Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό της 13ης Φεβρουαρίου. Το ΑΤΤΙΚΟΝ που ακόμη κάπνιζε, και η διαδρομή από τη Σταδίου ως το Μοναστηράκι στιγματισμένη από την καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων. Τι να πεις στους ανθρώπους; Την ώρα που δίνουν έναν κυριολεκτικό αγώνα επιβίωσης, για να μην μπουν στη λίστα των λουκέτων που όλο και αυξάνονται στη γειτονιά τους, να έρχονται κάποιοι για να τους δώσουν τη χαριστική βολή. Εμείς φροντίσαμε να καταγραφούν μέσα σε τρεις μέρες όλες οι ζημιές, σε 180 καταστήματα, ώστε να μην υπάρχει καμία δικαιολογία καθυστέρησης στην καταβολή των αποζημιώσεων. Να σας πω όμως κάτι; Όταν προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια υπηρεσία «μιας στάσης» στο δημαρχείο, ώστε οι καταστηματάρχες να μην ταλαιπωρούνται για να βγάλουν την άδεια επισκευής, πηγαίνοντας σε πολλές υπηρεσίες, η μεν πυροσβεστική ανταποκρίθηκε, όχι όμως και η αρχαιολογία. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, δεν το δέχθηκαν. Πάντως, έχουμε ήδη παρουσιάσει και συζητάμε με τον εμπορικό κόσμο και τους φορείς της πόλης το σχέδιό μας για την οικονομική αναζωογόνηση της Αθήνας. Παράλληλα πρέπει να γίνονται και μικρότερες δράσεις. Όπως οι «Παρασκευές στην Αθήνα», προκειμένου να επιτευχθεί ο κυρίαρχος στόχος να επιστρέψουν οι πολίτες στο κέντρο.
Πολεοδομική ανάπτυξη του κέντρου
Οι καιροί δεν επιτρέπουν μεγάλα και «φαραωνικά» έργα. Ούτε η πόλη τα χρειάζεται. Αυτό το είχα πει, πριν ακόμη εκλεγώ δήμαρχος. Το Σύμφωνο Συνεργασίας που υπογράψαμε με την υπουργό Ανάπτυξης και τον υπουργό Εργασίας για κοινοτικούς πόρους 120 εκ. ευρώ, δημιουργεί σίγουρα νέα, πολύ πιο αισιόδοξα δεδομένα. Δηλαδή, μπορούν να αποτελέσουν ανάσα για την Αθήνα, σε μια περίοδο πολύ έντονης οικονομικής στενότητας. Διότι αφορά έργα αστικής ανάπλασης αλλά και κοινωνικές δράσεις, που σήμερα έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την Αθήνα. Πάντως, δίνουμε έμφαση στις μικρές παρεμβάσεις, οι οποίες μπορούν να αναδείξουν αισθητικά και να βελτιώσουν λειτουργικά τις αστικές υποδομές. Δεν μου αρέσουν οι βουτιές στο παρελθόν. Θυμάστε όμως το θόρυβο που έγινε για τα παγκάκια της πλατείας Κλαυθμώνος; Τότε κάποιοι επέλεξαν να κάνουν μικροπολιτική, αντί να δουν ότι μια κεντρικότατη πλατεία ζωντάνεψε και ο δημόσιος χώρος αποδόθηκε και πάλι στους πολίτες. Και με την πλατεία να διαθέτει πλέον καινούργια και πολύ πιο άνετα παγκάκια… Όπως κάθε μεγαλούπολη, έτσι και η Αθήνα περνά την κρίση της. Στην περίπτωσή της, μάλιστα, συμπυκνώνεται η κρίση όλης της χώρας. Γιατί όμως να υποτιμάται το γεγονός ότι δυναμικές και δραστήριες ομάδες της πόλης, όπως και ζωντανές και ανήσυχες μονάδες, φτιάχνουν διαρκώς νέα στέκια, δημιουργούν τάσεις, παράγουν πολιτισμό και επιχειρηματικές ιδέες και επιμένουν; Αυτή την πλευρά της Αθήνας, εγώ τουλάχιστον, τη θεωρώ αυτή τη στιγμή ως την πιο σημαντική.
