Η ιστορία της απέκτησε δημοσιότητα πρωτόγνωρη για τα δρομικά πράγματα. Το ασυνήθιστο θέμα βρήκε εύκολα το δρόμο του στα ΜΜΕ, ιδίως σε μέρες σαν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, που το περίεργο και η ανάλαφρη είδηση αποτελούν ζητούμενο.
Πράγματι, η είδηση μιας γυναίκας 92 χρονών που τρέχει μαραθώνιο προξενεί από μόνη της ενδιαφέρον, περισσότερο ως αξιοπερίεργο. Αφετηρία είναι το ίδιο το γεγονός: μια γιαγιά, σε ηλικία που οι συνομήλικοί της –όσοι ζουν– πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με την καθημερινότητα, την ίδια τους την ύπαρξη, κάνει κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο για την «κατηγορία» της: περνάει τη γραμμή του τερματισμού σ’ έναν από τους πιο γνωστούς μαραθωνίους της αμερικανικής ηπείρου. Παράλληλα με το γεγονός, γοητεύει η εικόνα της: μια γυναίκα με ασυνήθιστη λάμψη, καλοστεκούμενη, με το μακιγιάζ της και μ’ ένα φωτεινό χαμόγελο που δεν μαρτυρά ούτε στο ελάχιστο τον κάματο της διαδρομής.
«Μια παράξενη είδηση» θα πει κανείς, αν αρκεστεί στην πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος. Μα στην περίπτωση της Harriette Thompson αξίζει να δει κανείς τι κρύβεται πίσω από τον τερματισμό της. Γιατί η ηλικία της είναι μόνον ένα από τα συστατικά της συναρπαστικής της ιστορίας. Έχοντας ξεπεράσει η ίδια δύο φορές τον καρκίνο, τρέχει για να συγκεντρώσει χρήματα για την καταπολέμηση της λευχαιμίας. Και στα 16 χρόνια που τρέχει τον Rock ’n’ Roll Marathon στο San Diego έχει κατορθώσει να προικίσει με περισσότερα από $100.000 την ιατρική εταιρεία που προωθεί την έρευνα για τον ίδιο σκοπό. Οι υποστηρικτές και «χρηματοδότες» της επιμένουν πως δεν χρειάζεται να κάνει πλέον τόση προσπάθεια για να στηρίξει τον αγώνα της. Τη διαβεβαιώνουν πως θα είναι παρόντες και εξίσου γενναιόδωροι και χωρίς να τρέξει τη διαδρομή – μα εκείνη επιμένει να κάνει τα πράγματα όπως, κατά τη γνώμη της, πρέπει. Χωρίς εκπτώσεις. «Στα 92 σου δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για τους άλλους» λέει.
Θα υπέθετε κανείς πως μια γυναίκα με τέτοιο πάθος για το τρέξιμο πέρασε όλη της τη ζωή στο δρόμο και συνεχίζει μια πρακτική συνυφασμένη με τα χρόνια της. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησε να τρέχει στα 76 της, χωρίς προηγούμενη δρομική εμπειρία, και στα χρόνια που μεσολάβησαν έφτασε (πέρσι) ως το παγκόσμιο ρεκόρ στην ηλικιακή της κατηγορία, βελτιώνοντας το χρόνο που η συνομήλική της Gladys Burrill, μια άλλη τρομερή γιαγιά, έκανε το 2010 στη Χονολουλού. Ως τότε, ζούσε μια διαφορετική η ζωή, αφιερωμένη στην οικογένεια και στη μουσική. Πιανίστα, με τρεις εμφανίσεις στο Carnegie Hall μεταξύ άλλων, δηλώνει σε όσους τη ρωτούν τι σκέφτεται όταν τρέχει πως «παίζει» νοερά, στο κεφάλι της, κομμάτια που έπαιζε παλιότερα στο πιάνο. Χήρα πλέον του Sydnor, με τον οποίο έζησαν μαζί 67 ολόκληρα χρόνια, είναι μεταξύ άλλων γιαγιά 10 εγγονιών, ενώ τρέχει συχνά με τον γιο της που τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει άτυπα ρόλο δρομικού υποστηρικτή αλλά και «σωματοφύλακα», καθώς η ίδια κατακλύζεται από αιτήματα για φωτογραφήσεις σε κάθε σημείο του αγώνα.
Όλα αυτά είναι περισσότερο από αρκετά για να φτιάξουν ένα συναρπαστικό προφίλ, να συγκινήσουν και να εμπνεύσουν. Μα η ουσία βρίσκεται, πιστεύω, πίσω από αυτά. Στην αθέατη πλευρά της προσπάθειας, στην καθημερινότητά της. Στις μοναχικές μέρες που η Harriette, όπως κάθε δρομέας, όπως όλοι μας, έχει να διαλέξει ανάμεσα στην προπόνηση ή την απραξία, το γήρας ή το ευ ζην. Στις στιγμές που τη βαραίνουν η αναπόφευκτη κούραση και η αγωνία της αρρώστιας της. Στην υπέρβαση της θλίψης που κατακάθεται από το χαμό των οικείων και το βάρος των χρόνων που περνούν. Με άλλα λόγια, στις «μικρές» καθημερινές στιγμές που σφυρηλατούν αυτό που είναι, που συγκροτούν τη δύναμη και τη λάμψη της. Σε αυτό που υπάρχει όταν εκείνη μένει μόνη – όχι μόνον με αναμνήσεις και παρελθόν, αλλά με παρόν και, γιατί όχι, σχέδια για το μέλλον.
Στον περσινό αγώνα είχε υποσχεθεί πως «θα ξαναέτρεχε αν ήταν ακόμα ζωντανή» – και ήταν, ευτυχώς, και ζωντανή και ακμαία και λαμπερή και καλωσυνάτη, όπως συχνά οι άνθρωποι που ενσωμάτωσαν τις φουρτούνες. Στον φετινό μαραθώνιο, από τα πολλά όμορφα που είπε στις συνεντεύξεις της, κράτησα αυτό που νιώθω βάση της δρομικής εμπειρίας: «Σκέφτομαι συχνά πως δεν μου αξίζει τόση προσοχή, μα αν αυτό που κάνω βοηθά ή εμπνέει έστω και κάποιον εκτός από εμένα, μου δίνει μεγάλη χαρά. Όσο για τη δυνατότητα, πιστεύω πως αν μπορώ να τρέξω εγώ, μπορεί ο καθένας – γιατί δεν εκπαιδεύτηκα ποτέ ως δρομέας. Απλώς το έκανα. Έβαλα το ένα πόδι μπροστά, κι έπειτα το άλλο».
13°
