαν τον καιρό: άστατο και χαλάει πάντα τη λάθος στιγμή.
9°