Ναρκωτικά
Στο ζήτημα των ναρκωτικών, η προεκλογική συζήτηση έχει οδηγηθεί σε μια απαράδεκτη εξίσωση του χρήστη και του κυκλώματος που θησαυρίζει από το εμπόριο. Όλα μπήκαν στον ίδιο μύλο… Πρέπει όμως να καταλήξουμε σε κάποιες παραδοχές: Ο αριθμός των χρηστών έχει αυξηθεί και μάλιστα σημαντικά. Η χορήγηση μεθαδόνης από τα νοσοκομεία χωρίς αμφιβολία αποσυμφόρησε τις «πιάτσες» του θανάτου. Αλλά από μόνη της δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Οι μεγάλες λίστες αναμονής και η έλλειψη κοινωνικής στήριξης των χρηστών, προκειμένου να ενταχθούν σε κάποιο πρόγραμμα, αποτελούν τα μεγάλα ζητούμενα προς αντιμετώπιση. Προσανατολιζόμαστε, λοιπόν, στα κέντρα προένταξης. Δηλαδή στη δημιουργία μονάδων οι οποίες θα λειτουργούν ως προθάλαμος κοινότητας, προκειμένου να πάρουν το χρήστη από το πεζοδρόμιο και να τον βοηθήσουν να κατευθυνθεί σε κάποια λύση απεξάρτησης.
Δεν θέλω να υποτιμήσω το αισθητικό σκέλος, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο από την εικόνα, και μόνο, που έχει ο πεζόδρομος της Μασσαλίας ή το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο μετανάστης με την πραμάτεια του στο σεντόνι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας που οδηγεί σε πολύ μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο ότι ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, ανήγαγαν πριν από κάποια χρόνια τη μάχη κατά του παρεμπορίου σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Μέσα στο 2011 η Δημοτική Αστυνομία εντόπισε, και το ΣΔΟΕ με την Ελληνική Αστυνομία σφράγισαν, στο κέντρο της Αθήνας 52 αποθήκες με προϊόντα μαϊμού. Την προσπάθεια θα τη συνεχίσουμε.
Φτώχεια
Μια ματιά στο απογευματινό συσσίτιο του δήμου, στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης στη συμβολή Σοφοκλέους και Πειραιώς, νομίζω ότι αρκεί. Άνθρωποι που έως χθες είχαν τις δουλειές ή ακόμη και τις επιχειρήσεις τους, στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Θεωρούμε δεδομένο και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό, ότι οι ανάγκες για δράσεις κοινωνικού χαρακτήρα θα αυξηθούν κατακόρυφα. Έως πριν από λίγους μήνες δίναμε περίπου 1.000 γεύματα ημερησίως και πλέον βρισκόμαστε ήδη κοντά στα 2.000. Περισσότερες από 200 οικογένειες προμηθεύονται τρόφιμα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του δήμου. Με ευθύνη, δε, του Δημοτικού Βρεφοκομείου, περισσότερα από 250 παιδιά σε 25 δημοτικά σχολεία σιτίζονται καθημερινά και περισσότερα από 3.000 άτομα ενισχύονται με τρόφιμα. Συνολικά, ο δήμος σιτίζει αυτή τη στιγμή 8.000 άτομα. Έχουμε να καλύψουμε συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες και προετοιμάζουμε δύο νέες αίθουσες σίτισης, αποκεντρωμένες, που σύντομα θα τεθούν σε λειτουργία.
Το χειμώνα που μας πέρασε, έγινε στην Αθήνα ένας μικρός άθλος. Σε συνεργασία με 9 εθελοντικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις που ειδικεύονται στο ζήτημα των αστέγων, ανοίξαμε και λειτούργησαν εκ περιτροπής ως καταφύγια 7 διαφορετικοί χώροι στο κέντρο της Αθήνας, σε τέσσερα διαδοχικά κύματα έντονης κακοκαιρίας και ακραίων φαινομένων. Η εμπειρία αυτή ήταν για εμάς όχι μόνο απολύτως επιτυχής ως προς το αποτέλεσμά της, αλλά αποτελεί και πυξίδα για το πώς θα λειτουργήσει ο Δήμος της Αθήνας και σε άλλους τομείς. Σε συνεργασία, δηλαδή, με τις ζωντανές και δραστήριες ομάδες της πόλης, αλλά και χιλιάδες εθελοντές και ενεργούς πολίτες. Παράλληλα, παρέχουμε ήδη στέγη σε περίπου 160 ανθρώπους, αλλά κι αυτό πλέον είναι σταγόνα στον ωκεανό. Προωθούμε τη δημιουργία ενός Κέντρου Ημερήσιας Φροντίδας που θα καλύπτει ανάγκες προσωπικής υγιεινής και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, μελετούμε τη δημιουργία ενός Καταφυγίου Νύχτας και δουλεύουμε, πλέον, εντατικά πάνω σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα κοινωνικής στέγης.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
