Δεν είναι χωριό, ούτε εικόνα της Αθήνας τίποτα δεκαετίες πριν. Είναι μια πλευρά από ένα προσφυγικό οικοδομικό τετράγωνο στου Ρέντη, από φωτογραφία που τράβηξα αυτό τον Μάρτη, με αρχικό έναυσμα από τον αναγνώστη κ. Διονύση Καταμπελίση (ευχαριστώ). Οι οδοί Πόντου, Σέρμπου, Αλατσάτων, Σταματάκη ορίζουν το τετράγωνο αυτό, που βρίσκεται πολύ κοντά στο Ποτάμι. Ένας (κακόγουστος) ανδριάντας Πόντιου με τοπική φορεσιά υπογραμμίζει την προσφυγικότητα του τόπου. (Για να μη ξεχνάμε ότι και πολλοί Έλληνες υπήρξαν κάποτε κυνηγημένοι πρόσφυγες. Όπως και μετανάστες. Και λαθρομετανάστες ακόμα).
Καφενείο το «Καφενείο»
Στην Κυψέλη, ένα παλιό μικρό, ημιυπόγειο καφενείο άλλαξε πρόσφατα χέρια. Το πήρε το ζευγάρι Γιάννης και Αναστασία, και το αναμόρφωσε. Μαζί με την ανακαίνιση, το μαγαζί ξανοίχτηκε και προς μεζεδοπωλείο (επιτυχώς). Παρέμεινε λαϊκό, πάντα θα βρεις τους ταβλαδόρους και τους καφενόβιους, αλλά υπάρχουν πλέον και μεζέδες και ποικιλίες, καθώς και οι χαμηλότερες τιμές που έχω βρει τελευταία στην Αθήνα. Και πολύ μ’ άρεσε που η (επίσης λαϊκή και διόλου δήθεν) ταμπέλα του γράφει απλά «Καφενείο». Σποράδων 4, Κυψέλη, 210 8234.218
Γιατί τα λένε Παλούκια & Πέραμα
Δεν είναι βέβαια ανάγκη να εξηγήσω την κοινότατη λέξη «παλούκι». Ως τοπωνύμιο, όμως, σημαίνει τους ξύλινους κάβους που μπήγονταν στην παραλία, ώστε να δένουν τα πλεούμενα. Όταν αργότερα τα λιμάνια έγιναν χτιστά και πιο γερά, τα παλούκια αντικαταστάθηκαν με μεταλλικούς κάβους – η παλιά ονομασία όμως διατηρήθηκε. Αυτό συνέβη και στα Παλούκια απέναντι από τη Σαλαμίνα (Κούλουρη). Εξάλλου ο ευρύτερος τόπος ονομάζεται Πέραμα, δηλαδή πέρασμα, πόρος, δίοδος, διαπεραίωση από τη μια κοντινή ακτή στην άλλη. Παλούκια και Περάματα, ως θαλασσινή, είναι γεμάτη η Ελλάδα.
Όταν, πριν λίγο καιρό, είχα κινήσει το θέμα με τ’ αστικά κοτέτσια, δε φανταζόμουνα ότι μια μίνι τραγωδία παίχτηκε πολύ κοντά στο σπίτι μου, στα Άνω Πατήσια, με επίκεντρο έναν άτυχο πετεινό. Λοιπόν, η οικογένεια Γ. διατηρούσε ένα μικρό κοτέτσι σε κηπάκο, επί της οδού Αγ. Λαύρας. Τυπικά παράνομο μεν για την πόλη, ευχάριστο δε για ανθρώπους που νοσταλγούσαν το χωριό τους ή τις διακοπές τους. Οι περισσότεροι γείτονες το χαίρονταν, έπαιρναν μάλιστα και κανένα φρέσκο αυγό. Μια κυρία όμως, παραπονούμενη για τη φωνή του κόκορα, έστειλε στην οικογένια Γ. το εξής σημείωμα (το έχω στα χέρια μου): «Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΜΑΣ ΞΥΠΝΑΕΙ. ΑΝ ΔΕ ΦΥΓΕΙ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΤΕΣ». Τι να κάνουν οι άνθρωποι, αναγκάστηκαν να τον σφάξουν. Έτσι από το πατησιώτικο αυτό κοτέτσι, κανένα αυγό, από δω κει πέρα, δεν πρόκειται να εξελιχτεί σε κοτοπουλάκι.
Εταιρία Αεριόφωτος
Η αναγνώστρια κ. Ελένη Γκίτκου με ρωτάει για την προϊστορία της «Τεχνόπολης» και το τοπωνύμιο «Γκάζι». Για το πρώτο παραπέμπω στο www.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=216, ενώ για το δεύτερο έχω γράψει στη στήλη, σε συνάρτηση με την άκυρη ονομασία του σταθμού «Κεραμεικός» (γκουγκλάρεις και το βρίσκεις). Ήθελα μόνο να επισημάνω ότι το φωταέριο (γκάζι), πριν από τη ΔΕΦΑ (Δημοτική Εταιρία Φωταερίου Αθηνών), το διένειμε στην πόλη μας (κυρίως στο κέντρο) η «Εταιρία Αεριόφωτος». Μερικά κουτιά από το παλιό εκείνο δίκτυο σώζονται ακόμα, σε αχρηστία εννοείται. Εντόπισα πρόσφατα ένα τέτοιο στον τοίχο που βρίσκεται στην είσοδο του πάρκινγκ, στο παλιό κτίριο της οδού Ηπείρου 51. Φαίνεται από το δρόμο.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
7°
