Ο Ερμής είναι σκύλος και μας γράφει πώς κυλούν οι μέρες καραντίνας του
Της Γεωργίας Παρασκευά
Γεια χαρά! Με λένε Ερμή και έχω να δηλώσω το εξής: Αυτή η «καραντίνα» μου έχει φέρει μεγάλους μπελάδες:
- Η αφεντικίνα μου είναι όλη την ώρα σπίτι. Που σημαίνει ότι δεν μπορώ να μείνω για λίγο μόνος μου να σκεφτώ, να φάω κάτι που θα βρω ενδιαφέρον, να ασχοληθώ με το χαλί (το έχω κάνει πολύ ωραίο!), να ξαπλώσω στον καναπέ κτλ.. Όλη την ώρα ακούω «Μη!», «Φύγε από εκεί!», «Έλα εδώ!» και κάνουμε γκραν φινάλε με την εξής ατάκα « Αυτό το σκυλί θα με τρελάνει!» (ή «Θα με πεθάνει» ανάλογα με τη δραματικότητα που θέλει να δώσει στη σκηνή).
- Νέα Μέτρα: Περιορισμός της κυκλοφορίας. Οκ! Εγώ τι φταίω; Από κει που έβγαινα τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα, τώρα δύο και με το ζόρι. Και το πάρκο κομμένο γιατί τώρα κυκλοφορούν και κάμπιες. Α, δηλαδή αυτές μπορούν ακόμα να κυκλοφορούν, εγώ όχι! Αδικία! Και έχω την αφεντικίνα μου που λέει «Δεν πάω στο πάρκο. Θα φάει ο άλλος τίποτα (εγώ είμαι ο άλλος), θα πρηστεί και δεν μας φτάνουν όλα θα τρέχουμε και στους γιατρούς τώρα». Μα τι καταστροφολογία;
- Έπαθα μεγάλο πανικό όταν άκουσα ότι ο κύριος Πρωθυπουργός θα έκλεινε όλα τα μαγαζιά γιατί νόμιζα προς στιγμήν ότι θα έκλεινε και τοpetshop! Και σκεφτόμουν «Και όλη την ημέρα μαζί και χωρίς φαί; Πόσα ν’ αντέξω ο άμοιρος; Μια χαρά μας έμεινε! Κι αυτή να τη στερηθούμε;» Αλλά ευτυχώς παραμένει ανοιχτό γιατί αν περιμέναμε από την άλλη..
- Έμαθα ότι αυτές τις μέρες όλοι το έχουν ρίξει στη μαγειρική. Η δικιά μου τίποτα! Καμία προκοπή! Μη βάλει μια κατσαρόλα στη φωτά. Θα της πέσει ο απαυτός..
- Όλα αυτά σκέφτομαι και μου ‘ρχεται να σπάσω την καραντίνα και να πάρω τους δρόμους. Μετά όμως τρώω καμιά λιχουδιά και βλέπω την κατάσταση πιο ψύχραιμα.
- Από τον καναπέ του σπιτιού μου (όσο μπορώ ακόμα να κάθομαι χωρίς να με δει η άλλη) στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλα τα φιλαράκια! «Μάγκες θα περάσει κι αυτό και θα βρεθούμε ξανά στα πάρκα και θα κουνάμε χαρούμενοι τις ουρές μας! Και δείξτε υπομονή με τα αφεντικά! Περνάνε δύσκολα και τώρα μας χρειάζονται πιο πολύ από ποτέ! Και ας μην το λένε! Φιλούρες! (Από μακριά)!»
